Lexues

giovedì, dicembre 29, 2016

Vitet e kinezëve dhe vitet e shqiptarëve!

Satirë nga E. Kaceli
  -Gëzuar populli inë i mrekullueshëm! - Kjoftë Largu

Kinezët, një popull i mrekullueshëm, në kalendarin e viteve i quajnë viti i Derrit, i Qenit, i Miut, i Gomarit, i Tigrit etj.
Në bazë të këtyre viteve populli i madh, mbi një miliardësh, feston ndërrimin e moteve dhe shkruan historitë e tij. Në bazë të këtyre viteve ata lexojnë të shkuarën dhe përgatiten për të ardhmen!

Po ne shqiptarët? (Një popull që me vështirësi llogaritore themi se bëhemi nja 7 miljon, duke i mbledhë shqiptarët anë e mbanë botës, krejt si ndihmat humanitare!) Si llogarisim vitet? Si e kujtojmë të shkuarën? Si duhet ta thërrasim të ardhmen?

Çështje e vështirë. E vështirë dhe e ngatërruar! E ngatërruar për një popull që fatin vet e lidhën si ai fshatari që lidhi gomarin për trenin e ndaluar në stacionin hekurudhor të Lezhës e iku të bënte pazar ...

Ne jemi krenarë. Jemi edhe të lezetshëm, edhe krenarë, edhe të lumtur. Sidomos të lumtur që jemi shqiptarë e jo kinezë! (Edhe pse kinezët një herë e një kohë ishin miqtë tanë të mëdhenj!)

Le të krenohen dhe festojnë kinezët vitin e Tigrit, Derrit, Qenit, Miut, Gomarit, etj. Ne shqiptarët në mundimin bosh për me u bà shtet, kemi kaluar (e festuar sipas stilit shqiptar) vitet e Merhumit, Kjoftë Largut, Gjarpërit me Syze, Doktorit, Pijanecit, Njeriut që Qesh, dhe vitet e këtij të Gjatit!

Në këtë ndërrim vitesh, ndërsa lutemi në fshehtësi të paktën të lulëzojnë vitet e Bukuroshit, urojmë njëri -tjetrin: Gëzuar 2017 -ën, Vitin e Vettingut!

E nën drejtimin e ambasadorit amerikan me origjinë të hershme kineze, këndojmë hymnin e pavarësisë nacionale: "Oh sa mirë me qenë shqiptaro -kinez, ole, ole, olelelllleee!"


venerdì, dicembre 23, 2016

Taksë për Dybekun! -Pamflet nga E. Kaceli


Ky është një nga ato mjetet e lashta që njeriu ka përdorë për të nxjerrë gjalpin nga qumështi. Por kjo teknologji e lashtë pellazgo- ilire- arbërore -shqiptare, nuk është objekti i këtij shkrimi mirëinformues.
Vegla, në pellazgjishto -ilirishto -arbërishto- shqiptarishto, quhej TUNDËS, TPI (i hundore) ose në turqishten e folur në Shqipëri quhet DYBEK.

(Sa për njoftim e ka tundur aq shumë Nafija në atë filmin e Koço Devoles sa ia nxorri yndyrën në shesh!)

Në vijim të traditës pellazge, kjo vegël përdoret edhe sot e kësaj dite nëpër fshatrat e Shqipërisë.
Sipas mediave tundja e Dybekut është intensifikuar fort në ditët tona nëpër zyrat e shtetit duke iua hequr yndyrën (kolesterolin e keq) pushtetarëve, që në shërbim të popullit sakrifikohen herë pas here në procese pune argëtuese.

Problemi qëndron diku tjetër.
Në vijim të taksave dhe kontrolleve taksore që shtetit i mirëdreqtuar nga Lideri suprem ka ndërmarrë gjatë këtyre viteve të mbrame, flitet se në janar dotë fillojë të taksojë edhe tundësin, që me marrëveshje gjuhësore po e quajmë thjeshtë Dybek.
Taksimi  i Dybekut vjen menjëherë pas kontrolleve mbi duhanin e bërë në fshat, mbi qumështin e prodhuar në fshat, mbi rakinë e prodhuar në fshat, mbi mishin dhe leshin e prodhuar në fshat, mbi fiqtë, mollat, dardhat, arrat e mbi çdo lloj kokrre tjetër të prodhuar në fshat...

Vetë Lideri, do të mbajë një fjalim përpara qytetarëve dhe fshatarëve, mbi rëndësinë e tundjes së qumështit, në fshat dhe në zyra, mbi ndikimet që do të ketë taksa e Dybekut në prodhimin e përgjithshëm bruto e neto të vendit, dhe sidomos mbi efektin psikologjiko -terapeutik që merr tundja dhe shkundja e Dybekut nëpër zyrat e shtetit!

Lideri do të mbyllë fjalimin me një të rrahur të brrylit dhe me ngritjen e shkopit të Dybekut në ajër, në shenjë Rilindjeje të traditave.
Të pranishmit do të ngrejnë lart parullën "Me dybek në dorë çajmë bllokadën gjermane drejt familjes europiane!"

Të nesërmen analistët e kazanëve pranë qeverisë, dhe ata pranë opozitës do të shkruajnë artikullin analitiko -informues: Rëndësia e Dybekut, taksës mbi Dybekun dhe Vettingu alla shqiptar!
Lider Akbar (Rroftë Lideri) dhe Kazani Xhevap (Media e Lirë)!


Post scriptum: Gezuar festat! nga Zekthi

venerdì, dicembre 16, 2016

Foto me Liderin

Po me gomarin ç'paten more aman! #zekthi ne #parlamentin e nje vendi ballkanik!


Eshte habitshme. Kisha degjuar lloj -lloj etiketimesh ne parlamentin shqiptar. Por kur degjova dhe fjalen Gomar, fika menjehere Tv-ne dhe dola ne kerkim te Liderit.

Pas shume mundimesh, se Lideri eshte perhere i zene, gjeta nje moment, vetem nje moment dhe bera nje selfi.
Ta kem per kujtim se nuk i dihet!
Nese iu vjen deshira per nje selfi me Liderin, mund ta kerkoni ne rruge, ne kopesht, ose ne ndonje zyre te rendesishme, ose ne... (nuk ma ben zemra te flas) ne parlament...


sabato, novembre 26, 2016

Kur ikën gjermani i fundit! -aty fillon fatkeqësia jonë

Pamflet
-nga Edmond Kaceli

Erdhi dhe iku! Erdhi dhe iku një gjerman këto ditë. Këto ditë festash të mëdha për popullin shqiptar.
Sa për kujtesë:
28 nëntori -Festa e Flamurit dhe Dita e Largimit të gjermanit të fundit -për partinë demokratike dhe përkrahësit e sajë.
28 dhe 29 nëntori -Festa e Flamurit dhe Dita e Largimit të gjermanit të fundit, për partinë socialiste dhe përkrahësit e sajë.
Unë për arsye asnjanësie festoj vetëm Festën e Flamurit, ndërsa atë të largimit të Gjermanit të Fundit e quaj një ndër ditët më të zeza të popullit shqiptar. Pra nuk e festoj.
Madje po ti referohemi historisë shqiptare, qysh prej luftës së parë botërore e këtej, vërtetohet katërcipërisht se ikja e gjermanëve është shoqëruar me fatkeqësi të mëpastajme për popullin shqiptar:

1914 -Ikja e Princ Vidit -Ishte ikja e parë në historinë e ikjeve të gjermanëve nga Shqipëria. Copëtimi i mëtejshëm i Shqipërisë dhe lënia nën mëshirën e fatit të kohës, ishte rezultati fatkeq i kësaj ikjeje.

1944 -Me ikjen e gjermanit të fundit nga Shkodra (ne mbetemi edhe sot e kësaj dite rob të diskutimit idiot 28 vs 29 nëntor), filloi historia më e dhimbshme e popullit shqiptar- Duke kujtuar e festuar se ia futëm gjermanit të fundit, në fakt ia futëm vetes dhe nuk ia hoqëm për vite e vite të tëra sundimit terrorist të bandës së komunistëve të udhëdrequr nga kryebanditi Hoxha!

1984 -1987 -Erdhi nja tre herë edhe një gjerman tjetër i quajtur Shtraus. Pas tre vizitave të maskuara turistike, e me misione të kjarta politike, ai iku në 1987-ën duke na lënë, si gjithëherë fatkeqë, në fatkeqësinë tonë të përjetshme nacionale!

2016 -Këto ditë iku dhe Krichbaum, një gjerman që shumë prej nesh nuk e kishte në listë se ekzistonte! E njohëm vetëm pasi iku duke na shkruar nja shtatë urdhëresa. Shtatë urdhëresa që në përpjekjen për të hyrë në Europë, bëhen më të rëndësishme se Dhjetë Urdhëresat e Librave të Shenjtë!
E pas kësaj ikjeje fatkeqe për ne njerëzit e thjeshtë, jemi të detyruar të dëgjojmë rrugaçërinë e politikanëve shqiptarë të pozitës dhe opozitës; rrugaçërinë e bandës parlamentare të gjitha ngjyrave; arrogancën e pashoqe të qeveritarëve dhe kryeministrit (që kujton se vendi qeveriset me barcoleta); sahanlëpirjet dhe bythëlëpirjet e analistëve që për hir të pushtetit të sotshëm e për hir të pushtetit që do të vijë nesër, bëjnë sofizma njerëzish të ditun që kënaqen duke dëgjuar dhe replikuar pafundësisht dhe budallakisht me sho- shojnë!
E ne populli fatkeq, kthehemi në barcoletë, ku gjermani i fundit, me emrin e vështirë Krichbaum, duke na lënë në një tjetër fatkeqësi shqiptare na thotë:
Hipni këtu e shihni STA... TUSIN!


(Post scriptum) Shpresat e fundit janë varë në aftësinë e kryeminstrit të qeverisjes me barcoleta për ti treguar ndonjë barcoletë për të qenë kancelares Merkel)

domenica, novembre 06, 2016

Trungu i vjetër

nga E. Kaceli

Ra një gjethe
ranë dy gjethe
ranë tri, katër, shumë
ranë dhe vazhdojnë të bien shumë gjethe
rrëzohen në ritin e stërvjetër sa bota...

Flutura të vdekura ranë gjethet e e mbrame
Të lodhuna prej qëndrimit në pemë...
Ngjyrat e krahëve mbushën rrugët, dhe rruginat e shpirtit
Degët lakuriq, mblodhën krahët, krejt si femrat pasi bëjnë dashuri
Vjeshta mori shkallët dhe u nis nëpër rrugën e kahershme
Dyert u mbyllën në heshtje, siç mbyllen kujtimet e një moshe të bukur
























Ra një gjethe
ranë dy gjethe
ranë tri, katër, shumë
ranë dhe vazhdojnë të bien shumë gjethe
rrëzohen në ritin e stërvjetër sa bota

Ranë gjethe një nga një
në mijëra ngjyra
në heshtje
pa zë...

Dhe unë, trungu i zhveshur,
mbytem -deri në palcë i tharë
në vetminë që vjeshta më lë...


Itali, nëntor 2016

sabato, ottobre 29, 2016

Në dashuri duhet guxim! -Shukri -Ylli -Guximtar!

Pamflet nga E. Kaceli

Gjithëherë është thënë se në dashuri duhet të guxosh!
Gjithëherë është thënë se në politikë duhet të guxosh.
Dashuro -Guxo! Qeveris -Guxo! Shkëlqe -Guxo!

Por kur hyn në politikë ndodh që për arsye psikologjike të ngatërrosh portofolin ministror nëpër mbërtheckat e një vajze të re dhe nëse je Yll vezullues të gjitha shkëlqimet dhe gradat të shkojnë për ... lesh themi nga Lezha!



Guximtarët provojnë përsëri! - Derisa iu del vrima në brekët e shqyera, marrin ajër nga poshtë, e nuk arrijnë të kuptojne ku hyn sundimi politik me shkërdhimin moralo -politik, e rrëzohen prej fikut ndërsa kërkojnë të mbulohen me gjethet e fikut...

Kulmi kur sheh brekët e Shukriut, plus mbërtheckat e Yllit, që tunden e shkunden si flamuj e dekorata të dala boje, e thua: Jam Guximtar! Përse të mos e provoj edhe unë! Kush do të marrë guximin të gjykojë Guximtarin e etshëm për dashuri!

Kështu, në një çmenduri tipike shqiptare ngatërron seksin me dashurinë, ngatërron guximin me gjykimin, ngatërron qeverisjen me përdhunimin, ngatërron shkëlqimin me shkërdhimin!

Një zinxhir çmendurie tipike shqiptarësh të veshur me pushtet e para abuzive, e të zhveshur mendërisht!

Një zinxhir që do të këputet kur të vijë dita e populli i lodhur mga përdhunia e politikës dhe e pushtetit, t'iu rikëndojë këngën: N'ato maja rripa -rripa\ një herë ma hipe\ një herë ta hipa!


sabato, settembre 10, 2016

Ujku i natës nga E. Kaceli




Ujku i Zi, credit Arian Mavriqi
Eshtë natë. Natë e errët.
Natë më e errët se nata.
Shpirti më i errët se nata!
Një ujk i vjetër, i vetmuar, ulërin,
copëton, thyen natën
Një i vetmuar Ujk-Njeri ecën në pyll
në pyllin e heshtjes sublime
në pyllin e mbushun frikë

Pyll' i heshtjes
mbjellë me pemët mister
                                        dhe hëna
                                        e vetmja ndriçuese
në natën e errët pa fund
nuk mund të ndriçojë
vetëm shton frikën
vetëm shton misterin...



Frikë e mister!
Ujku -Njeri i Vetmuar
ngul sytë zhbirues në terr
në terrin pa fund të vetmisë
                                           trishtimit
                                                          shpresës
në terrin e shpirtit
a nuk dihet qysh!
Vetë nata, vetë misteri
vetë hëna, vetë frika,
                                 vetë njeriu
ndahen më dysh...

Pa zhurmë, -zhurma tremb misterin
pa zhurmë, -zhurma largon frikën
pa zhurmë, -në heshtje,
-si Heshtja i ulërin natës
Njeriu -Ujk i Vetmuar
i vetmuar deri në thellësinë më të errët të shpirtit

Eshtë natë, natë e errët, e zezë
një i Vetmuar Ujk -Njeri ecën në pyll
në pyllin e heshtjes sublime
në pyllin e mbushun frikë
Një njeri i vetmuar ecën
e më duket, më duket jam unë!
që eci, eci, eci, si një ujk i vjetër
që bërtas, që thërras, që çirrrem
si një ujk tmerrësisht i pagjumë...


Itali 2016

domenica, aprile 10, 2016

Duke pritë vdekjen... nga E. Kaceli


Prite të dielën
Nuk vjen. - të dielën është pushim
Vdekja të dielën nuk vjen.

Prite të hënën
E hëna është dita e parë e javës
e javës së mundimeve
                                  dhe stërmundimeve njerëzore
fillimi. -dhe Vdekja nuk vjen.
Vdekja nuk vjen të hënën
të hënë nis një shpresë
Dhe Vdekja prapë nuk vjen.

Prite të martën.
Prite. Ndoshta je me fat!
Fati ynë është Vdekja.
Vdekja -fati ynë i pralajmëruar!
As të martën nuk vjen
e marta është ditë, përgjithësisht e shenjtë.

Prite të mërkurën.
E mërkura është gri.
Vdekja ka ngjyrën e sajë. Vdekja nuk është gri!
Të mërkurën Vdekja të dërgon mesazh:
Rri i qetë! Të mërkurën nuk vij!

Të enjten. Do të vijë të enjten! Është ditë e zakonshme.
Vjen dhe të pret mundimin në mes. Dhe qeshjen!
Se ndodh qe njeriu qesh ne ditët e mundimeve!
Të enjten vjen Vdekja! Gëzohesh!
-Krejt kot. Krejt i marrë!
                                        -Harrove!
Vdekja as të enjten nuk mundet me ardhë!

Të premten. Vjen të premten. Ardhtë e bardhë!
E premtja është e zezë!
                                     -dhe vihemi në radhë...
Të presim Vdekjen
Të premten... E premtja është e zezë.
Vdekja është e zezë, (mashtruesja)
nuk vjen as të premten, në ditën që ka radhë!

Gdhihemi të shtunën. Të trembur. Erdhi fundi!
Kemi frigë. Vdekja do të vijë. Nuk ka shpëtim.
Nuk ka asnjë rrugëdalje. E presim.
E presim siç e pritëm të hënën, të martën, të mërkurën
të enjten, të premten... e presim të shtunën
Nuk vjen as të shtunën! E Pabesa!
Mortja e hëngërt Vdekjen!
E mallkojmë që nuk erdhi! E falim prapë:
Mbase të dielën... Përse të dielën...
Mbase të hënën, të martën, të mërkurën, të enjten,
të premten, të shtunën...

Kur vjen Vdekja. Kur vjen?
Kur vjen kjo e e hidhur! Kur vjen kjo e çmendur?
Kur vjen kjo e marrë!
Harron gjithëherë të vijë kur e presim
dhe vjen pa na dërguar fjalë...

Edmond Kaceli

Itali, prill 2016

martedì, marzo 01, 2016

Borë nga E. Kaceli

Bie borë në rrugën e shkretë
bie borë. Bie borë e lehtë,
                                         e ftohtë akull
e bardhë.
Bie borë e zbardhun prej rrugës së gjatë
Bie qetësi e bardhë...

Makina tek -tuk ndihen, dhe njerëz hiç
askush nuk shijon marrëzisht borën
Vetëm një qen i bardhë, hidhet mbi borën e ftohtë
Një qen i bardhë si bora
gjuan flokët e borës dhe qeshën
Qeshën, siç mund të qeshë një qen i marrë
një qen i çmendur prej borës së bardhë...

Qeshi dhe unë me krahasimin absurd
me trishtimin tim abdsurd,
                                          të marrë,
                                                        të çmendur
të rrallë.
Vetja më duket krejt si qen
si ai, qen' i marrë që qeshën me vete
duke rendë me vrap pas flokëve të ftohtë,
pas flokëve tmerrësisht të bardhë
të borës që mbulon gjithçka ngadalë,
                                                           fort ngadalë.

Bie borë...  E fohtë...E bardhë...
Tinëz afron nata...
Nata më e ftohtë se bora
natë aspak e bardhë...

Makinat kalojnë rrallë e më rrallë
Iku, u fsheh prej natës, dhe qen' i marrë...

Bie borë.
Bie borë e ftohtë
Bie borë e bardhë...

Është natë, eshtë natë, është natë
është natë pafundësisht e zezë
është natë pafundësisht e ftohtë.
Është natë deri sa drita të zbardhë...

fillim marsi 2016

martedì, gennaio 26, 2016

Politikani korrekt nga Edmond Kaceli

Në vend të një pamfleti:

Pasioni im për fotografitë macro dhe për ato çka e si mund  të interpretosh një foto është i madh. Kështu kjo fotografia e mëposhtme mund të titullohet ndryshe edhe "Politikani korrekt" (në shqipen e politikanëve shqiptarë mund të thuhet edhe "Politically correct).
Krejt e thjeshtë apo jo! Nuk ju ngjan me një plotikan të fryrë për bukuri nga ushqimi në degëzën ku u kacavjerr pasi doli nga faza e vezës dhe u bë larvë (troç krimb). I veshur me kostumin shumëngjyrësh të firmosur "United Color of...".



Eshtë politikan se ndryshon nga vezë në krimb, për tu bërë flutur, e për të rifilluar prapë ciklin si në krejt historinë politike shqiptare të këtyre viteve. Në të trija fazat, ajo e krimbit është më e bukura për ciklin e tij: Han, han, han dhe prapë han. Han në atë mënyrë sa fryhet tej mase, dhe me zor lëviz prej grykësisë dhe ushqimit të tepruar...!
Këtu fillon edhe "korrekt" -ësia e tij. Ushqimi, babëzia, grykësia, apo çfarëdo emri që ti vini është korrekte për politikanin tonë se vetëm kështu ai mund të plotësojë nevojën për riciklimin e tij jetësor...


Shënim: Kush mendon se në këtë foto njeh ndonjë politikan shqiptar, një të ashtuquajtur politikan të ricikluar,  a një politikan që sheh mundësinë të riciklohet e ka krejt gabim. Gabimi bëhet më i madhe edhe nëse i vë emrin. Politikani bën politikë ndërsa krimbi im ushqehet!

martedì, gennaio 19, 2016

Edmond Kaceli: Në vend të një pamfleti


Një foto në vend të një pamfleti për zgjedhjet dhe zgjidhjet që bëjmë ne shqiptarët. Tash sa vite kemi zgjedhë në mes të gjatit dhe të shkurtit. Zgjodhëm Berishën në vend të Ramizit!
Më pas zgjodhëm Nanon në vend të Berishës!

E pasi u ngimë me të shkurtin iu drejtuam prapë të gjatit: Zgjodhëm Berishën në vend të Nanos.
Sa për garniturë ndërruam, pa zgjedhje, nja dy -tre krejt të vegjël, që ikën si të mos ishin.
Mbajtëm afër një të shkurtë e të trashë (shëndoshë), që më pas u dobësua dhe kalon sa me njërin të gjatë, sa me tjetrin, në emër të një politike ndryshe!

U lodhëm e zgjodhëm në mes dy të gjatëve dhe një të shkurti (që ishte i trashë nga shëndeti dhe që u dobësua pa masë), atë më të gjatin: Ramën. Që, sikur të mos i mjaftonte gjatësia na u bashkua me të shkurtin!

E pas disa kohësh do të na shtrohet prapë alternativa e zgjedhjes mes dy të gjatëve, njëri është edhe i bukur (i pashëm) dhe një të shkurti.
Duke e njoftë natyrën e zgjidhjeve që bëjmë, jam i bindur 100%, se në shumicë, prapë do të zgjedhim më të gjatin!

Në rastin më të mbrapshtë do të na mbesë në dorë një i gjatë e një i shkurtë!
E zoti na ruajtë për zgjedhjet dhe zgjidhjet që bëjmë!



Shënim: Kjo foto nuk ka të bëjë me zgjedhjet dhe zgjidhjet që bën populli i Shqipërisë.
Çdo përpjekje për gjithëpërfshirje shqiptarësh është e kotë, pasi jashtë kufijve kemi vetëm të gjatë (udhëheqësa të gjatë)
Kjo foto nuk ka për qëllim të fyejë njeri! Kjo foto nuk lidhet me emra të përveçëm a të përgjithshëm!
E kush nuk më beson i them: Mos aludoni kot! Unë kam fotografuar, thjeshtë, një kungull dhe dy domate të vogla për të vënë në dukje madhësinë e kungullit. Nëse ju pëlqen bëjeni "like" (më pëlqen), kudo që ta takoni në rrjetet sociale.


giovedì, gennaio 14, 2016

Pamflet: Edhe reformë edhe e ... rruar


Tipike shqiptare. Tipike sallatë shqiptare e përgatitur nga sallatorët (shqip kastravecët) e parisë politike shqiptare. Sallatë nga ajo e egra dhe shumë e njelmët (Për analfabetët e shqipes, sallatë me shumë e kripë që nuk e hanë as qentë e uritun të lagjes)

Reforma në drejtësi po shëndrrohet në një reformë në Dreqtësi!
Një reformë që do ta bëjnë persona që kanë patur apo kanë, të paktën dy probleme me drejtësinë. Thashë dy se të gjithë janë të akuzuar për më shumë se një herë, apo ia kanë hedhur drejtësisë të paktën  disa herë!
Më e bukura e këtij diskutimi është se palët nuk duan pjesëmarrjen e njëri -tjetrit në këtë reformë, të cunguar dhe sakatuar që në nisje. Merre me mend se në ç'gjendje do të përfundojë me sakatimet dhe cungimet e marra!

Kështu si gjithëherë Rama nuk do Lulin, Luli nuk do Metën, Meta nuk do as Ramën e as Lulin, (por bën sikur i don shumë të gjithë) e Berisha që nuk i do asnjërin. Të gjithë nuk duan njëri -tjetrin e për rrjedhojë edhe reformën!

Papritmas na i del gjumi edhe presidentit Nishani (kishte humbur pa nishan) që ankohet se nuk është pyetur apo marrë opinioni i tij për drejtësinë, në cilësinë e Kryetarit të Këshillit të Lartë të Drejtësisë! (edhe kryetar, edhe këshill, edhe i lartë, edhe drejtësisë  -emërtim shumë i bukur, shumë tringëllues). Nuk mjafton që është president por dashka të japë edhe opinione!

Nga bregu tjetër ne, populli, që kërkojmë të bëjmë drejtësi në lokalin e klubit të fshatit që e quajmë qytet dhe të qytetit që e e kemi kthyer në fshat. Reforma jonë është me njërën dorë në gotën e pijes, e me tjetrën duke vënë firmën në listën e borxhit. Këtë listë -defterin e borxhit pijanik,  na e tund para syve pronari i lokalit sa herë kundërshtojmë politikën e tij për reformën në drejtësi. Dhe na e tund në publik!

Drejtësi apo Dreqtësi!
Gjejeni vetë, se mua, ndërsa të gjithë flasim me kompetencë për reformën në Drejtësinë shqiptare, për ekspertë të palëve, për drafte (shqip nuk e di) të palëve, për përjashtime të palëve, më bie ndërmend të them:
Dashkeni edhe Reformë, edhe Drejtësi, edhe pa përfshirë krenat e përndrituna të politikës shqiptare.

Dashkeni edhe Reformë edhe ... Reformë të rruar!
Hajt pra: Rroftë Reforma!


Edmond Kaceli, 14  janar 2016