Lexues

lunedì, dicembre 12, 2011

Kartolinë e hershme -nga E. Kaçeli

Heret.
Viti i ri është tepër larg
Larg meje dhe larg gjithkujt. Larg
vetes është

Heret.

Kartolina të trembura
Kartolina -dordolecë për të trembur
                                                      veten
me frikën e ardhjes së Vitit te Ri.
Heret.

Kartolina kurrkund
nuk gjenden. -njerëz.

Dita ikën shpejt...

Improvizoj trishtëm një kartolinë
të parakohshme
të jokohshme
"Gëzuar Vitin e Ri ...! "

Çudi!

Perëndoi dielli heret
Me heret se kurrë...

sabato, dicembre 03, 2011

Vargje të marra

Poezitë qenkan bërë aq fluide sonte.
Në çdo fletë
-ca gjurmë gishtërinjsh, lehtësisht,
duken.

Kanë mbirë mes rreshtave…
Shiko!
-vargjet janë bërë më të ndjeshme,
dhe ndjenjat kanë kaluar kufinjtë e vargjeve.
(Vargje!
-zgjeroni hapin, frymëmarrjen metrike
bëjeni hap ndjenjash.)

-Mos!…

Më lejo!
-gjithçka është e mundur.
Gjithkush ka të drejtë të dashurojë…

-Mos…

Mos u tremb! –është kërcitja e librave që digjen
si një dëshirë e pakapshme.
Që vuajnë si unë,
çahen brenda vetes,
dhe s’kanë tjetër të drejtë,
vetëm shpërthejnë vargje.

Vargje të kota… Vargje të marra…

***
-po më torturon ky fund i pashpresë.
Ora?… -me siguri ka ikur mesnata. Kalimtare
si njerëzit.

Mjaft!
-dëshiroj të lë gjurmë të pashlyeshme.
Ah! Redaktorët.

Duhet të pushojnë se ekzistuari redaktorët e jetës.
Duhet nga fillimi, dhe njëherë,
mbi themelet e Parimit Poetik të ndërtohet Bota.

venerdì, novembre 04, 2011

Kurbani -Godan -Titulli i kopjuar

nga E. Kaceli

Kur degjova per here te pare per librin "Kurbani" qe kryetari uzurpator (pushtues) i partise socialiste nxorri ne drite, mu kujtua se nje liber me titullin Godan -Kurbani, i nje autori indian, ishte botuar dikur dhe ne gjuhen shqipe.

E kerkova ne internet. Gjeta referencat frengjisht te ketij libri, te botuar ne France ne vitin 2006, ne te kushedi saten gjuhe te botes.

Per ata qe dine frengjisht, italisht, apo spanjisht, ideja e librit te Premchand eshte lufta per nje lope, simbol i Indise.

Per ata qe dine shqip, mund ta kerkojne librin ne nje nga bibliotekat shqiptare me titullin origjinal Godan (Kurbani)

Besoj se ideja e librit te Rames eshte vjedhe nga ky liber indian, qe ka hyre ne historine e letersise universale.

Lopa simbolizon Bashkine e Tiranes qe ia moren Rames nga duart ndersa po e milte ne menyren me te eger. (Per ta mjele, ndoshta, mjelesi tjeter)
Dhe ketu per pak sa nuk plasi lufta.
Por nuk jemi ne Indi dhe pse Tirana, kryeqyteti, eshte lopa e shenjte e shqiptareve!
Dhe une besoj se shqiptaret nuk jane banoret e nje fshati indian qe çdo vjedhje, a grabitje mund t'iua shesesh si prone origjinale tenden.
Te pakten te permendej shkrimtari indian, pre e kesaj vjedhjeje ne ide, qe ne gjuhe te huaj e quajme embelsisht "plagjiature"

Godan, le don d'une vache
di: Premchand
Autore/i: Premchand
Editore: Harmattan
Collana: Lettres asiatiques
Prezzo di copertina: € 31.00
Prezzo deastore.com (info) € 35.65
Formato: Libro

Data di pubblicazione: 02 Marzo 2006
Disponibilità (info) 15 giorni lavorativi
ISBN: 2296002269 ISBN 13: 9782296002265

Godan, le don d'une vache un libro di Premchand

Godan met en scène le combat tragique de la vie de Hori, un paysan du Nord de l'Inde dont le rêve est de posséder une vache, symbole de la prospérité d'un paysan indien. Victime des circonstances, Hori se voit accablé de dettes et réduit en esclavage. A sa parution en 1936, année de la mort de Premchand, ce livre a été immédiatement reçu comme un chef d'oeuvre de la littérature indienne et comme un monument de la littérature universelle. Traduit en plusieurs langues, sa parution en français, 60 ans après sa publication en hindî et la mort de son auteur, est un événement.

domenica, ottobre 23, 2011

Leter te dashurave...

Të dashura!
-siç e dini as’herë qeshë hipokrit
prandaj,
për këtë,
si dhe detyruar
nga mungesa e letrës së pastër
(Këtu është grumbulluar një grimë e pisllë
kut të kësaj Bote mrekullisht të
ndyrë)
Po ju shkruaj dy fije letër të përbashkët

 
Me dhimbje prej mungesës tuaj
të gjatë,
të papërballueshme deri
në çmendje. Po ju shkruaj.

Jam... siç mund të jem pa frymën tuaj.
Jam... siç mund të jem pa trupin tuaj.
Jam... siç mund të jem pa çdo gjë tuajën

duke filluar nga seksi juaj
duke mbaruar te seksi juaj

Jam… siç mund të jetë poeti
i burguar.

Të dashurat e mija të bukura!
Të dashurat e mija të mira!
Eunukëve ruajuni! Vrastarë dashurishë
janë. Frymuar prej dreqit à,
prej engjëjve të palavdishëm
në luftën kundër Zotit.

Ruajuni! Ruajuni shumë!
Prej eunukëve larg. Larg. Larg.
Të tredhunit -armiq të dashurisë
janë. Armiqtë e mij
janë. Armiqtë tuaj
janë.

Të dashura!
N’sa ndiej mungesën tuaj të brishtë
ju lutem! N’emër të dashurisë
mos u vetëburgoni -unë nuk trishtohem

Veç
-n’krahët e të tjerëve, n’ekstazë
kur të mbyllni sytë
Lutuni për mua,
për fatin tim

Kaq mjafton të mos ndjehem i harruar
apo i braktisur fundimisht.

Morali?!
-shpikja më e pamoralshme e Njeriut
të mos ju shqetësojë
Bekimin tim!
-Mos i lini orët të ikin kot
se,
nuk kthehen!

Çastet fatlume (sado shumë) nuk mjaftojnë
për shijimin e Botës
që kalon 20 metër larg prej këtej
(Dhe unë e ndiej frymën -njësuar
me frymën tuaj)

Mos e lini të ikë!…

Të dashura!
Mirëupjekshim të dashurat e mija!
(i pafat larg jush)

Ju dua. Ju dua. Ju dua shumë...

Edmond.

Lisburg (përndryshe -Burg i Lezhës) Maj 1995

domenica, ottobre 02, 2011

Lirikë pa ndjenjë - E. Kaçeli

-për vete

Në Bylis gjetën një statujë të ngrohtë
një statujë të ngrohtë të një djaloshi të ri.
Arkeologia e re e kundroi,
                                       e magjepsur,
statujën çudi!
Dridhshëm mermerin e lëmuar, lëmoi.
U drodh fort, mermer i ngrohtë.
Kërciti.
U shkërmoq nën rrezet e diellit.
Fryu fllad
-s’mbeti tjetër veç pak pluhur
i mermertë
nga statuja e ngrohtë e një djaloshi të ri.

Arkeologia atë natë linte vajzërinë.

Lindi kështu një legjendë.
Se thonë,
              statuja foli para pluhurosjes:
Nuk kisha kohë për dashurinë. –Mos qesh!
Nuk të thashë dot një fjalë…

Por vajza qeshi.

Dhe ndodhi ajo,
                        legjenda.
...Në gishtat e vajzës pak pluhur i mermertë

lunedì, agosto 08, 2011

Je e bukur

-baladë


Je e bukur, je një këngë
e trishtuar si një brengë
Mirësi rrethatuar
larg prej teje i mjeruar.

I mjeruar. E pafat.
Shpirti dhemb çdo sahat.
I pafat. E mjeruar.
I pashpresë, shpirtgjymtuar.

Not’harruar mes pikëllimit.
Mbytur dallgët e trishtimit
në liqen i lëshuar
përpëlitem shpresëshuar.

Shpresëshuar, shpresëpakë
afër meje të jesh prapë
veç një ditë, e një natë
’shkreti unë që t’kisha fat!

Je e bukur si një brengë
e trishtuar si një këngë.
Mirësi rrethatuar
larg prej meje e mjeruar.

E. Kaçeli

martedì, luglio 12, 2011

Urë e varun për kalimin e detit!

Kemi mbetë tek Ura e Varun e Nucit


Nuci i Manatisë është një nga personazhet ma tipikë të qytetit të Lezhës. Sa herë që shkoj në qytetin tim pyes per Nucin dhe parashikimet e tij fantastike. Parashikime apo thanie që kanë hyrë në thaniet historike të lezhjanëve. Këta të fundit shihnin në Nucin, dhe në marrinë e tij brilante, tiparin më të fortë të karakterit lezhjan: Satirën e ftohtë.

Unë po e risjell këtë fakt historik, të botuar në gazetën “Koha jonë” të datës 14 janar 2001.


Po e risjell, në origjinal, duke pasë parasysh se historia vazhdon me u përsëritë në të njëtën mënyrë groteske. Dhe me dyshimin e madh, personal, se kemi mbetë prapë, e prapë, tek Ura e Varun e Nucit. Tek ura me 13 korsi!

Për të qeshur dhe për të qarë nga Lezha
Urë e varur për kalimin e detit!

Lezhë- Ndërsa partia socialiste është e mbërthyer në krizën e brendëshme, dhe opozita me në krye partinë demokratike, është në krizë të jashtme, lezhjanët kanë filluar të mendojnë seriozisht për të nxjerrë popullin shqiptar nga kriza. Zgjidhja origjinale është dhënë nga i shumënjohuri Nuci i Manatisë. (Për informim: Nuci është themeluesi i partisë kombëtare "Gjendja ekonomike në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Çamëri e Diasporë!". Partia e Nucit deri tani përbëhet nga fraksioni i Berberëve të qytetit, nga fraksioni i të Papunëve të prefekturës, nga fraksioni i Politikanëve dhe pijanecëve lokalë, nga fraksioni i Korrespondentëve lokalë të mediave Kombëtare dhe Ndërkombëtare, dhe nga disa fraksione të tjera që akoma nuk janë identifikuar mirë si të tilla.)

Sipas kryetarit Nuc, partia Gjendja Ekonomike është e angazhuar seriozisht për nxjerrjen e vendit nga kriza në këtë fillim viti. Partia po mbledh fonde dhe po kërkon burime finacimi nga të huajt që e quajnë veten shqiptarë, dhe nga shqiptarët që e quajnë veten të huaj, për ndërtimin e një ure të varur që do të lidhë Shqipërinë me bregdetin italian!

Sipas inxhinierëve projektues brenda dhe afër partisë, SuperUra do të ketë njërën këmbë në Shëngjin dhe tjetrën në Bari. Ndërkohë që hyrja do të bëhet nga Puka ku do të lidhen kavot siguruese.

Vetë kryetari Nuc ka deklaruar se "Ura e varur do të jetë me 13 korsi". Kur u pyet nga fraksionistët e korrespondetëve lokalë të mediave Kombëtare dhe Ndërkombëtare se për ç'arsye SuperUra do të jetë pikërisht me 13 korsi, kryetari Nuc sqaroi se “12 korsi do të shërbejnë për shqiptarët që dëshirojnë të ikin nga Shqipëria. Ndërkohë që korsia e 13-të do të jetë në dispozicion të atyre që dëshirojnë të kthehen, aksidentalisht, në Shqipëri!


Vetëm kështu mund të zgjidhet kriza, nëse problemi i SuperUrës së varur merret seriozisht!


E. Kaçeli

domenica, giugno 19, 2011

Atdheu në Askund! -nga E. Kaceli

             -Njeriu vuen atë që asht!

Rrugëve pafund të botës
me një biletë të ftohtë në dorë
Zogj të trembur, shtegtarë
                                       të tretun larg
Era e pashpirtë e kohës luan me shpirtrat
Në xhepa dhimbje, bagazhet mbushur mall

Kërrusun prej heshtjes
hyrje -daljeve të Botës presim
skllevër te ajrit,
                       skllevër te valëve të detit
fanarët e Kepit të Shpresës së Mirë nuk ndriçojnë

Atdheu edhe këtu, edhe atje
edhe në Askund...

Aeroporti “Nënë Tereza”, Tiranë, qershor 2011

venerdì, maggio 20, 2011

Pamflet: Kunguj, kungullesha dhe kryekunguj

Kam një kungulleshë, e ndaj në dy pjesë... Sa herë i peshoj më dalin njëlloj.
Më besoni!- ka disa ditë që po mundohem ta ndaj atë dreq kungulleshe në dy pjesë jo të barabarta. Në çdo mundim timin, të shkuar kot, rezultati është i njëjtë.

Dy kunguj gjysma, dy gjysmakunguj, të barabartë. Të barabartë në mënyrën më perfekte.

Kanë vetëm nja dy tre ndryshime të vockëla e të parëndësishme.
Njëri është ngjyrë rozë, me nuanca që tentojnë nga boja e verdhë. (Rozë i zverdhëcitun)
Tjetri është ngjyrë blu, me tendenca që tentojnë nga ngjyra rozë. (Blu i dalë boje)
I pari, rri përherë Verdhacuk në fytyrë,- Kungull i Fytyrës së Vrerosur –sipas Servantes
I dyti, rri përherë i Qeshur në fytyrën e rrumbullt, – Kungull që Qesh- sipas Hygo
Ndryshimi i paktë. Thelbi po ai : Kunguj të baraz ndarë nga e njëjta kungulleshë!

Për hir të këtyre ndryshimeve të parëndësishme, në tregun e kungujve janë hedhur me të njëjtin çmim.
E duke pasë parasysh raportin kërkesë –ofertë, mijëra njerëz të ngjashëm me njëri -tjetrin, më shumë se ç’ngjajnë dy kungujt tanë, kanë dalë në tregun e perimeve për të blerë secili kungullin e vet. Thërrasin. Bërtasin. Çirren.
Thonë: Ky është imi! Me këtë fitohet! Ky fitoi! Tjetri vodhi! Hajdut! Vrasës! Kriminel! Kungulli im fiton! Fiton Kungulli im! Ngatërrova arkën! Ngatërrova kungullin! Numëro! Mos numëro se ta numëroj!

Aq shumë janë marrëzuar njerëzit –blerës, sa janë të gatshëm ta njësojnë veten me kungujt dhe të thërrasin e bërtasin, për dy kungujt e hedhur në treg duke i quajtur parakohe, Kryekunguj!
Në këtë tollovi, dreqi e merr vesh cili është më kungull se tjetri nga dy gjysmat e Kungulleshës. Cili është kryekungulli i vërtetë!
Dhe njerëzit –blerës –tifozë, janë gati të thërrasin për të ndarë Kungulleshën, kunguj a kryekunguj të tjerë.
Dikush nga Republika jonë e Kungujve bërtet që të vijnë disa ekspertë –kunguj (mos o Zot!) nga bota e qytetëruar. Këta ekspertë të thekur, prej mënyrës që përdorin, nuk janë as kunguj për mish, as kunguj për lesh.
Në këtë pikë hyjnë në lojë edhe disa Kryekunguj të tjerë, diç më të mëdhenj në peshë e në format!

Burime të mosvaruna thonë se njëri është Kryetari i Koalicionit të Kungujve, armik i përbetuar i koalicionit të dreqtuar nga Kungulli i Fytyrës së Vrerosur.
Në rangun e kungujve është edhe një tjetër Krykungull. Kryekungull i të gjithë kungujve dhe Kryekungujve, bij të Kungulleshës. Njëfarësoj Kryekungulli Suprem!
Burimet rreken të vërtetojnë se Kryekungullin Suprem nuk e pyet kush as’ sa për një kungull normal.
Ja pse kam mbetë dhe rikthehem prapë tek loja e Kungulleshës: Kam një Kungulleshë, e ndaj në dy pjesë... sa herë e peshoj, më dalin njësoj.

Të gjitha ato që shkrova ishin thjeshtë sa për të mbushur rreshtat se unë e di mirë shprehjen: Me zjarrin dhe me bijtë e Kungulleshës (Kungujt –pavarësisht nga madhësia dhe ngjyra) nuk luhet!
Dhe unë nuk luaj: Kam një Kungulleshë...
nga E. Kaceli

sabato, aprile 23, 2011

Botë virtuale nga Daniel Gàzulli

- Ese -

Marr përditë mesazhe nga vende të ndryshme të Europës, nga Amerika e deri nga
Australia. Mesazhe plot, fjalë, fjalë, fjalë, po kur nuk u shoh sytë, edhe fjalët më vinë të
shurdhëta.

Dal në shëtitje rrugëve të Lezhës, po veshtirë të gjej dike me pi një kafe e me
shkëmbye dy fjalë. Shumica e miqëve të vjetër janë përnda nëpër botë. Dikush ka pothuej
njëzet vjet që asht largue: ka shkue burrë i fortë e i bukur e tash asht mplakë. Shumë prej
tyne, mbasi kanë punue për vite në mërgim, më shkruejnë se janë në pension: dikush ka
pësue infarkt, dikush një sëmundje tjetër. Nuk besoj se u ka ardhë e keqja nga puna e
randë, po nga shpirti i plasun.

Disa të tjerë ikën ma vonë tek fëmijtë, shpirtplasun këtu, në Atdhe, shpirtplasun
atje, në dhé të huej. Mesazhet e tyne janë ma të ngrysuna. Pa punë, pa pension, barrë
për fëmijtë mundqarë, prindë të heshtun e të piklluem, si gjithë prindtë që u randën
fëmijëve.

Këta shkruejnë ma rrallë, shumë rrallë. Këtyne po, ma mirë që nuk ua shoh sytë:
kushedi ç’perde e randë do t’ua ketë zanë vështrimin.
Komunikojmë. Asht koha e internetit, një botë virtuale.

Po sytë më mungojnë. Vështrimet. Vetëm fjalë, fjalë, fjalë …

Shkruejnë. Ndonjeni ban edhe pyetje. Kur më bajnë pyetje, gjendem ngusht. Unë
e di ç’përgjigje presin ata. Po nuk kam si t’ua ushqej më kot iluzionet. Ata andërrojnë
Atdheun të lulëzuem. E unë, si t’u them? Edhe pse nuk ua shoh sytë, jo, nuk mundem me
i rrejtë.

Ma mirë ata që nuk pyesin. Tashti besoj e morët vesht edhe ju të tjerët: Ju lutem,
mos pyesni, më bani të ndjehem ngusht.

Nga Norvegjia më thonë se asht ftohtë. E di. Kam ba pak gjeografi. Më thonë se
asht ftohtë, sepse nuk duen të më thonë shumëçka tjetër. As pse ka pësue infarkt. As pse
ka dit që nuk e shikon të vetmin bashkatdhetar që e ka në të njejtin qytet. Asht ftohtë, më
shkruen. Si t’mos e besoj?

Nga Australia më shkruejnë se edhe atje shqiptarët zihen mes veti, nuk kanë punë
me vendasit. Mes vetit: sherr i madh.

Nga Italia, një mik i vjetër, që ka qenë disa vjet në Burgun e Burrelit, më jap
këshilla se si mund të ndërtohet shteti i së drejtës dhe ankohet se nuk ban dot operacion
prostatet: kushton shumë shtrejt. E pyes diçka për Berluskonin. Nuk më kthen përgjigje.
Tri herë e kam pyetë, po nuk më asht përgjegjë, më shkruen vetëm se çfarë duhet të
bajmë që të ndërtojmë shtetin e së drejtës. Ç’hyn Berluskoni këtu?!

Një mik tjetër, prej shumë kohe në Amerikë, më këshillon t’i bind shqiptarët se asht
ma mirë të mesojsh tjetrin si zihet peshk, se sa t’i falish një peshk. E ka ba kaq për vete
kjo thanje e urtë, sa më kanë folë edhe shumë të tjerë se kambëngulë edhe me ata t’i
bindin shqiptarët të veprojnë në këte mënyrë: kështu ban Amerikani.
E pyeta një herë për luftën në Irak. A do të ketë fund një ditë. Nuk më ktheu
përgjigje.

Një mjeke në Francë asht e zemrueme me ata që shkruejnë keq për Shqipninë në
frëngjisht. E pyes: Shkruejnë ma keq se sa na për vete? Jo jo, më thotë, deri aty jo.

Komunikojmë.
Po fjala vjen e shurdhë pa vështrim.
Më ka marrë malli t’i shoh miqtë në sy.

lunedì, aprile 11, 2011

Zemra e çmendur

-Tregim nga E. Kaceli

Lajmi më interesant i vitit u dha. TV-ja lokale, Tv-të qendrore dhe të gjitha gazetat lokale e qendrore me korrespondentë në Qytetin e Ftohtë, e publikuan lajmin me shumë zhurmë e nota interesante. Interesante deri në tragjike. Një dukuri jo e zakontë. Një lajm –ngjarje që asnjë prej Qyteteve të Ftohta nuk e ka provuar ndonjëherë. Dukuria thuhej se, prej vitesh që nuk mbaheshin mend, ishte tipike për dy ose tre qytete të Brezit të Ngrohtë. Një zemër është çmendur.

Po. E vërtetë. Një zemër është çmendur.

Në fillim gazetarët dhe njerëzit e zakonshëm plasën në diskutimin mëdyshas se kujt seks i përkiste Zemra. Diskutimin e mbylli vetëm Fotografi i Pasionuar pas Fotove Artistike. Zemra e fotografuar fshehtas i përkiste një gruaje rreth dyzet vjeçe. Kuptohet të panjohur. Përballë faktit se zemra i përkiste një gruaje dhe jo një burri nuk iu nënshtrua kurrsesi gazetari i vetëm i të vetmes Gazetë të Pavarur Lokale. Ai nuk pranoi të merrte në shqyrtim fotot i bindur në idenë e tij. Më kot u mundua Piktori më i Madh i Qytetit të Ftohtë që në ato ditë  kishte arritur të hapte një ekspozitë personale në Kryeqytet. (Gazetat politike dhe të pavaruara të kryeqytetit e vlerësuan menjëherë si “magjistar të njohjes së ngjyrave). Më kot.

Për të mos tretur në harresën e rrëmujshme të fakteve dhe kundërshtive po tregojmë, shkurt, ngjarjen, me stërmundimin e përfshirjes së të gjitha versioneve. Për hir të së vërtetës!
Në mëngjezin e ditës së hënë të muajit dhjetor (muaji më i akullt i Qytetit të Ftohtë) një zemër femre ishte çmendur. Çmendur përfundimisht. Çmendur në mënyrë të pakthyeshme. Banorët e Ftohtësirës, të shquar për indiferencën ndaj ngjarjeve, dhe jo pse çmendja e Zemrës përkonte me festën e Krishtlindjeve, nuk i vunë aspak rëndësi ngjarjes.

Nëpërkëmbur prej indiferencës së njerëzve dhe të ftohtit, Zemra e Çmendur shëtiste pa ia varur askujt. Ndezur flakë, çante nëpër rrugë. Vetmuar. Shkonte e vinte sa në njërën rrugë në tjetrën; sa në njërin trotuar në tjetrin; sa nga rruga në trotuar, e prapë në rrugë; sa nga njëri lokal në tjetrin; duke lëvizur gjithashtu nëpër lulishten e vetmuar  dhe të vetme të Qytetit të Ftohtë, ku çifte njerëzish i bënin lajka njëri –tjetrit, si një dhuratëz simbolike apo kartolinë.

Diçka bërbëliste me vete Zemra e Çmendur. Diç të papërcaktuar mirë. Një gjësend të pakjartë. Veç bërbëliste. E pikëla të zbehta gjaku, në kontrast me ngjyrën e kuqe flakë, pikëzoheshin në intervale të shrregullta mbi vendin ku kalonte.
Për habi të ndonjë kalimtari, sapak kurioz, piklat e gjakut shëndrroheshin në një masë të vogël gërryese, që gërryenin si me tyrielë vendin mbi të cilin pikoheshin.
Papritur Zemra e Çmendur ndali. Ngriti kryet. Pikëlat e gjakut pushuan së pikuari. Para Zemrës një djalë rreth të tridhjetave. Aspak simpatik. Pa asnjë shprehje të veçantë në fytyrë. Ia nguli sytë Zemrës së Çmendur. Me një vështrim therës. Therës deri në dhimbje. Zemra u drodh, por nuk e dha veten. Qëndroi përballë Djaloshit më e ngrirë se të gjitha statujat greke të antikitetit. U kundruan në heshtje për rreth pesë minuta. Pesë minuta që filluan t’iu bënin njëfarësoj përshtypjeje të dyshimtë kalimtarëve të Ftohtë.
Djaloshi u drodh. Por nuk e dha veten. Përse duhej dhënë vetja? Djaloshi u drodh përsëri. Po tradhëtohej në brendësi. Po çahej nga brenda me një të krisur pa zhurmë. Po çahej. I detyruar prej rrethanave të mbrapshta, në heshtje, po çahej duke përjetuar dhimbjen më të madhe që mund të përjetojë një qenie njerëzore. Një qenie njerëzore e ndeshur befasisht në rrugën e një Qyteti të Ftohtë, me Njerëz të Ftohtë, me një Zemër të Çmendur, që deri në ato momente pikonte gjak.

Ndoshta (kush mund të thoshte) ndoshta edhe Zemra e Përgjakur po jetonte të njëjtin ankth. Ankthin e agonisë që sjell krisja. Se tashmë Zemra e çmendur e kishte ndalur gjakun dhe qe shëndrruar në një enë. Në një Enë të Kristaltë në formën e zemrës. Në një enë të mbushur me njësoj lëngu që i ngjante aq shumë gjakut të pastër të një femre të dashuruar. Të dashuruar deri në çmendje. Krisja fillonte heshtas, që në flluskat e vockëla të ajrit prej të cilave thonë se përbëhet gjaku i njeriut të dashuruar.

Të dy dashnorët, Djaloshi dhe Zemra e Çmendur, përballë njëri –tjetrit, përjetuan, për ato pesë minuta, krizën më të ankthshme të Qytetit të ftohtë. Të dy dashnorët u drodhën.
Zemra vuri re se Djaloshi po shëndrrohej në një enë të kristaltë në formën e një njeriu. Absurde. Djaloshi shihte se Zemra nuk qe gjë tjetër veçse një Enë e Kristaltë në formën e Zemrës!

… pas atyre pesë minutave fatale, secili vazhdonte rrugën në drejtim të kundërt. Të ftohtë, krejt të ftohtë ndaj asaj që do të shkruanin gazetat nesër…

Pa datë dhe pa adresë

domenica, marzo 27, 2011

Larg teje në plazhin e harruar

nga E. Kaceli

Fryn erë
në bregdetin e harruar.
Flutura krahëzbehta harrimi
thërrimet e rërës fluturojnë,
pështillen kabinave të braktisura
pa kujdes. Pështillen rreth meje
më futen në xhepa,
në veshë,
në sy
dhe në flokët e ngatërruar me fije ere.

…Rërat e heshtjes
në shpirt
kështjella të lagura harrimi
ngrejnë.

Larg teje
në plazhin e harruar
në plazhin e braktisur
Fryn erë harrimi
që më trand,
më trand
aq shumë.
Apo fryn erë malli
që më lë,
më lë
Pa gjumë.

lunedì, febbraio 28, 2011

Mendimet janë braktisur

nga E. Kaceli

Përtokë janë rrëzuar mendimet
Përtokë janë braktisur mendimet
Askush nuk merr mundimin ti ngrejë nga balta

Njerëzit indiferentë kalojnë pranë tyre. I shkelin me këmbë
I godasin duke i rrokullisur nëpër rrugën e përbaltur.
Mendimet heshtin të braktisur.

Njerëzit. –ah njerëzit, kjo racë tokësore pa ndonjë vlerë të veçantë
Harbojnë në lumturinë e pafund
Në lumturinë që sjell çlirimi prej mendimeve

Mendimet heshtin tek merren nëpërkëmbë…

martedì, febbraio 01, 2011

Deshire -poezi nga Ndue Lazri

C'paskam deshire te dehem sonte,
t'i thyej shishet nje pas nje,
se bukuroshja qe e desha
ketu prane meje s'eshte me.

Kane ngrire germat mbi tastjere,
telefoni hesht si zog i vrare,
pertej dritares fryn nje ere,
sikur ve kujen ne te qare.

Ajo ish xhind e ish perri,
si vere e forte t'i ndizte venat,
sfidonte shpendet ne ajrì
ne det i linte pas sirenat.

Kur zbrazte kupat tok me mua,
i digjej kemisha permbi gji,
nuk kish burim,nuk kishte krua,
qe te ma shuante ate zjarmì.

Zjarrin e ferrit kish ne gjak,
e leng hardhie nder damare,
kur me pushtonte me ate vrull zemerak,
shtratit te shkrete i kallte zjarre.

Erdhi e iku si nje enderr,
se s'mund ta kisha e s'mund t'me kish,
ne gote me la shijen e embel
si nje nektar prej perendish.

I vetem i zbraz kupat sonte,
i thyej shishet nje pas nje
se bukuroshja qe me donte
ka ikur larg e s'kthehet me.

domenica, gennaio 23, 2011

ARMIKU IM –Thirrje e panevojshme për luftë

Pamflet nga E. Kaceli

Kjo thirrje është dhe nuk është një ironi.
Ironi se ndër tiparet më madhështore tonat, si shqiptarë, është lufta.
Jo lufta ndaj armikut (armiqve). Armiqtë kohët e fundit kanë harruar se nà ekzistojmë si nacion.  Por lufta ndaj njëri –tjetrit. Lufta ndaj vetvetes. Një luftë e dhunshme që nuk kursen asgjë.

Nuk është ironi. Nuk është as lojë luftash që luajnë fëmijët e fisit a lagjes.
Është një luftë ku jemi përfshi të gjithë, pa dallim feje, krahine dhe ideje.
Mblidhemi në salla e shajmë, shtyhemi, pështyjmë, godasim, fëlliqim, vrasim njëri –tjetrin. Armiq të denjë të vetvetes!

Ulemi të hamë bukë, e bëjmë të njëjtën gjë.
Shkojmë të flejmë, e bëjmë të njëjtën gjë.
Dalim në rrugë të madhe e bëjmë të njëjtën gjë në përmasa më madhore!

Le të dalim të gjithë në shesh pasnesër! Është shumë larg!
Le të dalim të gjithë në shesh nesër. Është shumë larg!
Le të dalim në shesh sot. Prapë është shumë, shumë larg!

Mos vazhdoni më tej leximin e këtij shkrimi. Le të dalim në këtë minutë në shesh.
Me të gjitha llojet a armëve që disponojmë. Se ka dashtë perëndia ( a dreqi vetë) boll të armatosur jemi, si popull trim luftarak.  Pse jo me difekte të theksuara mendore!
Kush nuk ka armë në dorë, mjafton të ketë të armatosun trurin! Se me thonj ia marrim shpirtin njëri –tjetrit, po të jetë nevoja!

E nëse nuk ju mjafton arsenali i armëve përdorni gjuhën! Gjuhën e bukur shqipe. Veçanërisht të bukur në koleksionin e pazëvendësueshëm të sharjeve, mallkimeve, fyerjeve. Jeni të lutun të mos harroni asnjërin nga dialektet, e sidomos gjuhën letrare të Kongresit të Dreqt Shkrimit!

Le të dalim në shesh! Le të dalim në Luftë. Le të fillojmë Luftën!

Ti je armiku im sepse je unë!
Për këtë arsye, dhe vetëm për këtë arsye, ne duhet të dalim në duel, me të gjitha armët e mundëshme,  ti biem njëri -tjetrin. (Në daç në kuptimin figurativ, në daç në kuptimin fiziko –moral)
Kështu, sepse unë jam armiku yt, se jam ti! Unë jam më i mirë se ti. Unë jam ti.
Keshtu, sepse ti je armiku im, se je unë. Ti je më i keq se unë. Ti je unë!
(Rrotulloje dhe sille nga të duash)

Të dalim e të bëjmë luftë!
Vetëm me luftë, dhe vetëm me luftë, vendin ku jetojmë do ta bëjmë përditë e më të mjerë... ku... ku...lleshëm!

lunedì, gennaio 17, 2011

Nderim poetit Ndoc Gjetja

Qysh se u nisa drejt Shqipërisë i kisha vënë vetes një detyrë: Të shkoja në varrezat e qytetit tim, Lezhës, për të parë vendin ku prehet poeti Ndoc Gjetja, për të nderuar kujtimin e një miku të vjetër të ndarë nga jeta disa kohë më parë.


Bashkë me Pashk Vathin, të pasionuarin e përjetshëm pas letërsisë dhe pas vargjeve të pavdekshme të Ndoc Gjetës, thamë një “Ati ynë” lutjen themel të besimit katolik.
Qëndruam në heshtje. Prekëm varrin. Prekëm vargjet e poetit, në poezinë e mëposhtme:

Epitaf për veten
Këtu prehet ai që quhej Ndoc Gjetja
i cili pati ardhur gabimisht në botë
nga vetja e tepruar nxirrte vjersha
dhe gjithë njerëzit i quante shokë.

Kur pa që ëndërra kalkulohej me kompiuter
kur pa që idealet rrëzoheshin në kolltuqe
kur jepte buzëqeshje e merrte skërmitje
zuri sytë me dorë dhe vendosi të ikte.

Dhe shkoi e hyri në Manastirin e Unit
të shpëtonte shpirtin nga gjuhëligat e Lehjes
...Pastaj e përcollën te banesa e fundit
me shpenzimet gratis nga Bashkia e Lezhës.

Në çastin e mbramë një hënë e përgjakur
e puthi në ballë dhe thirri: "Nënë"
Mos kërkoni të dini për të më tepër
se iku sikur të mos kishte qenë.

Ndoc Gjetja vëllimi poetik "Dhjata ime"