Lexues

domenica, dicembre 22, 2013

Shtegtari nga E. Kaceli

Nëse shihni një flamur, një flamur të shlyer
nëse shihni një flamur, një flamur të shkyer
Ngritur në një shtizë loti
                                        në cilindo udhëkryq të botës
braktisë
një flamur rreckë, një flamur pa ngjyrë
Jam unë shtegtari.
Nëse më shihni ecni.
Ikni. Largohuni indiferentë
në indiferencën tuaj të përjetshme
mos u ndaloni!
Mos mi hidhni sytë!

Jam unë shtegtari -flamur' i shkyer
                                                          i pangjyrë
i mbështetun përjetësisht në një shtizë loti...

Itali, fundviti 2013

lunedì, dicembre 02, 2013

Mes nesh... sonet


Dikush mbolli pemën e heshtjes.
Pema thau lulen e dashurisë.
-si gjethet në hapësirën e vjeshtës
të vetëm notuam larg lumturisë…

Shengjin, prag stuhije.

Na rrahën dallgët e Detit të Vetmisë.
Valët e mallit na sollën qortim.
Në brigje të shkreta, larg, larg na hodhën…
jemi penduar. Pa shpresë për dashurinë.

Në detin e lotëve kërkojmë shpëtim.
Det i thellë. I thellë. Thellohet më tepër.
Lotët e mbushin. E mbushin papushim.

Kërkojmë njëri- tjetrin. Notojmë. Notojmë.
Por deti… deti na lodh. E lodhim. Nuk ndahet.
Kërkon. Kërkon. Kërkon ngrohtësi,
                                                            ndryshe nuk thahet.

nga E. Kaceli

lunedì, novembre 11, 2013

Sipas meje

Duke ju referuar vetes
Bota është një poshtërsi
mbushur gjer ne grykë me maskarenj...

Mos ndoshta,
                        rastësisht,
unë
jam i i ndershëm?!

E. Kaceli
nga libri "Simbiozë", Lezhë 1994

domenica, ottobre 20, 2013

Pa menduar se një ditë...

nga E. Kaçeli

Shkelim mbi gjethet e rëna të pemëve
Unë,
         ti
             dhe të tjerët si ne të dy.
Vjeshta merr shkallet e ikjes. (Capriè, IT)
Shkelim pa mëshirë,
Shkelim
             pa nostalgjinëe veçantë të rënies.

Shkelim

...Nuk kujtohemi se një vjeshtë
me nervurat e fikuna,
                                 zakonshëm,
do të shkelin mbi humusin tonë
pa grimën e nostalgjisë
Gjethet.

e ripunuar nga vëllimi "Kur u mbaruan përrallat për fëmijë"
EPB "Gjergj Fishta" Lezhë 1998

lunedì, settembre 23, 2013

Këpuca e vjetër nga E. Kaceli


O këpucë e vjetër sa mosha
shoje grimë prej kalldrëmit të viteve
vazhdon të ecësh nëpër udhë të panjohura

këpucë e shpirtit tim -arnuar me dhimbje...



Shqipëri, gusht 2013

domenica, settembre 01, 2013

Çfarë i tregova Italisë...

-Intervista e plotë dhënë gazetares Geri Kodheli, për gazetën "Game Over". Botuar ne nr.  e 2 gushtit 2013. Një falenderim per drejtorin Ismet Drishti, per gazetaren dhe stafin e gazetës.

Është hera e parë që në Itali bëhet një ekspozitë shqiptare fotografike, e realizuar nga ju. Mund të na tregoni mbi këtë iniciativë dhe si u prit ajo?

Në jetë, përveç Zotit, kam besuar gjithnjë në veten dhe në rastësinë e fatit. Në këtë sens, edhe ekspozita erdhi si rastësi. Një mik italian, Lido Ferrari, ekspert elektronike, këshilltar në komunën Lequio Berria, në zonën e Langheve, Piemonte, më hodhi idenë e një ekspozite fotografike pranë kësaj komune. Komuna në fjalë realizon një herë në vit “Festën e Vullnetarëve”, që në fakt është një ditë e shpalosjes së vlerave kulturore, artistike, letrare, e trashëgimore. Gjatë kësaj ditë shoqatat e vullnetarëve, Italia është e shquar në Europë për vullnetarinë shoqërore, ndihmojnë në realizimin e këtyre aktiviteteve si ekspozita fotografike nga autorë vendas e të huaj, ekspozita pikture, koncerte, panaire të librit etjj. Vlen të përmendet se kjo komunë, në këtë ditë, organizon edhe konkursin e pikturës “pastel” me piktorë të ftuar nga vende të ndryshme të botës, ku fituesit i blihet vepra dhe vendoset në koleksionin e muzeut të Pastelit, që unë besoj është i vetmi, dhe më i madhi, i këtij lloji në Itali, dhe ndoshta më gjërë.
Pra, ftesa ishte, pa dyshim, një nderim për mua personalisht, për komunitetin e vogël shqiptar të kësaj zone, dhe për vendin tim, që jo rrallë e prezantojnë si një vend problematik, me njerëz të gatshëm të sjellin më shumë probleme se sa art dhe kulturë!
Iniciativa u prit me mjaft dashamirësi nga organizatorët dhe drejtuesit vendorë, që më vunë në dispozicion, falas, sallën, personelin e duhur, stampimin e fotografive, realizuan njoftimet në median e shkruar, në internet, posterat, fletëpalosjet, e gjithçka tjetër që ndikoi pozitivisht në mbarëvajtjen e ekspozitës.

“Nga Shqipëria në Langhe”… Është një rrugëtim që shpjegohet nëpërmjet fotografive? Rrugëtimi juaj?

Jam larguar nga Shqipëria thjeshtë për një zgjidhje timen personale. Nuk jam patriot ose nacionalist i sëmurë, por e dua jazhtëzakonisht shumë, këtë dreq vendi që quhet Shqipëri! Dhe si unë, besoj, shumë shqiptarë emigrantë e duan Shqipërinë, pse jo, edhe më fort se unë. Bëj një punë normale, në ndërtim, që më siguron të ardhura për një jetë normale emigranti (shtegtari).
Sa herë që vij në Shqipëri, prej dëshirës për të pasë gjithherë me vete, diçka të re nga vendim im, me aparatin fotografik, pjesë e pandarë e udhëtimeve të mija, realizoj një numër të pacaktuar fotografish në situata nga më të ndryshmet. Kjo më bën të ndiej më pranë vendin tim deri në udhëtimin e ardhshëm. Theksoj se gjithherë ka diçka të re për të marrë me vete.
“Nga Shqipëria në Langhe...” Shqipëria është e bukur edhe kur është  keq! Ndërsa Langhet, janë zona më e mrekullueshme e Italisë, më e qetë, me njerëzit më punëtorë, më piktoreske për të jetuar, qoftë edhe si murator i thjeshtë, për të zhvilluar pasionin si fotograf, apo për të shkruar poezi. Kjo më ka ndihmuar jashtëzakonisht në rrugëtimin tim.

Detajet dhe realiteti… Si ndërthuren këto në vizionin tuaj të shprehur në këtë ekspozitë?
Në ekspozitën time modeste, jam përpjekur ti ndërthur sa më mirë. Këndvështrimi im është real: Shqipëria është e bukur në tërësi dhe në detaje, siç është gjithashtu, e ashpër, e vështirë, problematike nga ana tjetër. Kështu, krahas një peizazhi të Krujës, Lezhës, Durrësit etj. mund të gjesh në Shqipëri bunkerët, lypësit, të papunët, ndërtimet mbytëse.
Kuptohet, jam përpjekë ti jap më shumë theks të bukurës që ofron vendi im, se të shëmtuarën mediat italiane janë të gatshme ta paraqesin edhe me tepri.

Cili ka qenë reagimi i fqinjëve italianë kur janë përballur me vizionin tuaj për realitetin shqiptar dhe mesazhin që keni dashur të përcillni?
Jam i kënaqur. Pa dashtë ti bëj qefin vetes, reagimi ka qenë pozitiv.  Në ekspozitë unë kisha vendosë edhe foto nga zona e Langheve, por interesimin më të madh e paraqitnin për fotografitë nga Shqipëria. Sidomos për anën e bukur të peizazhit shqiptar, të bregedetit të mrekullueshëm të Shëngjinit, Durrësit, të historisë përfaqësuar nga kalaja e Krujës, apo bunkerët e Enver Hoxhës.
Mesazhi që jam munduar të jap, besoj me sukses, ka qenë: Këtu është Italia vendi juaj, pak më tej është Shqipëria, një vend gjithaq i bukur, pavarësisht gjendjes së amullt që po kalon.

Në lidhje me këtë ekspozitë kanë shkruar edhe mediat italiane. E quani arritje, apo një interes i shprehur prej tyre për Shqipërinë dhe artin shqiptar?
Po e lëmë arritjen mënjanë. Mediat italiane, shpesh ndihen fajtore ose debitorë, ndaj Shqipërisë dhe shqiptarëve, mendimi im personal, që shkruajnë për vendin fqinj Shqipërinë, vetëm kur ndodh diçka negative, apo kur shqiptarët në Itali bëjnë nga ato krimet që bëjnë edhe italianët. Por kur të keqen e bën shqiptari është më shumë lajm se sa kur të njëjtën të keqe e ndoshta në masë më të madhe e bën italiani.
Iatlia është vend i artit dhe i kulturës, por kur artin dhe kulturën e sjellin të huajt, kjo ndoshta përbën lajm me interes. Unë e quaj veten me fat nëse arrij të jap sadopak kontribut në këtë drejtim.

Keni menduar që të realizoni edhe ekspozita të tjera në vazhdim?

Përveç meje, duket sa kanë menduar edhe të tjerët. Kam disa ftesa por kërkojnë imepnjim, investim kohë. Unë shpresoj të mos jetë e fundit.

Edmond, nuk jeni vetëm një fotograf I njohur, por në vendin tonë njiheni edhe si një ndër gazetarët më të mirë pas viteve 90”. Mund të themi që e keni braktisur këtë profesion, apo vazhdoni ta lëvroni, megjithëse jetoni jashtë?

Kam pasur dy pasione të mëdha: Të shkruaj dhe të fotografoj. I kam dhe do të vazhdoj ti kem. Është mallikimi i pasionit. Bekimit thonë edhe mund ti ikësh. Mallkimit jo! Pasionin nuk mund ta brakstisësh se ndryshe vdes.
Këtë pasion, falë internetit, është mëkat të mos e zhvillosh. Shkruaj, shkruaj, e prapë shkruaj. Ky është motivi im. Sa herë kam kohë, sa herë kam diçka të re për të thënë. Përveç bashkëpunimit on-line me gazeta të ndryshme elektronike, kam dhe dy blogje personale.
Njëri  për shkrime të ndryshme, poezi, tregime etj. link: http://zekthi.blogspot.com/
Ndërsa tjetri për fotografinë. Fotoblogu http://guardiamo.fotoblog.it/.
Fotoblogu ka arritur një numër mesatar vizitorësh në muaj prej mbi pesëmijë vizitorësh. Ku togfjalëshi më i kërkuar është “foto albania”. Në kohën e sotshme të kesh një numër të tillë vizitorësh besoj mund të quhet sukses!

Letërsia është gjithashtu një nga gjinitë e artit që keni lëvruar. Jeni autor i tre librave, njëri prej të cilëve është botuar në gjuhën italiane. Mund të na rrëfeni diçka më shumë në lidhje me këtë?
Gjithherë kam ëndërruar të jem dikush në fotografi, apo në gazetari, deri në një farë mase besoj i kam realizuar. Por letërsia, të zësh një vend në letërsi është maksimumi i realizimit të një ëndërre. Të zësh një vend në letërsi është e vështirë. Shpresoj ta arrij një ditë.
Deri tani kam botuar tre libra me poezi.
“Simbiozë”  -ka qenë libri i parë dhe diçka mbeti në kujtesën e njerëzve.
“Kur u mbaruan përrallat për fëmijë” –libri i dytë, i botuar pas përfitimit të një aplikimi nga fondacioni “Soros”. Diçka më tepër mbeti në kujtësn e njerëzve.
“Il passero ribelle” (Trumcaku rebel), në përkthimin e përsosur të Daniel Gazullit (ndarë nga jeta pak kohë më parë). Libri është botuar nga një shtëpi botuese e specializuar në botimet e poezisë, “Botuesja Letrare Ndërkombëtare” në kolanën “Poetë italianë bashkëkohorë”.  Vlen të theksoj se libri u përzgjodh për botim nga një juri e specializuar poetësh dhe kritikësh italianë, të cilëve natyrisht nuk ju bëhet i ditur emri i autorit.

Natyrisht gjithë kjo më nxit të vazhdoj të shkruaj e ndoshta, pse jo, një ditë, do të arrij të zë një vend në letërsinë bashkëkohore shqiptare.

domenica, luglio 14, 2013

Cigarja dhe Shpresa... nga E.Kaceli


-në udhëtim

U ndezën njëhershëm,
me një zjarr normal të dyja:
Cigarja dhe shpresa.
                                Digjen.

Shikoni si digjen!

Tymosin shtëllunga.
Lëshojnë pluhur të hinjtë.
Digjen. Po, po, digjen.
Me një temperaturë të lartë.
Digjen.

Digjem brenda tyre dhe unë.

Cigarja?
Një helm ngushëllues.
I përkohshëm.

Shpresa?
Zjarr i shpirtit njerëzor.
I përhershëm a i përkohshëm?

Njëra helm.
Tjetra zjarr.
Digjen.

Zjarr dhe helm.

Cigarja ngushëllon shpresën.
Shpresa ngushëllon cigaren.
Tym gjithandej. Mendime të zymta…

Cigarja po shuhet ngadalë…
Tym duhani, dhe shprese.

…Cigarja u shua. 
                            –ndërsa shpresa

vazhdon të digjet.

sabato, giugno 01, 2013

Marshi i vdekjes -nga E.Kaceli


Në një qytet të vjetër (antik)
U çuan shpirtrat e vdekur dymijë vjet më parë.
Të gjithë u strukën në shpellat e shpirtit
Frika zaptoi qytetin
Shpirtrat e vdekur plot dy mijë vjet më parë
rifilluan luftën e lënë përgjysëm
Betejat e fituara, betejat e pafituara
gjaku, gjaku i dy mijë vjetëve më parë
riderdhej në asfaltin modern të qytetit të vjetër (antik)
Qyteti modern i strukur në shpellat e shpirtrave
Priste fundin e betejave absurde…

Papritur nëpër rrugët e përgjakura prej shpirtërave të vjetër u shfaq një vajzë njëzet vjeçare. Jo dhe aq e bukur. Gjysëm e veshur dhe po aq e zhveshur. Këmbëzbathur.
Vajza, me trupin, veshjen dhe zhveshjen e kohës moderne, me shpirtin antik të fshehur brenda dy gjinjve gjysëm të veshur e gjysëm të zhveshur, u ndal në mes të sheshit të qytetit ku lufta dukej të ishte më e ashpër, të rivdekurit dhe të riplagosurit më të shumtë.
Me një gjest të thjeshtë zhveshi dhe gjysmën e veshur të trupit.
Lufta pushoi. Shpirtrat luftarakë të dy mijë vjetëve më parë u kthyen aty nga erdhën.
Prej shpellave të shpirtit dolën banorët e kohës moderne. Tregëtoret u hapën. Jeta e qytetit duket se rimori përmasat e sajë normale.
Vajza njëzet vjeçare, e zhveshur krejtësisht, mbështolli, me krahët e gjatë, dy gjinjtë e bardhë. Prej të ftohtit, a nuk dihet për çfarë motivi, në atë pozicion ngriu. Ngriu në mes të qytetit.
U shëndrrua kështu në një statujë mbrojtëse…
E vetmja gjë që i mungonte qytetit të vjetër.
E.Kaceli

lunedì, maggio 06, 2013

Premtim... nga E.Kaceli

Kur dielli të shkrihet
Të shkrihet,
                     të shuhet,
                     të mos jetë më
Kur dielli të shuhet
të mos jetë kurrë më
Pranë teje do të vij,
                            do të ndizem
                            do të digjem
Pranë teje do të jem
Vendin e diellit  të zë...

Maj 2013

lunedì, aprile 22, 2013

Vetminë mos ma merrni! nga E. Kaceli

Pash njëmijë zotat e kësaj Bote
                                                  dhe të Botës tjetër!
Pashë një mijë dreqnit e kësaj Bote
                                                        dhe të Botës tjetër!

Pashë gjithë zotat e të gjitha botëve!
Pashë gjithë dreqnit e të gjitha botëve!
Ju lutem
              Ju përgjërohem:
(Me shpirt ndër dhëmbë)
Mos ma merrni Vetminë!
Mos ma përdhunoni Vetminë!
Mos ma vrisni Vetminë!

Pashë Zotin që dua ti besoj
Pashë Dreqin që dua ti besoj
Ma lëshoni vetminë!
Mos ma mbani peng vetminë
Se më duhet
më duhet kur mendoj!

Albaretto Torre, It, prill 2013

martedì, aprile 02, 2013

Autobiografi duartokitësi

-Shpesh më duket se ecim krejt si ky kërmill i vogël, nëpër shkretinën e një rruge pa krye...

1966

Bob Sagren kërceu me shkop.
Theu rekordin e mëparshëm botëror.
Në duart e ashpra të babës përpëlitesha...

1986
Sergei Bubka kërceu me shkop.
Theu rekord botëror.
(Rekord'i i mëparshëm theu shkopin e vet)

199...
20...
Rekorde dhe shkopinj të tjerë thyhen.
Unë duartrokas.
Pandërprerje duartrokasim.

E. Kaceli

martedì, marzo 19, 2013

Kënaqësi absolute

Këtë e di. Edhe tjetrën s'ka nevojë,
e di. Di shumë. Aq shumë. Tjetër?
E di, e di, e di...

O ç'kënaqësi është të jesh idiot!

E. Kaceli nga libri "Kur u mbaruan përrallat për fëmijë..."
Lezhë, 1998

domenica, febbraio 24, 2013

Ngutshëm ikin vitet... nga E. Kaceli

Vitet ikin. Ikin duke na lënë pas shijen e miqësive, të dashurive, të çasteve të bukura, të çasteve të trishtuara, të zhgënjimeve...
Vitet vijnë. Vijnë të na dhurojne miqësi dhe dashuri, forcojnë dashuritë e miqësitë e vjetra, krijojnë e dhurojnë miqësi e dashuri të reja. Vitet vijnë, duke na dhuruar çaste të bukura, çaste të dhimbshme, çaste të trishtuara. Vitet shkojnë e vijnë... Kjo është jeta ku bilanci i viteve që shkojnë mbetet i pandryshuar me bilancin e viteve që vijnë...

Ngutshëm, përherë në ikje,
ngutshëm ikin vitet
                                në rrugën e shkretinës
Të mbyllun me drynin e rëndë,
me drynin e ndryshkur të kohës
qëndrojmë si në Hiç
na shtyp peshë e rëndë e Hiçit
gati na mbyt...

Asgjë nuk është si dje
Asgjë nuk është si sot
Asgjë nuk është si nesër...

Avuj të ndyrë feste ndotin gjithçka
Edhe lirinë
Lirinë
          që,
                 marrëzisht,
                                    thonë: Ekziston...!

lunedì, febbraio 11, 2013

Asnjëherë nuk kam dashur...

Në kujtime jam ulur këmbëkryq
në shpirt -veshur kostum’ i vjetër
i gjenezës mëkatare
i qepur me penj të ashpër e të fortë
i qepur keq
nergut për shpirt rebel
shpirt -dreqi im
i pangimë asnjëherë dashurie…

Trupi drithërohet
shpirti drithërohet
në enigma kujtimesh:
Kam dashur
a s’kam dashur ndonjëherë?!…

giovedì, gennaio 03, 2013

Erdhën mushkonjat

nga E. Kaceli

Erdhën dallëndyshet.
Sipas një ligji të vjetër poetik
pranvera nuk pranon lajmëtar tjetër.
Po nuk erdhën dallëndyshet, logjikisht,
as pranvera nuk mund të vijë.
Ndërkohë
                  pranvera ka ardhë para kohe.

Pranvera ka gabuar përsëri...

Erdhi pranvera.
Sipas një ligji të vjetër natyral.

Erdhën...
Sipas një ligji të ri poetik:
Po nuk erdhën dallëndyshet, logjikisht,
mund të vijnë, p.sh. mushkonjta.

Erdhën mushkonjat.
Në ardhjen e tyre ndjejmë pranverën...