Lexues

mercoledì, dicembre 10, 2008

Satirë: Gjuha jonë -Mëma e gjuhëve të Botës

Me gjuhën shqipe të sotshme dhe nëpërmjet ndjekjes historike të zhvillimit në kohë dhe në hapësi, mund të zbërthehen të gjitha gjuhët e botës.
Ky zbulim i radhë ka mbërthyer disa “gjuhëtarë”shqiptarë. Pa ndonjë përgatitje të veçantë gjuhësore, por të mbushur plot kryet me një budallaki tipike shqip, rreken të shqyrtojnë e të na mbushin mendjen se: Shqipja është gjuhë e perëndive.
Budallakia e pseudostudiuesve të shqipes mbërrin kulmin. Këta heronj të heshtur të shqiptarizmës me çdo kusht, duke shfrytëzuar tezat e studiuesve seriozë të rrënjëve të gjuhës shqipe, shpesh kthehen në qesharakë.
Prej shqipes pellazgjishte- etruskishte- ilirishte –arbërishte e shqipërishte, sipas këtyre shkencëtarëve të mbaruar, poliglotë të thekur nën avujt e alkoolit, rrjedhin të gjitha gjuhët europiane. Madje dhe shumë gjuhë të kontinenteve të tjera. Se bota, kur flitej shqipja e vjetër, në fillim nuk ishte e ndarë nga ujrat e oqeaneve.

Në mbështetje të kësaj teze, alkoolin e përdori në doza të lehta e me ndonjë rast, jam vënë kohët e fundit edhe unë.
Sa për dijeni: Kam mbaruar shkollën tetëvjeçare në fshatin Shënkoll, dhe shkollën e bujqësore në fshatin Zejmen të Lezhës. Që fëmijë kam pasë një pasion të veçantë për gjuhësinë dhe gramatikën historike të gjuhës shqipe. Për këtë arsye vazhdova studimet e larta në Universitetin Bujqësor të fshatit Kamëz, në Tiranë.
Ndër gjuhët e huaja bëra rusisht. Nga rusishtja mbaj mend vetëm mësueset e gjuhës ruse që zakonisht ishin bjonde e shumë simpatike.
Në vijim di dhjetë fjalë në rusisht, përfshirë katër nga ditët e javës, katër fjalë në anglisht, dy në gjermançe. Këtu në Itali kam shtuar bagazhin e njohurive të gjuhës italiane me fjalët murator, mur guri, llaç etjerë. Fëmijët kuptojnë edhe piemontezçe.)
Studimet, arrita ti mbaroj shëndoshë e mirë, si nga ana fizike ashtu edhe nga ana mendore. Në vijim të kultivimit të purrinit, kastravecit e mollatartes, zhvillova dhe vijoj të zhvilloj pasionin tim për gjuhën shqipe, e gjuhët e huaja në përgjithësi. Shënomëni dhe mua si një ndër përkrahësit e tezës “Gjuha shqipe është mëma e të gjitha Gjuhëve të Botës.”
Babai? –nuk i dihet e unë nuk kam ndërmend të merrem me Babain e Shqipes.

Nga zhvillimet e mija gjuhësore po ju bie disa nga më domethënëset që vërtetojnë se shqipja është në të vërtetë mëma e të gjitha gjuhëve. E me shqipen zbërthehen të gjitha gjuhët e botës.
Po e filloj me Italinë ku jetoj prej shatë vitesh, e ku kam pasë ardhë edhe nja dy herë të tjera si turist, a si refugjat klandestin.
Roma: -Kryeqyteti italian. Rrëmajë. Në Shkodër ekzistojnë varrezat e Rrëmajtë. Gjatë rrugës nga varrezat e Rrëmajtë deri në mbeturinat e Koloseut, rrugës “ë” është bërë “o”, e ka mbetur gropave të rrugëve “jë”. Në Shkodrën e sotme ka dhe një lokal me emrin Koloseu, ku dehen shumë gjuhëtarë shqiptarë. E kjo vërteton afërinë e Koloseut në Shkodër me Koloseun në Romë. E gjuhën italiane si pjellë e gjuhës shqipe.
Në fakt të gjitha rrugët të çojnë në Romë.

Vatikani: -kryeqendra e katolicizmit. Themeluesi i tij Vata i Kantit. Një shqiptar me origjinë të kjartë shqipe. Nuk e fliste mirë shqipen e vjetër. Për këtë arsye iu prezantohej vendasve si : Vat Kani. E vendasit i shtuan një “i” e ndërtuan Vatikanin. Studiues të ndryshëm e spjegojnë me termin Vau i Kantit. Vajti Kanti, ose Vajti tek Këndit, në shqipen e veriut Kândit. Pra Vajti tek Kândi. Vati Kani

Milano: -mil ano, mjel në njërën anë. I ka mbetë emri se një mjelëse e dalluar u vra nga një lopë. Mjelësja, sipas historisë, u vra, sepse lopa duhej të milej vetëm në njërën anë. Mil në anë- Milano.
Këtë tezë e mbështet dhe fakti se Lombardia, ka shumë lopë. Emërtimi Lombardi (Lum bard- Lum i Bardhë) është i kjartë emërtim ilirishto –pellazgjisht.

Kështu mund të shpjegohen të gjithë emrat e vendeve të ndryshme të botës. Unë po përmendi disa. Ndërkohë po përgatis dhe nëj libër dhjetë vëllimesh, që mjerë kush ka dëshirë ta botojë apo lexojë. Për ta botuar mund të përdori dhe Internetin se në të janë të regjistruara shumë budallaki alla shqiptare!

Anadolli: -Dolli (doli) në anë. Anës Dolli. Ana dolli.
Stambolli: Stanin Mbolli. Sta mbolli

Pekini: -Kryeqyteti Kinez. I themeluar e emërtuar nga shqiptari me origjinë, Prek Kini. Kinezët i kanë hëngër vetëm një “r” e një “k”. Një tezë shtesë thotë se bëhet fjalë për një fëmijë të vogël që preku kinin me vezë që ishte i nxehtë e dogji gishtat e dorës. Kinezët janë të verdhë. Preku Kinin. Pe (prek) –Kini (n).

Berlini: Kryeqyteti i Gjermanisë. Ber Lini, Berri i Linit, ose Peri (Beri) i Linit. Gjermanët janë të shquar për bashkime të tilla. E ne shqiptarët jemi mjeshtëra në ngatërrimin e penit të linit me penin që vjen nga leshi i arapit.

Afrika: Afër –Ika.
Azia: Është (Â) Zie
Evropa, Europa: E ropa. E rrjepa. Në fakt Evropa ka rrjepur Shqipërinë.
Amerika: Kjo është përkthyer që në kohë të vjetra si HA –Merr dhe Ikë. A –Mer- Ikë

Tokio: -Kryeqyteti i Japonisë. Më Tokoi. Tokio. Ja- poni. Ja ku është Poni

Britania: Briti Ana. Një grua me emrin Ana u hodh në brigjet britanike nga tregatarët ilirë, lundrues të famshëm. Ana bërtiti dhe vendi u quajt Briti Ana, Britania.
Ose gërthiti Ana. Great Britain: Gërthet Ana. Për këtë arsye britanikët vijonë të kenë në krye një grua e jo një burrë. Familja mbretërore britanike sigurisht ka ndonëj lidhje gjaku, me origjinë shqiptare. E kryeqyteti quhet Londër. London. Lundron. Lundronin Ilirët e dikurshëm me lundrat (anijet) e tyre të famshme, që në kohën e Teutës i shtinë të dridhurën Romës.

Minesota. Shtet në SHBA. (Mineja dhe Sota- sipas legjendës etruske janë dy motra: Mine dhe Sota të cilat emigruan në të njëjtin vend në amerikë ku themeluan përpara dyqind e kusur vjetësh shtetin amerikan të Minesota-s. Këtu kuptimi dhe lidhja etrusko –shqip, ilirisht është më se i kjartë.

E vetmja gjë që vihet në dyshim për prejardhjen e gjuhëve të botës nga pellazgjishtja -etrusko –ilirishtja -shqipja, është se shumë fjalë shqip nuk iu dihet kuptimi nga vetë shqiptarët, e rrjedhimisht nuk mund të përkthehen as me shqipen e sotme:
Kotobuq, Karabush, Karapitik, Kollomoq, Kërtollë.
E disa fjalë të tjera të kësaj natyre.

Nëntor 2008
Edmond Kaceli

domenica, novembre 16, 2008

Nuk eshte kohe per dashuri





Nuk është kohë për dashuri
Dashurinë e mbyti paraja
E përdhunoi në fillim
Më pas e vrau, me një grumbull parash
të ndryshkura, ia zuri frymën.

Nuk është kohë për dashuri
Dashurinë e mbyti lufta
E përdhunoi në fillim
Më pas e vrau, me një grumbull fishekësh
të mykur, ia përgjaku puthjen

Nuk është kohë për dashuri
Dashurinë e mbyti politika
E përdhunoi në fillim
Më pas e vrau, me gjuhën plot helm
të ëmbël, ia mbyti ekstazat


Nuk është kohë për dashuri
Dashurinë e mbytëm
E përdhunuam në fillim
Më pas e vramë, duke bërë dashuri.
E vramë Dashurinë
E vramë, ne Fëmijët e Dashurisë
Fëmijët e dashurisë së vrarë
Bijtë e hidhur të Kurrkushit

Edmond Kaceli
Itali nëntor 2008

domenica, ottobre 19, 2008

Mësuesja e rusishtes, Berisha dhe koqet e deputetëve…


Satirë

Ndër kujtimet e adoleshencës më bie ndërmend gjithmonë mësuesja simpatike e rusishtes, që për privatësinë dhe respektin ndaj e sajë, nuk po ja përmend emrin. Në një nga orët e mërzisë së gjuhës ruse, mësuesja simpatike nga Tirana, po na përkthente një tekst buqësie. Ndër kafshët bujqësore që lëronin tokën mësuesja tha: Është ai qeu.., kau…, burri i lopës.
Të gjithë ja dhamë të qeshurit. Qeshi dhe mësuesja me ne, kur ia spjeguam në shqipen e stërgjyshërve, se burri i lopës thirrej taroç, apo dem. Ndërsa kau (qetë) nuk mund të ishin burra lope se për dreq i kishin koqet e shtypura…

Gjyshi im, i pastë dritë shpirti, si burrë i mënçur, e blegtor i pa shkolluar shumë, (dëftesën e fillores së Mbretërisë shqiptare e kishte me notën më të mirë njësha), më thoshte shpesh se : Në tredhjen e kafshëve momenti më i rëndësishëm është t’ia mbledhësh koqet në grusht! E kusuri është më i lehtë. Gjithçka është nën kontroll deri në fund të procesit të tredhjes.

Këtë mësim të madh popullor mbi tredhjen e burrave të lopës, e mbi tredhjen në përgjithësi, e ka përvetësuar në maksimum edhe Berisha qysh kur ishte kryetar i partisë demokratike, president, e tash së mbrami kryeministër e njëkohësisht kryetar i partisë demokratike. Dikush mund të thotë se këtu ka ndikimin e vet edhe qënia mjek, madje profesor -doktor në mjekësi.

Duke shfrytëzuar në maksimum karakterin shqiptar të spiunofilisë Berisha ka arritë të ngrejë një rrjet virtual, personalo- qeveritar, të spiunazhit të brendëshëm që i ofron kryeministrit në mënyrën më komode të gjitha informacionet e mundëshme mbi jetën politike e private të bashkëpunëtorëve brenda partisë demokratike, të kundërshtarëve politikë, të ministrave, të deputetëve, të politikanë të të gjitha rangjeve e ngjyrave partiake, mbi korrupsionin politik e moral të bashkëpunëtorëve e kundërshtarëve, mbi firmat private, mbi pronat e tyre të paligjshme, mbi dashnoret apo dashnorët e politikanvë shqiptarë të thekur për dashuri jashtë martesore, mbi preferencat seksuale (jo të gjithë deputetët a njerëzit e rrugës në politikën shqiptare janë heteroseksualë –se përndryshe Europa na akuzon për shkelje të të drejtave të njeriut).

Natyrisht dosja virtuale e korrupsionit politiko –moral që Berisha nxjerr dhe tund para syve të turbulluar nga paratë, alkooli e qefet e natës së deputetëve, sa herë që qeverisja e tij bie në vështirësi, luan rolin e veterinerit që përpara se të tredhë demin, nuk e kap nga brirët, por i mbërthen mirë në grusht koqet. Kështu ai mund ta tredhë burrin e lopës (demin) në çdo kohë duke e kthyer në kà.

E demat e politikës shqiptare sapo fillojnë të luajnë bishtin, se brirët i kanë lënë me kohë, kundër Berishës e politikës së tij jo shumë politike, ndodhen të ngërthyer në grushtin virtual të veterinerit virtual, mjekut- kryeministër, që në mënyrë virtuale iua ka mbërthyer koqet në grusht (dosje) e mund t’i tredhë nga minuti në minut. Duke i kthyer nga deputetë me edukatë e kulturë euro- deputetë, në eunuko –deputetë. Kjo e fundit nuk ka asgjë europiane se fjala eunuk vjen nga turqishtja aziatike.

Politika shqiptare ka veçanësinë e sajë. Si një lopë virtuale ajo, politika, e di mirë se ç’vlerë ka një burrë politike kur është i tredhur… E burrat e politikës shqiptare kanë mësuar të heshtin për ti shpëtuar tredhjes…

domenica, settembre 28, 2008

SHKODRA U ÇLIRUA. PO LEZHA?

Shkodra, me shumicë absolute, ka vendosur të çlirohet nga monumenti i “Heronjve të Vigut”. Kjo, megjithë kundërshtimin e përfaqësuesve të majtë në këshillin e qytetit. Ky është një lajm i mirë jo vetëm në aspektin urbanistik por dhe në aspektin politik.

Me gjithë respektin e madh që kam për heronjtë e vërtetë të luftës, dhe pa dashtë të fyej heronjtë e rremë, a të tejfryrë të thirrurës “Luftë antifashiste nacional –çlirimtare” monumenti i Ahmet Haxhisë, Naim Gjylbegut, Ndoc Mazit, Ndoc Dedës dhe Hydajet Lezhës në qendër të qytetit të vjetër, e djepit të kulturës shqiptare, është dhe mbetet një monstër e pakuptimtë urbanistike bronxi që i zë frymën qytetit. Këta burra në bronx me shpinë nga njëri tjetri, janë bërë shpesh objekt i barcoletave të pafund shkodrane.

Përveç përmasave të stërmëdha, të justifikueshme vetëm nga ndonjë mendje e sëmurë, monumenti në vetvete nuk ka asgjë artistike.
Në kontrast të plotë me pamjen rrethuese ngrihet si një “çiban” gjigant i ardhur kushedi nga cili planet i huaj, e i mbjellë forcërisht në zemër të qytetit. Qëllimi i kësaj mbjelljeje ka qenë i kjartë. Me hijen e bronxtë të “Heronjve të Vigut” regjimi kërkonte ti zinte frymën qytetit më antikomunist në Shqipëri. Monstra e bronxit ishte firma që lejonte ushtrimin e dhunës në qytetin që anjëherë nuk e përkuli kryet përballë shtypjes dhe dhunës së pazakontë të regjimit komunist.

Në aspektin politik, fakt është se vetëm në Shqipëri heronjtë e kombit edhe sot e kësaj dite mbeten të ndarë nëpër varreza. Madje, çuditshëm, ne kemi vetëm varreza të dëshmorëve shpesh të dyshimtë, të Luftës nacional –çlirimtare dhe nuk kemi varre për dëshmorët e rënë në luftë për mbrojtjen e trojeve shqiptare nga copëtimi, për dëshmorët e nacionalizmës shqiptare, për dëshmorët e kulturës shqiptare, për heronjtë e luftës kundër komunizmit.

Është e kotë dhe lufta që bëhet nga krahu kundërshtar i këtij “çlirimi” të domosdoshëm të Shkodrës. Këtyre njerëzve nuk iu dhimben simbolet e dëshmorëve. Nuk u dhimbet as kujtimi i “Heronjve të Vigut”, që Mirdita dhe mirditorët i paguan me një dhunë të pashoqe në shenjë hakmarrjeje nga komunistët e veshur me teshën e çlirimtarëve.

Sa janë “heronj” “Heronjtë e vigut” historianët e mirëfilltë jokomunistë dhe jodjathtistë nuk e kanë thënë fjalën e tyre. Ndonjë mirditorë që e dinte ngjarjen, apo e kishte jetuar dhe ditën e vrasjes, në një nga portat e Mirditës, ka heshtur.
Në natyrën e regjimeve totalitare është krijimi i heronjve edhe kur ata nuk janë në të vërtetë të tillë. Heronjtë e rremë regjimi i mistifikon dhe i ngre në qiell më shumë se heronjtë e vërtetë. Shqipëria komuniste dhe Shqipëria e paskomunizmit është e shquar për krijimin e heronjve të rremë dhe harrimin e heronjve të vërtetë.
Në këtë mishmash heronjsh e vërteta duket si e rremë dhe rrena shitet si e vërtetë.

Në fillim thashë “Shkodra çlirohet: Po Lezha?”
Në Lezhë, pikërisht në Lezhë ka hedhur rrënjë dhe një tjetër nga “Heronjtë e Vigut”, Hydajet Lezha. Hydajeti, me qeleshe dhe yllin partizan në ballë, është ulur këmbëkryq dhe nuk luan nga gjimnazi i qytetit të Lezhës. Janë bërë përpjekje dhe herë të tjera për të çliruar gjimnazin “Hydajet Lezha” nga Hydajeti por deri më tash pa ndonjë rezultat të veçantë. Se çfarë i ka dhënë H. Lezha, kulturës dhe qytetarisë lezhjane, as vetë historianët komunistë nuk janë në gjendje të na e thonë. Përveç faktit të stërpërsëritur që “së bashku me Ahmet Haxhinë, Naim Gjylbegun, Ndoc Mazin e Ndoc Dedën, u vranë në Vig të Mirditës nga reaksionarët dhe tradhëtarët e atdheut, ku kishin shkuar, me armë në dorë, të përçonin idenë komuniste”.

Mësuesit e gjimnazit historik të Lezhës, që ka nxjerrë qindra intelektualë të denjë për ti dhënë emrin e ndonjërit prej tyre, ndodhen në vështirësi sa herë që ndonjë nxënës guxon ti pyesë: -Cili është kontributi i Hydajet Lezhës në Historinë dhe kulturën e qytetit të poetëve?

Në mbyllje dua të theksoj se nuk jam ekstremist, por vlerësoj real dhe të drejtë vendimin e Shkodrës për tu çliruar nga “Heronjtë e Vigut”, bile e quaj të vonuar, e të njëtën gjë do të kërkoja dhe nga Lezha e lezhjanët. Simbolet e tepërta e të pavend janë të dëmshme për brezat.
Ka ardhur koha të çlirohemi nga kompleksi i simboleve të rremë!

Edmond Kaceli

lunedì, agosto 04, 2008

NJË FUND TRAGJIK

-Tregim

“Ndihem mirë në rrëzë të pemëve.”
Në luginën e fshatit Lisoe, Sinio, Piemonte, kështu mendonte një bretkockë disa vjeçare. E mësuar me lagështirën e rrëzëve të pemëve, asnjëherë nuk pati shkapërcyer në anën tjetër të rrugës gjysëm të asfaltuar dhe njëkalimëshe. Në folezën e mbushur lagështi dhe myk gdhinte dhe ngryste ditët e nentët e pranverës e verës piemonteze. Kur afrohej i ftohti, mbyllej në thellësinë e nëntokës dhe binte në gjumin e rëndë të vjeshtës dhe të dimrit.

Në fillim pranverën e vitit në vazhdim, bretkocka disa vjeçare, doli nga thellësia e nëntokës ku ishte fshehur prej borës dhe akullit dimëror. Shkrythi gjymtyrët e spërdredhura. Tundi kokën e ngjitur me trupin. Rrotulloi sytë e dalë përjashta. Hapi gojën, dhe hodhi disa hapa të kujdesshëm në afërsi të rrënjës së pemës ku ishte fshehur për netë dhe ditë të tëra. Gjumi dimëror nuk po i largohej menjëherë.
“Ndihesha më mirë në strofull. Ndoshta! Në mes të lagështisë dhe të ngrohtit. Gjumë. Asnjë shqetësim. Gjumë. Asnjë ëndërr. Gjumë. Asnjë nevojë për tu ushqyer. Ndërsa tani që u zgjova ndiej të nevojshme të lëvizi, të ushqehem.”

Sa e habitshme është jeta e botës së bretkockave! Mund të rrinë për vite me radhë në rrëzë të një peme. Të ushqehen aty me çfarë t’iu kalojë përafër. Për vite rrjesht të flejnë gjumin e gjatë të dimrit pa u shqetësuar se vetëm një hap më përtej kalon rruga. Rruga në të cilën jeta rrjedh pa u ndaluar asnjë çast. Krejt afër rrjedh rruga e përditshme. Nëpër rrugë jeta derdhet me tërë ngjyrat e saja. Edhe në Lisoe jeta rrjedh. Pak më ngadalë se në Sinio. Në Sinio pak më ngadalë se në Piemonte. Rregulli i jetës: sa më larg rrënjëve të pemës aq më shpejt rrjedh. Ose të paktën ajo që emërtojnë jetë…

Bretkocka shkrythi për të disatën herë gjymtyrët e mpita nga gjumi i stërgjatur. Barku i vockël filloi të gërryente nga uria. Zgurdulloi sytë e dalë përjashta. Nxorri gjuhëzën dhe ndjeti në pritje të insektit të parë që do ti kalonte pranë. Pranvera kishte sjellë me bollëk insekte budallaqe që përfundonin njëri pas tjetrit në barkun e uritur të Bretkockës.

Këtu nisi dhe momenti fatal për jetën e personazhit tonë. Me barkun plot filloi për herë të parë të ëndërronte një jetë ndryshe. Ndryshe nga gjumi dhe zgjimi i përditshëm. Ndryshe nga ushqimi me insekte. Ndryshe nga vetmia e përjetshme në rrëzën e pemëve, pa një bretkockë tjetër për ti bërë shoqëri. “Aty afër është jeta. Mjaftojnë vetëm disa hapa. Aty afër është ndryshimi. Rrjedha. Vetëm disa kërcime larg!”

U nis. Bëri kërcimet e para nga rrënjëza e pemës në afërsi të asfaltit. Filloi të ndjehej më mirë. Një frymë krejt tjetër e përfshiu ndërsa fërkonte barkun e mbushur plot… Bëri dhe dy kërcime të tjera. Dy kërcime fatale. Një nga makinat e rralla, një makinë pa emër, që kalonte në rrjedhën e rrugës njëkalimëshe të fshatit Lisoe, e përfshiu nën rrotat e saja. Rastësi fatale. Nga Bretkocka jonë e ndjerë, në asfaltin dhe zhavorrin e rrugës mbeti vetëm pak lëkurë, pak gjak bretkocke dhe një turrëz e vogël insektesh të sapo gëlltitura pas një dreke të bollshme. Në gomën e makinës mbetën të mbërthyera ëndërrat e vetme dhe të fundit të personazhit tonë tragjik.
2005 -2008

Koment per tregimin
I dashur Kaceli !
E lexova tregimin tuaj. Me pelqeu vertete imagjinata dhe krahasimi i heshtur i jetes se bretkoces me fatin e shume kombeve, kete ndryshim ne historine e tyra ( ndoshta edhe me perpara e pergjithmone)
Bretkoca ngjane me shume, pa thene mijra emigrant shqiptar, qe enden rrugeve te botes dhe me shume se askund ketu ne SHBA qe nuk dine se kur lind dhe perendon dielli dhe nuk e kuptojne ekzistencen e stineve.
Eshte gjithandej njelloj i dashur mik, por ketu eshte me teper rresht, dhe ka me shume "gjume bretkoce" se tek ju e ne pergjithesi ne Europe.
Rush Dragu, botues i www.albdreams.com

domenica, luglio 20, 2008

POKER SPIUNËSH- OSE LOJA SHQIPTARE E FUKSAVE

nga Edmond Kaceli

Spiunët ose në shqipen e diktaturës “fuksat” gjatë 18 viteve të postdiktaturës janë shëndrruar në një burim i vlefshëm për shmangien e politikës shqiptare nga problemet më të rëndësishme që shqetësojnë njerëzit.
Pa u mbyllë plagët e Gërdecit, politika zyrtare rihapi dhe një herë, për të disatën herë, çështjen e bashkëpunëtorëve të ish- sigurimit të shtetit. Në tregun e fjalëve filloi lufta e pseudonimeve të dikurshme. "Anteu", "Alfons Ballsha", "Shishja e Qumështit", "Këndesi", "Medicina", "Cigarja", "Çiftelia", "Inxhinieri", "Shkrimtari", "Dizenjatorja", "Raketa 5", "Serbi", "Greku", "Qukapiku", "Proletari", “Bejruti”, “Gjëmbi”, “Korabi”, “Vogli”, “Koromania”, “Stilografi”, “Çorapja”, “Bozhuri”, “Korani", “Langaraqi”, "Vllahu", "Babai", "Kaposhi", "Luftëtari",“Nemercka","Doku",“Financieri”, “Katovica”, "Profesor",“Harabeli","Skifteri”, "Lapsi", "Kotherja", "Piktori", "Karafili", "Molla", "Luleshtrydhja", "Ketri".

Sipas thashethemeve zyrtare të shtypit shqiptar këta janë disa prej dhjetëra personave, ish- bashkëpunëtorë të Sigurimit që kanë arritë të bëjnë karrierë në politikën apo nëpër zyrat e shteti shqiptar.
Më të spikaturit rreth të cilëve bëhet zhurmë më e madhe, e ndodhen në shkallët më të larta hierarkike, janë pseudonimet “Holta”, “Drita” “Plepi”, “Grepi”, “Corapja”,“Korani i Myzeqese”.
Në lojën e pokerit me spiunët partia Socialiste sulmon partinë Demokratike me kartat “Këndesi”, “Gjeli”, “Corapja”, “Sqepi”, “Masoviku”, “Ciklisti”, “Shishja e qumështit”, “Naftëtari”, “Alfons Ballsha”, “Demoni”, “I Vogli”, “Qukapiku”, “Dizenjatorja”, “Inxhinieri”, “Medicina”, “Çiftelia”, “Nemerçka”.
Nga ana tjetër e tavolinës demokratët, që kanë pasë kohë ti studiojnë gjatë dosjet, kundërpërgjigjen krerëve të PS-së me emrat “Cigarja”, “Anteu”, “Ylli”, “Serbi”, “Llulla”, “Financieri”.

Kjo rrëmujë emrash të fshehtë, që për dreq nuk është e fshehtë as për fëmijët e lagjes ku ndodhen arshivat e pafshehta të ish –sigurimit, të venë përpara mëdyshjes së madhe: Jemi në vendin e shqiponjave? A në vendin e spiunëve?
Morali është i kotë. Dikush thotë se kam (kanë) spiunuar prej hallit –është e vërtetë. Politika e rekrutimit të bashkëpunëtorëve ka qenë e tillë në kohën e regjimit të Hoxhës. Nga klasat e shtypura, detyroheshin në mënyrë të drejtpërdrejtë apo të tërthortë, me kërcënime të hapura, të fshehura, a me favore, të bëheshin bashkëpunëtorë.

Në gjuhën zyrtare emri spiun lejohej të përdorej vetëm për armiqtë e pushtetit popullor. Termi “bashkëpunëtor”, i zgjedhur me shumë kujdes, kishte si qëllim në vetvete të fuste frymën e përçarjes dhe të vëllasipundashjes deri në nivelin e familjes, duke shkatërruar çdo normë morali.
Bashkpunëtorët e mjerë, për të mbrojtur familjen e tyre, pranonin të lëpinin këmbët e një oficeri –kriminel të sigurimit, që në përqindjen më të lartë vinin nga Jugu i vendit, shpesh duke e kuptuar se kështu nuk mbronin në të vërtetë as veten e tyre.
Faji i fundit, i këtyre bashkëpunëtorëve, është se pas viteve nëntëdhjetë, u turrën, të çliruar prej diktatit të oficerëve drejtues, të kacavirren në poste të rëndësishme.
Them të kacavirreshin, se çdo herë që prishnin rregullin e mosbindjes ndaj eprorit të partisë së tyre, apo sa herë që kërkonin të thonin diçka kundër ish- oficerëve drejtues, As –i maç, i pseudonimit, nxirrej në tavolinën e pokerit të ndyrë, e ish –bashkëpunëtori i shkretë, ndjehej sërisht i tradhëtuar në dobësinë e vet. Tkurrej apo largohej nga politika, apo pozicioni zyrtar, me bisht ndër shalë, ose rrinte aty me shalët e hapura e i ulur mbi bisht.

Askush nuk merret me anën tjetër të medaljes. Me ish-drejtuesit e sigurimit, me oficerët e rangjeve te ndryshme, në rastin më të mirë kriminelë të stër’regjur në profesionin e vet. Shumë prej këtyrë ish- oficerëve, ish-gjyqtarëve, ish prokurorëve, ish –hetuesve që ngjyen dhe duart me gjakun e të dënuarve politikë, sot janë bërë dikush në politikën e pozitës a opozitës, kanë arritë të bëhen dikush në fushën e ekonomisë, kanë bërë karrierë ne pushtetin gjyqësor a në avokati, e japin leksione morali nëpër tribunat e shtypit të paçlirë shqiptar.

Shtetin e krijojnë burrat, dhe gratë e shtetit, ndërsa e mbajnë në këmbë spiunët. Ky parim i vjetër sa çështë dhe përvoja shtetformuese e njerëzimit, në rastin shqiptar nuk mund të gjejë zbatim për dy arsye:
E para: Nuk kemi arritë ende të bëhemi një shtet i mirëfilltë me funksionet e vërteta të shtetformimit. Politikanët dhe zyrtarët shqiptarë nuk kanë grimcën më të vogël të respektit për ligjin, shtetin, karrigen e zyrtarit, për nënshtetasit dhe të drejtën e tyre për tu qeverisur ligjërisht. Ata shesin dokumentet zyrtare, edhe më sekretet, e në rastin më të keq i bëjnë publike thjeshtë për të bërë presion ndaj kundërshtarit. Në poker thirret “bllof”.
E dyta: Shqipëria nuk ka pasë spiunë të mirëfilltë asnjëherë. Pavarësisht se termi “spiun” është keqpërdorë qëllimisht duke iua veshur petkun e spiunit, bashkëpunëtorëve të ish-sigurimit, që kanë peshën e tyre të fajit në mbajtjen në këmbë të diktaturës së proletariatit. Spiuni i mirëfilltë, spiunazhi dhe kundërspiunazhi, në botën moderne, është një profesion i nderuar, mjaft i vështirë për tu luajtur, e shumë i dobishëm në sfidat që kalon njerëzimi.

Nëse bëhet fjalë për t’iu prerë krenat disa “Koranëve të Myzeqesë”, “Këndesëve” apo “Gjelave” është më mirë t’iu priten krenat, më parë disa ish -drejtuesve të sigurimit, disa ish –prokurorëve, ish -gjyqtarëve, a ish funksonarëve të dikurshëm të partisë së punës.
Vetëm kështu “pokeri i spiunëve” do të pushojë së qeni një lojë pa vlerë. Vetëm kështu mund të pastrohet politika shqiptare nga balta e së kaluarës e llomi i të sotmes.

Ndryshe na mbetet vetëm të vazhdojmë të luajmë poker, të bëjmë bllof, përreth tavolinës të mbushur me prodhime të fallsifikuara e ndoca të vërteta të hidhura e të ndyra.

domenica, maggio 11, 2008

EMIGRANTËT NË ITALI SKLLEVËR TË KOHËVE MODERNE

Nga Edmond Kaceli

Koha e skllavërisë nuk ka ikur ende. Skllevërit ekzistojnë dhe do të vazhdojnë të ekzistojnë për një periudhë të gjatë kohe. Nëse nuk më besoni mjafton të hidhni një sy të shpejtë në shtetin italian. Lexoni shtypin. Shikoni përrallat e treguara nga mass media italiane e shkruar dhe elektronike. Nëse nuk më besoni mua personalisht hidhni një sy sondazheve të shtetasve italianë. (Sondazhi i kryer nga qeveria rumene është fakti më tragjik i shtrembërimit të imazhit njerëzor të emigranit klandestin dhe joklandestin. Sipas këtij sondazhi 57% e italianëve kanë një opinion negativ ndaj emigrantëve. 61% ky opinion është i drejtuar ndaj romëve, e 33% ndaj rumenëve. 75% e italianëve mendojnë se në Itali ka shumë emigrantë. Një italian në gjashtë deklaron se ka pasë agresion, fizik ose verbal, nga një i huaj emigrant. Ndërkohë intoleranca është e ndarë në opinion në masën 61% ndaj romëve, të ndjekur nga shqiptarët 35% dhe ndaj rumenëve në masën 33%

E nëse nuk i besoni sondazhit të Institutit Focus Marketing për llogari të Agjencisë për strategjitë qeveritare të Rumanisë, i hidhni një sy politikës italiane. Ju mjaft mirë mund ti besoni Umberto Bosit dhe partisë së tij, që për shkak të luftës ndaj emigracionit pati fatin e madh të arrijë një numër të konsiderueshëm votash të mjaftueshme për të kërcënuar qeverinë e sa krijuar Berluskoni nr… (për dreq numri nuk më kujtohet)

Kjo fobi moderne, në fakt, është pjellë e politikës dhe pjellë e kulturës së mangët dhe e injorancës (69% e të intervistuarve nuk janë në gjendje të tregojnë një personazh të njohur të Rumanisë. E njohja e tyre kufizohet në njohjen e familjes diktatoriale apo të Kontit Drakula.)
Madje unë besoj se shumë prej tyre nuk njohin as edhe vetë historinë e Italisë (Mjafton ti pyesësh se çfarë kujton në Fori Imperiali a Roma, Colonna Traiana, realizuar mbi projektin e arkitektit Apollodoro di Damasco. Jo më ti pyesësh për marrëdhëniet e kahershme, (partneritetit apo okupacionit), shekullore ndërmjet Italisë, Ilirisë -Shqipërisë, Rumanisë apo popujve të tjerë që e kanë furnizuar Romën, nga jugu në veri me skllevër pune. Dhe që vijojnë ta furnizojnë edhe sot e kësaj dite me skllevër të kohëve moderne.

Dikujt mund ti duket i rëndë termi “skllevër pune”. Mua personalisht jo!
Duke ju renditur më poshtë disa argumenta nga jeta e emigrantëve jo klandestinë në Itali ju mund të më thoni nëse kam apo nuk kam të drejtë në padrejtësitë që i bëhen emigrantit jo klandestin ekstraitalian. Them ekstraitalian se në fakt rumenët janë komunitarë me të drejtat e plota të çdo komunitari europian.

1. Fitimi i të drejtës që qëndrimit
Një odise e vërtetë e shoqëron emigrantin derisa të arrijë të marrë të drejtën e qëndrimit në territorin italian. Një grumbull i pafund dokumentash që duhet të rinovohen një herë në vit, apo një herë në dy vjet. Radhët e pafundme përpara kuesturave të zëvendësuara me porcedurën e pafund të dokumentave nëpër xhiron e postës –Romë- kuesturë e anasjelltas. Të paktën një vit për të rinovuar permesson. E kur të vjen e rinovuar duhet të ripërgatitësh edhe njëherë të njëjtat dokumenta pasi e drejta e qëndrimit ka skaduar e duhet ta rinovosh!
E gjithë kjo për emigrantin do të thotë humbje kohe, dhunë psikologjike,(sa herë jemi bërë nervozë në dyert e kuesturës) e mbi të gjitha humbje financiare. Një familjeje normale prej katër personash, i kushton mbi pesëqind euro rinovimi i dokumentave. (Përfshirë fotografi, bashkimi i dokumentave, fotokopje, lënia e ditëve të punës, xhiroja në postë, taksa e postës, xhiroja në kuesturë, taksë shtetërore)

2. Marrja e shenjave të gishtave
Personalisht nuk kam qenë kundër marrjes së shenjave të gishtave. Por kur më janë marrë një herë me bojë, ashtu siç i merrnin qëmoti, dhe vazhdojni t’iua marrin kriminelëve në Shqipëri, sa herë e kujtoj më vjen keq nga vetja. E kjo keqardhje u shtua kur mu morën herën e dytë, pa kaluar dy vjet, kësaj here në mënyrë elektronike.
Mendova, shumë kush mund të ketë menduar: Në Romën e lashtë, skllevërit, kriminielët dhe kafshët, matrikuloheshin (shënoheshin) me djegie, me prerje të veshit, apo me bojë e sot, kohët moderne kanë sjellë në pushtet kompiuterin që e ka qendrën në rrethinat e Romës.
Mirë se i morën por a ka pyetur kush se ç’rezultat kanë sjellë në luftën ndaj kriminalitetit joitalian? A kanë ndonjë statistikë, në përqindje se sa është ulur kriminaliteti, për efekt të marrjes së shenjave të gishtave?
Me ç’jam në dije edhe ndonjë krimnel i kthyer rastësisht, është reabilituar më pas me ndërhyrjen e avokatëve që këtu në Itali nxjerrin nga burgu e reabilitojnë dhe terroristët e Brigatave të Kuqe!

3- E drejta e qëndrimit të përhershëm
Karta e qëndrimit është tjetër Kalvar i mundimit për emigrantin. Si të mos mjaftonte kjo, qeveria Prodi, që na la shëndenë në një ditë të bukur me shi, e pati ulur afatin nga dhjetë në pesë vjet. E hajde pyet po deshe se përse quhet Kartë qëndrimi e përhershme?

4- E drejta për të protestuar
De facto kjo e drejtë nuk na është mohuar asnjëherë. Por nga ana tjetër asnjëherë nuk na janë krijuar kushtet për të realizuar këtë të drejtë. Nëse provon të ngresh zërin për një padrejtësi sado të vogël ndaj punëdhënësit (padronit) të nesërmen, a të pasnesërmën, më mirë ik e kërko një tjetër padron. Se ndryshe rrezikon qëndrimin në Itali pasi ke humbur punën!
Në të njëtën kohë mungon, sensi i protestës së organizuar tek emigrantët. Mungonte dhe tek skllevërit e Romës së Lashtë (!)
Nëse emigrantët do të ishin në gjendje të organizonin vetëm një ditë grevë në të gjithë vendin, ajo përqindje lartë e mosbesimi në rolin e emigrantëve të ndershëm në rritjen e ekonomisë italiane, do të binte ndjeshëm. Madje dhe në krahun e atyre politikanëve që çirren nëpër tribunat e politikës italiane për rrezikun e përhershëm të emigrantëve.

5- E drejta e votës dhe shtetësia
Janë një argument i gjatë e në këtë shkrim jam pak i kufizuar. Por mjafton të vë në dukje se në të gjitha sistemet ekonomike të dominuara nga skllavëria legale apo e fshehtë ( e papranuar publikisht) e drejta e votës dhe e shtetësisë historikisht ju është mohuar vetëm skllevërve.
Gratë nuk kanë pasë të drejtë vote por kanë pasë të drejtë nënshtetësie. Kriminelët e kanë fituar në kohë të drejtën për të votuar. Emigrantët për shembull, emigrantët italianë, kanë të drejtë prej vitesh të votojnë në Amerikë.
E në këtë kontekst nuk mund të bëhet fjalë për të drejtën për tu zgjedhur, larg qoftë në ndonjë këshill komune, ku për arsye të lëvizjes emigratore këtu në Itali, emigrantët, përbëjnë mbi 40% të banorëve!
Mirë kush ka ardhur nga një shtet joitalian, apo ka lindur në një shtet joitalian. Po fëmijët tanë që kanë lindur në tokën italiane, studiojnë në shkollat italiane, qysh prej foshnjores e deri në universitet? Mos duhet një ditë të bukur, ta shohin veten në një avion të linjës, të shoqëruar me policë dhe një letër që i nxjerr jashtë nga shteti ku lindën dhe u rritën vetëm se nuk kanë një kontratë pune të përhershme dhe një pagë minimale?

Cila është përgjigjia e politikës antiemigrant?
A ka politika ndonjë zgjidhje tjetër në perspektivë, apo do të vijojë të njohë emigrantin si një skllav modern që duhet të ulë kryet e të punojë, shpesh, edhe jashtë kushteve minimale të punës e sigurisë?
Apo gjithë kjo është vetëm një lojë politike për të marrë vota e për të zgjatur jetën në politikë, duke përdorur kartën e sukesshme të luftës kundër emigrantëve për të ardhur në pushtet?
Pse jo?
Politikanët italianë nuk janë në masë, aq të pandërgjegjshëm, e të papërgjegjshëm, sa të mos kuptojnë nevojën e emigrantëve dhe rolin e tyre pozitiv në ekonominë italiane.
Ne emigrantët, pa dallim race, kombësie, shteti prej nga vijmë, jokriminelë apo kriminelë nuk duam dhe nuk duam të jemi trajtuar si skllevër të kohëve moderne!

lunedì, aprile 21, 2008

Qyteti i mjergulles

IL CITTA DELLA NEBBIA

Ra mjergulla mbi Alba
Mjergulla që fsheh gjithçka
Strukur në mjergull një shpirt
Një shpirt i përhumbur
Një shpirt rebel strukur në qytetin e mjergullt

I brishtë. I brishtë dhe i trishtuar, shpirti rebel u rebelua më shumë. Në shenjë sfide kundër mjergullës që fshihte çdo gjë, zuri vend në mes të trotuarit. U shtri në mes të rrugës. Vajzat e bukura, bukuria e tyre shëndrruar në siluetë, kalonin përdhunshëm mbi të. Përdhunisht e shkelnin me takat e holla të këpucëve. Shpirti gjakoste buzët prej dhimbjes. Nuk bërtiste. Nuk klithte prej dhimbjes. Rrinte shtrirë në trotuar. I mbytur në dhimbje, i mbytur në mjergull, i mbytur në harresë…

Alba, CN, It. Bar Roma, vjeshtë e dytë 2...

domenica, marzo 30, 2008

Pamflet :ZOTI NA RUAJTË POLITIKANËT SHQIPTARË! ZOTI NA RUAJTË QEVERINË SHQIPTARE!

-Për gjithçkaqë ka ndodhur, që ndodh, a që do të ndodhë në të ardhmen, në Shqipëri nuk është faji i qeverisë. Nuk është faji i pozitës. Nuk është faji i opozitës. Nuk është faji i politikës dhe i politikanëve. Faji është, dhe mbetet kopil, edhe atëherë kur autori i fajit është me prejardhje të kjartë kopilore. Faji është dhe mbetet kopil edhe kur faji bëhet nga vetë kopili.

Zoti na e ruajtë Shqipërinë!
Jo bre! Zoti na ruajtë qeverinë dhe politikanët shqiptarë! Se Shqipërinë e ruajnë këta të fundit. E ruajnë, e mbrojnë, e përparojnë me shumë dëshirë, pasion e vullnet. Ruajnë Shqipërinë dhe ruajnë banorët e mbetur në Shqipëri. Aq shumë i ruajnë sa prej dashurisë së madhe që kanë për ta ndonjëherë edhe i vrasin.
Edhe më budallenjtë e dinë se dashuria e tepërt vret ndonjëherë. Ndërsa dashuria e madhe që kanë politikanët dhe qeveritarët tanë të përndritshëm, që u ndrittë shpirti në atë botë sa më shpejt, aq e madhe është sa vret tash e parë. Vret më shpesh se duhet. Por gjithmonë në emër të dashurisë sublime!

Zoti na ruajtë politikanët shqiptarë! Këtu kam parasysh që Zoti, nëse ka kohë, duhet të na ruajë pesëdhjetë e kusur partitë, që i kanë hipur në kurriz Shqipërisë, e po ja lërojnë tokat mëmës Shqipëri (Në labërishten e vjetër fjala lërim nuk është për tokën).

Zoti i mbroftë, zoti na i ruajtë! –nëse i tepron koha! Se këta kryetarë partishë ditë natë mendojë për popullin, e duan popullin i tregojnë popullit ëndërrën sy hapur, për një jetë më të mirë, një herë në tre katër vjet. Shahen si zagarët me njëri -tjetrin e më pas shkojnë të gjithë, si zagarët mbas buçës, në të njëtin grazhd të prostitucionit politik. Në të njëjtin grazhd të korrupsionit material e moral.
Marrin në dorë frenat e korrupsionit të madh, frenat e korrupsionit të vogël, frenat e vjedhjeve të mëdha, frenat e vjedhjeve të vogla, e më pas vjedhin dhe vetë frenat ndërsa i thërrasin sho –shoqit, me jargët e yndyrës dhe alkooleve kontrabandë “Ti je hajdut!”

Zoti na i ruajtë politikanët tanë të pozitës, opozitës dhe politikanët që nuk i përkasin as pozitës, as opozitës, por ashtu si transeksualët shkojnë herë me njërën palë, e hërë me tjetrën, në emër të deklaratës universale të të drejtave të njeriut. Paçka se vetëm njerëz nuk janë politikanët dhe qeveritarët tanë. Janë diçka tjetër, –që Zoti i ruajtë!

Zoti e ruajtë Qeverinë Shqiptare. Sa herë që ndërrohet. Se kur nuk ndërrohet për një kohë të gjatë fillon e bie erë të ngjashme me parfumin që vjen nga shpërgënjët (panolinët) e fëmijëve kur nëna harron ti ndërrojë për një kohë të gjatë. Hundët e Nënës Shqipëri janë mësuar aq shumë me erën e politikanëve dhe të qeveritarëve tanë sa nuk e ndërron me asnjë nga parfumet e shtrenjta dhe jo të shtrenjta që qeveritarët dhe politikanët i hedhin fytyrës. Që nuk është fytyrë por diçka tjetër që i ngjan fytyrës.

Zoti na ruajtë Qeverinë! Zoti na ruajtë prokurorin e përgjithshëm! Zoti na ruajtë gjykatat! Zoti na ruajtë parlamentin dhe çka brenda ndërtesa e parlamentit! Zoti na ruajtë kryetaren e parlamentit! Zoti na ruajtë dhe Presidentin. Natyrisht zoti na ruajtë dhe Kryeministrin shqiptar!
Ky (këta) që është(janë) sot e zoti na ruajtë dhe ata që vijnë nesër!

Zoti na i ruajtë të gjithë bashkë, e të gjithë veç e veç! Se çdo herë që biem ngushtë a prej dashurisë politike, vritet (vriten) ndonjë (ndoca) shtetas të Shqipërisë këta udhëheqës materialë e shpirtërorë bëhen pjesëtarë të Urdhërit të Kalorësve të Fytyrave të Vrerosura, e na nderojnë, me gëzim të madh në varrimin tonë, duke na e lehtësuar hidhërimin!

Zoti na ruajtë politikanët shqiptarë! Zoti na ruajtë qeveritarët shqiptarë! Zoti na i mbroftë!
Zoti na i ruajtë nëse i ka tepruar koha dhe nuk ka punë tjetër!

Edmond Kaceli

domenica, febbraio 17, 2008

Me shpatë në dorë kundër korrupsionit!

Pamflet

Nga Edmond Kaceli

Shpikja e sprapsme e Balës (Berishës) dhe e pozitës shqiptare: Lufta kundër korrupsionit. Qeveria ka marrë shpatën në dorë dhe ashtu si Gjin Bue Shpata në filmin “Skënderbeu” që lufton turqit, i është turrur “yrysh” korrupsionit. (Gjini përpara se të merrte dhuratë shpatën nga kryetrimi shqiptar, kishte në dorë një kotruve e vriste nga dy turq njëherësh, -në filmin mitik)

Ndërsa Qeverrrrrria shqiptare në vend të koturves ka mbrehur shpatën. (Zot na ruajtë nga kënga: … mbrehu shpatën!).

Kryetrimat shqiptarë të udhëdreqtuar nga Kryetrimi i Kryetrimave Berisha po bëjnë namin kundër korrupsionit dhe të korruptuarve.

Në betejën kundër korrupsionit një rol të rëndësishëm po luan dhe opozita që në fakt është në pozitë në bashkitë apo komunat më të rëndësishme shqiptare. Kryetrimi socialist Rama me dy shpata në dorë udhëheq betejën socialiste. Njërën shpatë kundër zyrtarëve pozitarë dhe tjetrën kundër zyrtarëve opozitarëv socialistë që në fakt janë pozitarë. Pra beteja e socialistëve është më e lodhshme. Lodhja nuk merret parasysh, ngase Kryetrimi Rama është marrë dikur me sportin e hedhjes së… topit.

Gjëra të ngatërruara më shumë se leshi i arapit.

Meqënëse jemi tek leshi i arapit, lesh arapi janë dhe shifrat që i bëjnë të zezën korrupsionit.

Sipas shifrave zyrtare të dhëna, nga zyrtarë të lartë shqiptarë, indeksi (në zyrtarçe) treguesi (në shqip) i korrupsionit ( mbushja e xhepave me para të vjedhura- në shqip) ndër zyrtarët e lartë dhe të ulët, është 1.2 pikë më e ulët se në vendet e Bashkimit Europian ku Shqipëria ka dëshirë të shkojë.

Për këtë arritje Shqipëria (qeveria) ka marrë si donacion (dhuratë) 14 mijë USD (dollarë) e pritet të marrë të tjera, që dreqi e di ku do të përfundojnë ashtu si dhe miliona të tjerë.

Me shpatë në dorë qeveria ka marrë në hetim 300 punonjës administrate. Ka kallëzuar për ndjekje penale (Zoti e di se kur do të ndiqen) 200 punonjës të rangjeve të dryshme.

Shpatës qeveritare nuk i kanë shpëtuar dhe punonjësit e armatosur të qeverisë. 100 policë të thjeshtë e jo të thjeshtë, me kobure në dorë, nuk kanë arritë me i bâ ballë shpatës që iu ka prerë ko… kën e korruptuar.

Llogaritë janë të ndërlikuara dhe të thjeshta. Nëse marrim 300 punonjës. I korruptojmë. 200 mbesin të kallëzuar penalisht. Njëqin dalin të pafajshëm. Mbesin 100 të korruptuar. Shtoju dhe 100 policë të korruptuar. Mbesin 200 të korruptuar përfundimisht. Pjestoje 14 milion dollarë për 200 të korruptuar. Kostoja e luftimi të korrupsionit është 70 mijë dollarë (USD) për një krye të korruptuar.

Shpatë më efektive është vështirë të gjesh në çdo vend të Europës që po na ndihmon me të gjitha forcat për të luftuar armikun Korrupsion!

Deri këtu kemi luftuar korrupsionin jashtë dyerve të qeverisë, jashtë dyerve të parlamentit. Edhe një dreq ministri –deputet, që e akuzuam me zhurmë të madhe, që dorëzoi dhe imunitetin (paprekshmërinë) e deputetit, më duket se ka dalë i pafajshëm.

Sherri është i Europës që nuk llogariti në paratë për luftën e korrupsionit, të na jepte dhe do para më shumë për të luftuar korrupsionin e qeveritarëve, a deputetëve. Historikisht ia kemi parë sherrin Europës.

Natyrisht për të luftuar një deputet apo ministër të korruptuar nuk dalin 70 mijë dollarë për krye.Të paktën kryet e tyre vlen dhjetë fish kryet e një polici të thjeshtë me kobure të ndryshkur nga mospërdorimi.

Problem tjetër mbetet edhe shpata në duart e qeverisë. Të presë 200 krena të korruptuara për 70 mijë dollarë njëra, shpat lodhet. I thyhet tehu. Bëhet e pamprehur. Europa nuk ka planifikuar asnjë fond për mprehjen e shpatës dhe ky është gabimi i sajë.

Në traditën e Gjin Bue Shpatës, mund të ripërdorim kotruven…

martedì, gennaio 22, 2008

Pamflet: PRODI FLET SHQIP: NJË PËR TË GJITHË TË GJITHË PËR NJË

Nga Edmond Kaceli
edmond.kaceli@gmail.com

FORLI' - "Chiedo al Paese uno scatto di orgoglio, di coraggio, di solidarietà"
-Këto fjalë të thëna nga kryeministri italian Romano Prodi tingëllojnë shumë mirë të shqipëruara në shprehjen: “Një për të gjithë, të gjithë për një!”
Në shqip tëngëllojnë më mirë dhe pas dorëheqjes së ministrit Mastella, që për hir të interesave familjare (personale) mbylli kapitullin e solidaritetit me qeverinë e majtë të qendrës së majtë, që anon më shumë nga e majta.

Orgoglio -Krenari, Coraggio -Kurajë, Solidarieta –Solidaritet.
Për studiuesit e shqipes, si një gjuhë me prejardhje indeuropiane, kjo nuk është një çudi. Gjuha italiane ka kopjuar shumë nga shqipja e vjetër për shkak të kushteve historike që kanë kaluar dy vendet tona të dashura, nëpër të cilat hyhet më shumë në mënyrë ilegale se sa me vizë të rregullt.
Ilegalisht, pa pyetur për të drejtën e autorit, Kryeministri italian kopjon një seri parullash nga ato të vjetrat dhe të rejat e krijuara me mund, djersë e sakrificë, nga populli shqiptar, nga ish –krijuesit apo pasardhësit e diktaturës së proletariatit, sot në shkallët më të larta të pushtetit qeveritar në vendin e Shqiponjave.

Është Vendi i Shqiponjave shpesh herë i udhëhequr prej Bijve të Gomerëve, me një popull të madh në vogëlsinë e tij, dhe të vogël në madhësinë e tij, prej të cilit kohët e fundit, Qeveria italiane e udhëhequr nga profesor Mortadela, po kërkon të marrë jo vetëm energji elektrike bërthamore. Përvoja e përndritur e parullave, (sloganeve), të qeveritarëve shqiptarë, po fillon të gjejë vend edhe në Italinë fqinjë.

Por jo vetëm importimi i sloganeve. Një tjetër bisnes i leverdisshëm në marrëdhëniet dypalëshe Shqipëri –Itali, është importimi i sukseseve të mëdha në qeverisjen e vendit fqinj.
Sukseset e arritura nga Qeveria Berisha, po i shiten medias italiane si sukesese të qeverisë së udhëhequr nga Prodi. Por jo në mënyrë të anasjelltë. Qeveritarët shqiptarë janë në gjendje të shesin krenari (tipike shqiptare); të shesin kurajo (tipike në rrjepjen e popullit); të shesin solidaritet (me njëri –tjetrin kur ju cënohen interesat); të shesin mend, (edhe pse të prodhuara me pakicë); të shesin po…rdhë (të prodhuara me shumicë nga fabrikat e pozitës e opozitës); të shesin Nënën Shqipëri (madje dhe nënën që ju ka bërë kryet).

Nga ana tjetër qeveritarët e Shqipërisë nuk mundohen të blejnë asgjë që të ndikonte sado pak në përmirësimin e gjendjes në vend.
Nëse pala shqiptare shet, pala italiane blen. Kështu kalohet nga pabariza në barazi e më pas në një pabarazi tjetër. Momentet që po kalojnë politikat e dy vendeve, apo dhe jeta ekonomike (kriza natyrisht ndjehet më e fortë në Shqipëri, por shqiptarët i durojnë më shumë krizat e forta) flasin qartë për këtë.
Mungesa e debatit mes pozitës dhe opozitës, intoleranca ndaj ideve të tjetrit, niveli i varfërisë (90 % e shqiptarëve dhe 17 % e italianëve poshtë këtij niveli me standarte, për fatin e të varfërve italianë, të ndryshme), reformat në ligjet elektorale, emergjencat për refomat në drejtësi, marrëdhënit tipike pozitë –opozitë etjerë, ngjajnë si dy pika uji në madhësi të ndryshme por me të njëtin efekt.

Kjo ngjashmëri shpesh ngatërron dhe analistët e paguar për analizimin e situatave. Edhe pse të aftë në profesionin e tyre, analistët me pagesë ngatërrohen përditë e më tepër në interpretimin e situatës: Shesin politikanët shqiptarë dhe blejnë politikanët italianë? Apo shesin politikanët italianë dhe blejnë, larg qoftë, ata shqiptarë?
Apo “Të gjithë për një, e një për të gjithë!”

E popujve të këtyre dy vendeve, në fund të fundit, ju kërkohet vetëm pak: Orgoglio -Krenari, Coraggio -Kurajë, Solidarieta –Solidaritet.
Vetëm pak… Për kusurin mendojnë politikanët.
Këta të fundit nuk pyesin për krizat politike. Sot është njëri. Bëhet krizë. Ikën. Vjen tjetri. Bëhet krizë. E fillon riciklimi sipas parimit shqiptaro- kinez: Një për të gjithë, të gjithë për një.

domenica, gennaio 20, 2008

NJERËZIT NDYJNË GJITHÇKA

Edmond Kaceli

Tregim

Bora filloi të mbulonte ngadalë rrugët e asfaltuara, çatitë e shtëpive, makinat luksoze, pemët dhe plantacionet e pafundme të lajthive. I Vetmuari i Madh, kështu e quanin “albanezin” tridhjetë e shtatë vjeçar, banorët e lokalitetit Tre Cunei, në Langhe, Piemonte, filloi të ecte me hapa të ngadaltë në rrugën kryesore. Dëshira e tij për të shijuar vetminë…, bardhësinë e virgjër të borës, ishte një dëshirë e kahershme e mbetur qysh prej fëmijërisë në fshatin e tij të largët dhe të fohtë atje në veri të Shqipërisë.

Një dëshirë e marrë e kishte mbërthyer dhe atë mëngjez të ftohtë dhjetori në Piemonte. Bardhësia ishte e njëjtë. Gjithçka ngjante me fshatin e tij. Vetëm se në fshatin e lënë pas mungonin rrugët e asfaltuara mirë, shtëpitë luksoze dhe komode, makinat, energjia elektrike, njerëzit e përgjumur… të tjerat njëlloj dukeshin. Qeshi. “Jorgani i Borës fsheh të gjitha ndryshimet!”

Vijoi të ecte përmidis rrugës kryesore. Mbi bardhësinë e borës piemonteze vetëm gjurmët e shqiptarit që kishte lënë borën e vendlindjes së tij të largët… Krejt i qetë dhe i zhytur në melankolinë dhe mallin e kujtimeve që të jep bardhësia e borës. Heshtje. “Heshtje e bardhë!” –mendoi tek hapat e tij humbnin në qetësinë e mëngjezit…

…Në shtëpinë e ngrohtë u kthye rreth orës nëntë. I pangopur zuri vend afër dritares. Borë dhe bardhësi e pafundme. Mendimet kushedi ku ndodheshin kur nëpër rrugë u duk njeriu i parë të mbinte nga shtëpitë e përgjumura. Me një lopatë të gjërë plastike në dorë filloi të pastronte borën përpara hyrjes në shtëpinë e tij. Zhurma e lopatës kur takonte me shtresën e trotuarit filloi ti acaronte nervat.

Pak minuta më vonë dhe një tjetër me lopatë. Një tjetër … dhe një tjetër… Për gjysëm ore dukej se krejt lopatat e fshatit kishin marrë përsipër të largonin borën nga hyrjet e shtëpive, nga rrugicat, nga trotuaret. Bora e larguar, zhurma e lopatave, bisedat në dialektin piemontez për dimrin e ardhur përpara kohe, kërcitjet e hapave dhe gjurmët e lëna nëpër dëborë filluan të shpeshtoheshin. Prej së largu vuri re një dritë të verdhë që sa vinte dhe afrohej aq më shumë zhurmë bënte. Nëpër asfalt traktori i borës largonte me shpejtësi shtresën e bardhë. Pas tij dhe një traktor tjetër, një tjetër…

Bardhësia e borës filloi të zhytej. Pamja tashmë e tkurrur në grumbuj dëbore të përbaltur dukej krejt tjetër. Shqiptarit tridhjetë e shtatë vjeçar, nga Veriu i Shqipërisë së Largët, filloi ti dhimbej bora. I ngjitur pas xhamit të avulluar të dritares shihte i pafuqishëm. Shihte i pafuqishëm për të kundërshtuar, traktorët, lopatat, dhe njerëzit që lëviznin me shpejtësi. Njërzit të aftë për të shkatërruar çdo bukuri. Njerëzit që ndynin gjithçka.
Prej dhimbjes u shkreh në vaj…