Triptik... nga E. Kaceli

 

VJESHTË

Prej pemëve bien gjethet.

Prej zemrave bien dashuritë e thara.

NËSE TI VDES…

 … mbi varrin tënd

(atëherë)

do të mbij unë –Lulja e Pikëllimit.

 

ËNDËRR

Helmuar prej dashurisë.

Helmuar prej ëndërrave.

Helmuar prej çdo gjëje të mirë

që jeta ma dha me tepri.

U rrëzova. Rashë.Me shpresë

për t’më ngritur ti.

Zinxhiri i harruar nga E. Kaceli

Në qendrën e pyllit mblodhi anëtarët

kryetar' i Bio -social- erbivores

për një fjalim tepër programatik

shkruar nga "grand reformatores":

Pylli ynë i ndritur,

                             gjigand,

                                          madhështor

nga hapja e rrënjëve, deri në farëzim

e ushqen pa masë sektin erbivor

Pyll ynë i shenjtë -jetoftë në amshim"

Ndaj duke parë potencialin pyllor

nuk kemi nevojë ndërrimi tjetër

Mbështetur në kapacitetin stomakor

në pylli tonë do të gjallojmë si mbretër...

Ishte larg kryetari, më lag refomatorët

Zinxhirin ushqimor harronin. Të gjorët.

Poezi e gjatë për kukullat

nga E.Kaceli

Vogëlushja kukull!

-vogëlushët luajnë me Ty, vogëlushe.

Quhesh kukull. Quhesh lodër

kur lodron nëpër vitrina.

kur përbaltesh nëpër shi. E braktisur

Në fatin e pafat të fatit.

Kukull. Lodër.

-askush nuk të thërret

me tjetër emër. Askush.

Prandaj nuk ke asnjë të drejtë.

As të flasësh,

as të qeshësh,

as të lotosh.

Pa urdhër.

-asnjë dëshirë nuk të lejohet!

Një kukull s’ka të drejtë të dëshirojë.

Kukulla ka dëshirë duart, duart e një fëmije.

Duart e një të rrituri luajnë.

Ajo ndjehet e mjerë.

Pa fuqi ndjehet.

Ndjehet kukull. Ndjehet lodër.

Fëmija shikon nga larg.

Fëmija dëshiron nga larg.

Le të shikojë përkohësisht.

Le të dëshirojë përjetësisht, fëmija.

Me kukullat luajnë vetëm të rriturit.

Të rriturit i pëlqejnë kukullat shumë.

…Në rrugë,

një kukull laget, jashtë dëshirës

përbaltet në baltë, shpërlahet në shi.

Kukull zhelane. Kukull e braktisur.

Matanë vitrinave dritëzbehta

mbrojtur prej baltës, dhe shiut

luan me piklat , dhe kalimtarët e lagur

Përqeshën një kukull majmune.

Apo njeriu ka ty paraardhëse?

(Çështje që duhet vërtetuar. Përndryshe

nuk zgjidhet prejardhja majmuniane e njeriut)

Poezia ime nuk mund të zgjatet më.

Shikoj në largësi një kukull

me të cilën kam dëshirë të luaj…

Të luaj…

Ose, të bëhem kukull.

Shëtitje në pyllin e heshtjes

Vetmuar deri në çmendje

më i vetmuar se vetëm,

krejt i vetëm shëtis

eci mespërmes

                        në pyllin e heshtjes

në rrugën e parrugë

vizatuar prej vjeshtës.

Gjethet janë ndryshkur

Gurët janë ndryshkur

Fjalët janë ndryshkur,

                                   gjithashtu

…në grykën e pafundit

Heshtja flet me dikë larg meje…

Në pyllin e heshtjes

ranë gjethet e fundit

gjethet e harresës

krejt kot,

              shiu mundohet të lajë

ngjyrën e përgjakun të vjeshtës...

Edmond Kaceli

Tetor 2014, diku në një pyll të Italisë

Botë e trishtë

Një kontenitor plehrash është lagur gjatë gjithë ditës në shi

Një shi i mbytur në trishtimin e një dite që pret të kalojë

si miliona ditë të tjera, pa thënë asgjë

Në rrugën “Bricco Broncio”, S. Langhe, Piemonte

Shiu dhe trishtimi mbysin kujtimet e djeshme

Indiferenca njerëzore mbyt të sotmen dhe të nesërmen, pa kujtime

Një qen morracak pastron morrat nën shiun dhe mjegullën që kanë mbytur rrugën

Makina luksoze turistësh dhe motorçikleta të zhurmshme thyejnë ndonjë çast

indiferencën. Dhe ikin në rrugën e zhytur në mjegull. “Udhë të mbarë”

në u foltë për mbarësi ndonjëherë! Dielli ka ikur pa lënë adresë.

Era shkund pa kuptim pemët e lagura deri në palcë që dridhen së ftohti

Dy të fejuar mundohen të ngjallin humorin e një dite të shkuar kot

Vajza tund vithet e rrumbullakta, të lagura prej shiut. Ndjenjat janë zhytur në mjegull. “Bethoven’s Fur Elise” vetëm shton trishtimin në gjakun e lagur.

Qeni morracak shkundi shiun, mori bishtin me vete dhe iku pa thënë asnjë fjalë!

Kontenitori i mbushur përgjysmë me mbeturina vazhdon të laget…

Drejtësi absolute

Unë shaj ty –dhe kam të drejtë.

Ti më shan mua –dhe ke të drejtë.

Unë dhe ti…

Unë dhe ti shajmë njëri- tjetrin…

Dhe kemi plotësisht të drejtë!

e.kaceli

Premtim... nga E.Kaceli

Kur dielli të shkrihet

Të shkrihet,

                     të shuhet,

                     të mos jetë më

Kur dielli të shuhet

të mos jetë kurrë më

Pranë teje do të vij,

                            do të ndizem

                            do të digjem

Pranë teje do të jem

Vendin e diellit  të zë...

Maj 2013

Vetminë mos ma merrni! nga E. Kaceli

Pash njëmijë zotat e kësaj Bote

                                                  dhe të Botës tjetër!

Pashë një mijë dreqnit e kësaj Bote

                                                        dhe të Botës tjetër!

Pashë gjithë zotat e të gjitha botëve!

Pashë gjithë dreqnit e të gjitha botëve!

Ju lutem

              Ju përgjërohem:

(Me shpirt ndër dhëmbë)

Mos ma merrni Vetminë!

Mos ma përdhunoni Vetminë!

Mos ma vrisni Vetminë!

Pashë Zotin që dua ti besoj

Pashë Dreqin që dua ti besoj

Ma lëshoni vetminë!

Mos ma mbani peng vetminë

Se më duhet

më duhet kur mendoj!

Albaretto Torre, It, prill 2013

Kënaqësi absolute

Këtë e di. Edhe tjetrën s'ka nevojë,
e di. Di shumë. Aq shumë. Tjetër?
E di, e di, e di...

O ç'kënaqësi është të jesh idiot!

E. Kaceli nga libri "Kur u mbaruan përrallat për fëmijë..."
Lezhë, 1998

Ngutshëm ikin vitet... nga E. Kaceli

Vitet ikin. Ikin duke na lënë pas shijen e miqësive, të dashurive, të çasteve të bukura, të çasteve të trishtuara, të zhgënjimeve...

Vitet vijnë. Vijnë të na dhurojne miqësi dhe dashuri, forcojnë dashuritë e miqësitë e vjetra, krijojnë e dhurojnë miqësi e dashuri të reja. Vitet vijnë, duke na dhuruar çaste të bukura, çaste të dhimbshme, çaste të trishtuara. Vitet shkojnë e vijnë... Kjo është jeta ku bilanci i viteve që shkojnë mbetet i pandryshuar me bilancin e viteve që vijnë...

Ngutshëm, përherë në ikje,

ngutshëm ikin vitet

                                në rrugën e shkretinës

Të mbyllun me drynin e rëndë,

me drynin e ndryshkur të kohës

qëndrojmë si në Hiç

na shtyp peshë e rëndë e Hiçit

gati na mbyt...

Asgjë nuk është si dje

Asgjë nuk është si sot

Asgjë nuk është si nesër...

Avuj të ndyrë feste ndotin gjithçka

Edhe lirinë

Lirinë

          që,

                 marrëzisht,

                                    thonë: Ekziston...!

Asnjëherë nuk kam dashur...

Në kujtime jam ulur këmbëkryq

në shpirt -veshur kostum’ i vjetër

i gjenezës mëkatare

i qepur me penj të ashpër e të fortë

i qepur keq

nergut për shpirt rebel

shpirt -dreqi im

i pangimë asnjëherë dashurie…

Trupi drithërohet

shpirti drithërohet

në enigma kujtimesh:

Kam dashur

a s’kam dashur ndonjëherë?!…

Ëndërr e bardhë

Jeta? Jeta asht nje liber i mrekullueshem. Shfletoje ngadale! Shijoje duke e lexuar. Kuptoje. Dhe asnjehere mos u tundo te lexosh faqen e fundit...

Ecja nëpër një rrugë të gjatë, të pafund,

të pafund, sa jeta

Anës rrugës mjegull, asgjë nuk shihej

Ecja.

Ecja nëpër një rrugë të gjatë plot mjegull,

plot humnera rreth sajë

Ecja. Rrëzohesha.

Kacavirresha nëpër mjegullën e humnerave.

Ecja. Ecja. Ecja nëpër një rrugë të gjatë…

Të pafund sa jeta…

E.Kaceli

Rruga ime nga E. Kaceli

-Asaj që duhet t’më dashurojë

Rruga ime

Rruga ime i ngjan rrezeve të diellit

ku drita të verbon, të qorron sytë

e bukur.

Rruga ime

Rruga ime i ngjan zjarrit përvëlues

ku digjesh, digjesh si prej flakëve

të ferrit.

Rruga ime

Rruga ime i ngjan natës pa yje, pa hënë

ku të sundon, të shtyp pesha

e territ.

Rruga ime

Rruga ime i ngjan shkretëtirës paanë

ku çmendesh, çmendesh për një

pikë ujë.

Rruga ime

Rruga ime i ngjan varrit të mjegullt

ku tretesh, tretesh, bëhesh

hiçgjë.

Rruga ime

Rruga ime i ngjan pyllit të virgjër

ku hyn për të mos dalë

kurrë më.

Rruga ime

Rruga ime i ngjan…

Kujt i ngjan kaq shumë jeta ime?