Poezi e gjatë për kukullat

nga E.Kaceli

Vogëlushja kukull!

-vogëlushët luajnë me Ty, vogëlushe.

Quhesh kukull. Quhesh lodër

kur lodron nëpër vitrina.

kur përbaltesh nëpër shi. E braktisur

Në fatin e pafat të fatit.

Kukull. Lodër.

-askush nuk të thërret

me tjetër emër. Askush.

Prandaj nuk ke asnjë të drejtë.

As të flasësh,

as të qeshësh,

as të lotosh.

Pa urdhër.

-asnjë dëshirë nuk të lejohet!

Një kukull s’ka të drejtë të dëshirojë.

Kukulla ka dëshirë duart, duart e një fëmije.

Duart e një të rrituri luajnë.

Ajo ndjehet e mjerë.

Pa fuqi ndjehet.

Ndjehet kukull. Ndjehet lodër.

Fëmija shikon nga larg.

Fëmija dëshiron nga larg.

Le të shikojë përkohësisht.

Le të dëshirojë përjetësisht, fëmija.

Me kukullat luajnë vetëm të rriturit.

Të rriturit i pëlqejnë kukullat shumë.

…Në rrugë,

një kukull laget, jashtë dëshirës

përbaltet në baltë, shpërlahet në shi.

Kukull zhelane. Kukull e braktisur.

Matanë vitrinave dritëzbehta

mbrojtur prej baltës, dhe shiut

luan me piklat , dhe kalimtarët e lagur

Përqeshën një kukull majmune.

Apo njeriu ka ty paraardhëse?

(Çështje që duhet vërtetuar. Përndryshe

nuk zgjidhet prejardhja majmuniane e njeriut)

Poezia ime nuk mund të zgjatet më.

Shikoj në largësi një kukull

me të cilën kam dëshirë të luaj…

Të luaj…

Ose, të bëhem kukull.