Historia e emrit tim!

Emrin Edmond, një emër i rrallë për vitet 60, ma ka vendosë im atë Rrok Kaçeli.  Lexonte shumë letërsi. Sidomos, një ndër kryeveprat e Aleksandër Dyma-s "Konti i Montekristos"

Sot, gjatë një vizite në Marsejë, Francë ndërsa shikoja nga Larg ujdhezën If  me kështjellën e famshme ku Dyma,vendos në burg personazhin Edmond Dantes, emocionet ishin të jashtëzakonshme: Një anije me emrin e personazhit të famshëm! Një anije me emrin tim!

Kujtimet e fëmijërisë kur lexoja e rilexoja dhjetëra herë historinë e Kontit të Montekristos! Katër volume libri të zverdhura nga koha! Një histori dashurie, cmirëzie, burgimi, arratisjeje,  pasurie, hakmarrjeje, fisnikërie... Gjithçka njerëzore...

E shpesh ndihem Edmond Dantes, siç deshi im atë! Ndihem Kont, pa qenë i tillë! Ndihem Konti i Montekristos ndërsa udhëtoj në dashurinë e dy djemve të mij Rei e Erik, e bashkëshortes Suzana!

Marsejë 22 gusht 2022

Pellazgu dhe rritja ekonomike e Shqipërisë nga E. Kaceli

Rritja ekonomike e Shqipërisë pellazgjike sipas Qeveriut të pipëdhit pellazg është mbi 18%. Fat i jashtëzakonshëm! Kur gjithë botës i ulet ne na ngrihet! Ekonomikisht na ngrihet mirëqenia me 18 %. Kjo falë qeveritarëve e qeveritareve tona. Na e rruaçi sa malet!

Po te krahasohemi me periudhën e satrapit Zogu i parë rritja është qin për qin! Falë qeverisë. 

Lezhë 2021 Foto E. KAÇELI. 

Triptik... nga E. Kaceli

 

VJESHTË

Prej pemëve bien gjethet.

Prej zemrave bien dashuritë e thara.

NËSE TI VDES…

 … mbi varrin tënd

(atëherë)

do të mbij unë –Lulja e Pikëllimit.

 

ËNDËRR

Helmuar prej dashurisë.

Helmuar prej ëndërrave.

Helmuar prej çdo gjëje të mirë

që jeta ma dha me tepri.

U rrëzova. Rashë.Me shpresë

për t’më ngritur ti.

Takim emocionant me Ujkun e Zi, specie e rrallë!

 

nga Edmond Kaceli

Emocionant ka qenë takimi i dy fotografëve të natyrës së Egër, me specien e rrallë Ujku i Zi, konsideruar si një nga bukuritë e rralla të natyrës në botë.

Fotografët shqiptarë nga Kosova, Arian Mavriqi dhe Besnik Jakupi, arrijnë të fotografojnë dhe të filmojnë, Ujkun e Zi, në zonën e Kamenicës, Kosovë. Lokacioni i saktë mbahet sekret për arsye të mbrojtjes nga gjuetia e paligjshme. Pasi ky lloj ujku, për shkak të ngjyrës së zezë, e rrallë në botën e ujqërve, kërkohet shumë në tregun e zi. E për këtë arsye gjuetia e tij në vendet e botës ku është i përhapur mbrohet me ligje të posaçme.

Fotografi Besnik Jakupi tregon: Ishte herët , rreth orës gjashtë të mëngjezit, ora kur bashkë me mikun dhe kolegun, Arian Mavriqi, dalim zakonisht për të fotografuar jetën e egër.Papritmas pamë diçka që u fsheh në mes arave me misër. Fillimisht kujtuam se ishte një qen apo diçka e tillë. Duke kontrolluar në zonën ku ishte fshehur, dalluam se përmasat, ngjyra dhe mënyra si por reagonte kundrejt nesh, nuk ishin të zakonshme për një qen. Arritëm të afrohemi deri në distancën diçka rreth 30 -40 metër. Vetëm atëherë krijova bindjen se kishim të bëjmë me të ashtuquajturin Ujku i Zi, specie e mbrojtur në Botë. Bindje që u përforcua më pas, nëpërmjet fotografive dhe video-s që arritëm të realizonim në ato momente magjike!

Fotografi Arian Mavriqi, thotë: Ishte një ndër daljet tona fotografike rutinë në komunën e Kamenicës, Kosovë. Në momentin e parë emocionet ishin të papërshkruara! Ndërsa ai shikonte, si me dyshim, në drejtimin tonë arritëm të realizojmë disa shkrepje të njëpasnjëshme. Për fat të keq ky lloj ujku, i rrallë, kërkohet shumë nga gjuetarët e papërgjegjshëm dhe në tregun e zi. Do të ishte humbje e madhe për natyrën e trojeve shqiptare. Shpresojmë në vetëdijësimin e shoqërisë që të ruhen këto pasuri tonat sepse një bukuri të tillë në vendet e tjera munden vetëm ta ëndërrojnë.

Sipas studimeve të Stanford University, USA, dhe laboratorit të gjenetikës, Itali, ish Instituti Kombëtar për faunën e Egër, (sot Istituto superiore per la protezione e la ricerca ambientale, ISPRA) ngjyra e zezë e vjen si pasojë e një kryqëzimi të quajtur të kundërt (ujkonjës ngjyrë gri me qen me ngjyrë të zezë), rreth 10 mijë vjet ma parë.

Sipas shkencëtarëve gjenetistë italo -amerikanë, Ujku i Zi, lloj mjaft i rrallë, në mënyrë të veçantë në Europë, është variant melanik, i ujkut gri (Canis Lupus). Shkencëtarët spjegojnë se mutacioni melanik, është një mutacion i trashëguar që shfaqet me ndryshimin e ngjyrave në më të errëta, konkretisht të zeza në rastin tonë, në organizmat që normalisht kanë tjetër ngjyrë.

Evidentimi dhe fotografimi i Ujkut të Zi është një tjetër sukeses i jashtëzakonshëm, jo vetëm personal i fotografëve Jakupi e Mavriqi, por edhe i punës së palodhshme që organizata e Fotografëve Shqiptarë të Natyrës së Egër (Albanian Wildlife Photographers), me qendër në Kosovë, po bën në vijimësi për evidentimin e specieve të natyrës së egër që pasurojnë trojet shqiptare.

Krenat e Qeverisë diskutojnë situatën!

 

Photo of the week:

Krenat e qeverisë shqiptare diskutojnë gjendjen, dhe propozojnë variantet për zgjidhje në kufirin shqiptaro -grek!

Në rend:

• Shkëlqesia e Tij, Kryeministri, Edi Rama, i pari vetëm.
• Fort Shkurtësia e Tij, Nën Kryeminstri Erion Braçe
• Gjeneralësia e Vet, Ministri i Brendëshëm Sandër of Lleshaj
• Fort Lumturia e Tij, Minstri i Diasporës Pandeli Majko
• Gjithë Dituria e Vet, Minister of Foreign Affairs of Albania Gent Cakaj me katër Universitete!

nga E. Kaçeli, zëdhënës i posaçëm

Ura e Mesit, Shkodër në syrin e fotografit Jetmir Troshani

-Përgatiti Edmond Kaceli, Itali

Këto dy foto, janë realizuar nga mjeshtri shkodran i fotografisë me banim në SHBA, Jetmir Troshani.

Tërheq vëmendje si prezantimi në versionin bardhë e zi ashtu edhe realizmi me ngjyra.

Teknika e realizimit është ajo me ekspozim të gjatë, teknikë të cilën autori e zotëron në shkallën më të lartë të mundshme.

Lidhur me teknikën me ekspozim të gjatë mjeshtër Troshani thotë: Fotografia me ekspozim të gjatë, asht nji nën-zhanër i fotografise artistike që realizohet me anë të shkrepjes të hapun t’aparatit për të paktën ma shume se 1 sekond. Në kët mënyrë gjithçka që lëviz përgjatë kësaj kohe të shkrepjes, shndërrohet në nji mjegullshkrimje artistike, ndërsa objekteve të palëvizshme i kristalizohen detajet, tue ofrue nji experiencë pamore unike, nji ndjesi perceptive mes reales dhe surreales.

Kjo lloj fotografie realizohet si gjatë ditës ashtu dhe natës, dhe në të dyja rastet për mendimin tem, fotografitë kane efektin e vet magjepës.

Dhe magjepsja vërehet kjartësisht në këtë realizim artistik të fotografisë së Urës së Mesit, ku Jetmiri ka shpalosë jo vetëm bukurinë e njërit prej simboleve të shumta të Shkodrës por edhe magjinë e artit të tij fotografik!

Ura e Mesit, ndodhet 8 km larg qytetit të Shkodrës mbi lumin Kir, është një monument kulture me vlera të mëdha dhe simbol i qytetërimit të lashtë. E ndërtuar në vitin 1768 nga Mehmet Pashë Bushati, ura me kurriz që ndodhet mbi lumin Kir shërbente për të lidhur Drishtin me Shkodrën. Duke qenë një monument me vlera të mëdha arkitektonike e teknike, kjo urë është një objekt që tërheq vizitorë të shumtë . Me gjatësi 108 metër, gjërësi 3.40 metër dhe me 13 harqe jo simetrike, për ndërtimin e saj janë përdorur gurë të latuar, ndërsa traseja është bërë me pllaka guri, Vlerat e kësaj ure shtohen dhe nga terreni piktoresk pranë saj me shkëmbinj dhe ujin e pastër.

Në bazë shikohet qartë se nuk është lineare. Por merr një anim prej 14° drejt anës së ulët rreth 5 m në të djathtë të harkut të madh. E detyruar nga shkëmbijt e shtratit të lumit. Mund të shohim prej teknikave të ndërtimit se Ura e Mesit ka dy faza ndërtimi. Faza e parë pau ndërtimin e harkut qëndror dhe 3 tjerëve pranë, dy në të majtë e një në të djathtë. Në fazën e dytë të ndërtimit, Kiri mbuloj urën dhe si pasojë u ndërtuan harqet e vogla si ndihmesë në secilin skaj. Sot ura ka 13 harqe. Më i madhi në qendër, ka një pasqyrë prej 21.5 m, i mbajtur nga brinjë dyfishe me gjërësi 1,08 m. Ura ka pësuar shumë dëme nga koha, moti dhe vërshimet e lumit, por në Maj 2010 u mundësua përfundimi i rinkonstriksionit të urës dhe përshtatja për këmbësorët. (cit. Wikipedia)

Shqiptari që jeton me gjarpërin! -shkruan Edmond Kaceli, Itali

Qëndrim Saqipi, Kamenicë, Kosovë: Kam jetuar me dy gjarpërinj helmues e tash jetoj me një piton!

Është vetëm 28 vjeç dhe i pëlqen të jetojë me kafshët e egra!

Ka lindur në Tripoli, Libi, djali i dy prindërve shqiptarë, nga Kamenica, Kosovë. Është larguar nga Libia në momentin kur atje filluan trazirat dhe revoltat kundër regjimit të kohës!

Atje jetonte në shtëpi me dy gjarpërinj të rrezikshëm helmues, duke i mbajtur brenda banesës. Ndërsa kohët e fundit, i kthyer në Kamenicë, ka preferuar të ndërrojë gjarpërinjtë helmues me një gjarpër piton që është ndër reptilët e preferuar të njeriut për tu mbajtur në kushte shtëpie.

Pasioni për natyrën, dhe jetën me gjallesat e egra e ka zhvilluar qysh kur ai dhe familja e tij jetonin në Libi. Një minzoo në shtëpi! Dy gjarpërinj helmues të llojit gjarpër me zile dhe nepërka dybrirëshe, (një gjarpër helmues tipik i shkretëtirës), një lloj hardhuce e madhe e njohur me emrin dhaab, dhe nje breshkë, i kanë bërë shoqëri gjatë viteve të fëminisë.

Në Libi ka studiuar, në vitet e shkollës, gjuhën arabe, dhe angleze. Ndërkohë flet, përveç gjuhës shqipe, edhe gjermanisht.

Me shaka thotë se "Në gjuhët e huaja më të vështirë kam shqipen!" Në fakt ka filluar të studjojë gramatikën e gjuhës shqipe, në të cilën ka mjaft vështirësi drejtshkrimore".

Nepërka me brirë credit Qendrim Saqipi

I pasionuar ndaj natyrës dhe jetës së egër, ka zhvilluar edhe pasionin fotografit të jetës së egër.

28 vjeçari nga Kamenica është ndër fotografët e spikatur të grupit Wildlife Albanian Photographers, që në rrjetin social FB numëron mbi 15 mijë anëtarë aktivë! Qëndrimi njihet si mjeshtër i detajeve në këtë zhanër fotografie.

Gjithashtu i pëlqen të udhëtojë në këmbë nëpër zonat malore të trojeve shqiptare, i vetëm ose në grup. Ecja nëpër male (hiking) është një ndër displinat që vitet e fundit ka afruar më shumë njeriun me natyrën.

Qëndrimi thotë: Trojet shqiptare për mua janë të shenjta! Nëse janë të shejta edhe për ju atëherë për çdo veprim që bëni ju lutem të mendoni dy herë! Ndjehem keq kur shoh mbeturina rrugës të hedhura pa pikën e turpit (derisa 3-4 hapa më larg gjendet nje kosh i mbeturinave). Ndjehem keq kur shikoj djegien e papërgjegjshme të pyjeve! Djegia e pyjeve është një krim kundër vetes!

I njëjti mendim shkon për pasurinë e pamasë që ofron natyra e egër shqiptare!Shoh shpesh shumë persona duke mbytur kafshë, pa asnjë arsye! Për shembull, pas asnjë arsye ka njerëz që mbysin gjarperinjtë të cilët nuk janë agresiv, edhe kur nuk janë as helmues! Për çfarë arsyeje i mbytni kur mund ti kapni dhe ti dërgoni në malet më të afërta duke marrë parasysh se edhe ata kanë dobi për natyrën. -vijon ai.

Dhelpra e kuqe  credit Qendrim Saqipi

Ndër momentet më të bukura të pasionit Saqipi, veçon fotografimin e nëpërkës (vipera amodytes) në vitin 2016, identifikuar e fotografuar në Karaqevë, Kosovë; fotografimin e ujkut në vitin 2017, në lartësinë mbi dy mijë metra në bjeshkët e Kosovës; si dhe fotografimi e filmimi i dhelprave në habitatin e tyre natyral në vitin 2019.

Qëndrim Saqipi, fotografi wildlife, dhe i dashuruar pas natyrës së trojeve shqiptare, thotë: Nuk dua të bëhem i famshëm përmes fotografisë, por nëpërmjet fotografisë thjeshtë kam zgjedhë rrugën për t'iu treguar njërëzve bukuritë e jashtëzakonshme që shfaq dhe fsheh natyra në përgjithësi, e natyra e egër e trojeve shqiptare në veçanti!

Gresa Berisha -fotografja e parë shqiptare kushtuar WILDLIFE nga Edmond Kaceli, Itali

-Kam vetëm një pasion: Fotografimin e natyrës së egër!

Të rralla janë femrat shqiptare që ndër vite i janë përkushtuar fotografisë! E besoj , të paktën nga informacionet që kam, se janë edhe më të pakta femrat shqiptare që i janë kushtuar fotografimit ekskluziv të fotografisë së jetës së egër.

Kjo për arsyen e thjeshtë të karakteristikave tepër të veçanta të kësaj fotografie.

Fotografimi i jetës së egër cilësohet i vështirësisë së lartë! Kërkon më shumë sakrificë e investim në mjetë e kohë, se zhanret e tjera të fotografisë!

Kur thua "wildlifephotographer" nënkupton: pajisje të kushtueshme, shumë kohë në dispozicion, mjete financiare për të lëvizur! Duhet të udhëtosh shumë, e shpesh në këmbë, e në kushte të vështira natyrore.

Pra ndër fotografitë me rreziqet dhe të papriturat e sajë në një shkallë vështirësie më të madhe se zhanret e tjera!

Duke veçuar edhe opinionin e njerëzve që jo rrallë e gjykon si jooportune, të paktën në opinionin e shqiptarit të mesëm, që një femër të merret me fotografinë e natyrës së egër!

Credit Gresa Berisha

Por asnjë nga këto vështirësi nuk e kanë penguar shqiptaren Gresa Berisha, nga Peja, Kosovë, e datëlindjes 1990! Një pasion që e ka zhvilluar, dhe vazhdon ta zhvillojë duke e ngritë nga shkrepja në shkrepje, në nivelet më të larta që kërkon konkurenca cilësorë në këtë fushë të dashur dhe të lëvruar shumë vitet e fundit! (Them vitet e fundit sepse njeriu, i ka kthyer sytë nga natyra pikërisht në kushtet kur ia ndjeu nevojën: Pandemia globale e vitit 2020!)

Hapa pas hapi, shkrepje pas shkrepjet, e përkrahur edhe nga familja e të afërmit e sajë, Gresa ka mbërritë të bëhet fotografja e parë shqiptare e përkushtuar në mënyrë të posaçme, zhanrit të fotografisë së jetës së egër!

Gresa Berisha u lind më 1990 në Pejë, Kosovë.

Ka përfunduar fakultetin e "Artit dhe Shkencave te Aplikuara" në "American University in Kosovo", me notë të lartë mesatare.

Pasioni për natyrën i ka filluar qysh në fëmijëri. Greta thotë se  " Gjatë fëmijërisë zhvilloi një magjepsje të fortë për natyrën dhe jetën e egër".

Në moshë 20 vjeçare, kur bleu aparatin e saj profesional të parë, vendosi ti kushtohet përfundimisht pasionit të fëmijërisë duke e bërë të vetmin pasion të vërtetë të jetës!

"Një ditë, pas një shëtitje në malet e bukura të Rugovës, fotografova zogun e parë 'Regulus Regulus' apo Mbretthi (në gjuhën shqipe), dhe aty vendosa ti kushtohem hulumtimit të  maleve, pyjeve dhe pasurisë së tyre në të gjithë botën. Atë ditë pashë se lindi një deshirë e re tek unë, pra më tërheqëse nga të gjitha -eksplorimi i jetës së egër".

Ajo thotë: -Ëndrra ime fillestare mbetet botimi i një libri mbi punën time dhe shpresoj që ky hobi intensiv i tanishëm, pse jo, edhe të zhvillohet gradualisht në një karrierë të lulëzuar si një fotografe e jetës së egër. Për mua, natyra është një ndër thesaret më të mëdha në tokë, Mendoj se është mahnitëse se si kemi filluar ta kuptojmë vlerën e saj të vërtetë."

Credit Gresa Berisha

Gresa Berisha, me fotografitë dhe talentin e veçantë, është shëndrruar në simbolin femëror të organizatës më të madhe të fotografëve wildlife shqiptarë të organizuar në shoqatën Wildlife Albanian Photographers, dhe në grupin me të njëjtin emër në rrjetin social Facebook, që mbledh fotografët e natyrës së egër dhe simpatizantët e kësaj fotografie kudo ku ndodhen shqiptarë!

Këtu -thotë Gresa, vlen te ceket ndikimi që organizata dhe grupi "Wildlife Albanian Photographers" ka pasur në mua, por besoj edhe në të gjithë pjesëtarët e tjerë, në ndërgjegjësimin për rëndësinë e ruajtjes së jetës së egër dhe habitateve natyrore dhe për të na kujtuar çdo ditë se planeti ku jetojmë është, asgjë tjetër, përveçse një mrekulli! Pra, faleminderit që jeni inspirim dhe që pasionit tim i keni dhënë edhe më shumë jetë!

Satirë: Kur gomari i Babatasit bëhet deputet! -nga Edmond Kaceli

Sa herë që një deputet i parlamentit shqiptar hap gojën në tre fjalë, pesë i ka budallëk! -po ç'dreqin lypni në parlament more budallë!
Siç thoshte Ismail Bej Qemali "Mësoni bre ta mbani gojën mbyllë kur nuk keni gjë për të thënë!"
Për Zotin e latë nam! Ngatërroni autorët e shquar me figurat e ç'quara të Kombit!
I keni thanë trunit "Hik Pirdhu!" -thoshte Gjergj Kastrioti (Skënderbeu) teksa ishte shtrirë në Lezhë në shtratin e vdekjes!

Të gjithë e dinë se "O moj Shqypni/kush të ka rrasë me krye n'hì?"  e ka shkruar" Naim Bej Frashëri në librin e tij të famshëm "Hip këtu e shih Stambollin!" -Mësojeni bre!
Pa shumicë votash, po iu them se Hymnin Kombëtar e ka shkruar Sali Berisha edhe pse vijon ta këndojë Lul Basha!

Skënderbeu i Elizës ka shkruar Dhjetë Urdhërimet e Shejnta! -teksa meditonte i qetë e fliste me perënditë, duke u vërdallosur lakuriq, nëpër Kodrat e Surrelit!
Ndërsa Ilir Meta, pasi ka folë me Zotin në malin e Tomorit, nga Teqeja e Baba Mondit, ka shkruar poezinë "Flori e shkuar floririt or Tunxh!"
Monika, si doktoreshë që është, i ka kënduar Hudhrës me vargjet e sajuara aty për aty "More gratë e Kurveleshit me palla lëftoni sheshit!"

Nga ana e tij doktor Taulant of Balla ka shkrojtur të famshmen "Xhixhile, moj xhixhile!" Për këtë nuk ka dyshim plagjiature! Po ku dini ju çështë plagjiatura!
Bëftë hajr, in'shallah, Pandeli Majko, që na la të shkrojtur kryeveprën prej dy vëllimesh "Njeriu që qesh!"
Se përndryshe pa Tetarin Kombëtar, e Gramoz Ruçin, kush do i qëndiste librat e famshëm "Garda e Kuqe" dhe "Si u kalit çeliku"!
Pa harruar vargjet e Lali Erit "Shi bie në Tiranë!" ndërsa meditonte përkrah Budës për të shëndrruar Urën e Tabakëve në stacion Spacial! (Hapësinor për budallat)

Ka një problem me Kamasutrën dhe një mijë e një pozicionet e sajë!
Në këtë kryevepër kanë marrë pjesë shumë deputete e deputetë, ministra e ministresha, drejtorë e drejtoresha, kur rregullonin Kodin Penal e shurrosnin Kushtetutën!
Por për shkak të njohurive të mëdhaja në këtë fushë po ia lëmë autorësinë popullit si juristi më i madh i të gjitha kohrave!
Populli ynë trim, liridashës, e paksa budallë, ka meritën e vet të padiskutueshme! Shtatë miljon poetë, juristë,shkencëtarë, nallbanë, etjerë, kanë dërguar në Parlament 140 burrat e gratë më të kënduar e më të çquar që ka pasë raca e shqiptarit!
Mos u habitni se kjo punë kështu është, kur Gomari i Babatasit, shkruar me mjeshtëri nga Faik Konica, pëllet "O moj Shqypni!" prej mëngjezit deri në darkë në Parlament!

Hajt more budallë mëso diçka se zgjedhjet bit se erdhën prapë!

Ëndërr bashkëkohore! nga E. Kaceli

 

Këmbanat nuk bien, dyert nuk hapen më

as besimtarë, as prift, as murgeshë

Lutje nuk dëgjohen mureve të rrudhuna moshës

Një Krisht gjysëm i kryqëzuar!

Një shèjt gjysëm i veshur, dhe gjysëm i zhveshur

Gota e venës, shishet e vajit dhe ujit të bekuar

mbushur pluhun historik!

 

Buka e kungimit nuk është më -boshllëk shpirtnor

 

Në Kishën e vjetër nuset nuk martohen prej shekujsh

Në Kishën e braktisur foshnjat nuk pagëzohen më

Në Kishën e ç'kishëruar, mungojnë të vdekurit

Në Kishën e vjetër sa mosha vetëm era hyn e del

krejt lirisht! Në lirinë e sajë të paçlirë!

 

Diku në mes të Altarit shoh veten gjysë të zhveshur!

 

Shoh veten gjysë të kryqëzuar -më duket krejt si kjo Kishë

Krejt kështu më duket vetja! -një Kishë e braktisun!

Një kishë e ç'kishëruar, pa prift, pa murgeshë

në kishën me dyer e dritare të rrudhuna

në Kishën time krejt njashtu nuk hyn më njeri...

E rrudhem e tkurrem më shumë, më fort

Unë Kisha e braktisun! Ç'kishëruar me vetmi!
 
 
Itali, maj 2020

Unë e kam fotografuar... nga Edmond Kaceli, Itali

Unë e kam fotografuar...

Qyqja (Cuculus Canorus) credit by Amal Mavriqi

Kur dëgjon këtë shprehje, dhe sheh një fotografi të një shpendi si Qyqja, të fotografuar me mjeshtëri të rrallë, thua me vete: Ky fotografi Amal Mavriqi do të jetë ndonjë profesionist, i kahershëm, shumë i Zoti!

I hyn kërkimeve për të gjetë disa njohuri më të mëdha për autorin dhe eksperiencën e tij personale, për të mësuar diçka më shumë mbi teknikat e vështira të fotografimit të jetës së egër... Kërkon... Dhe përballesh me një të papritur tepër të këndshme:

Ai mjeshtri i fotografisë që sapo shikove, është vetëm një vogëlush 7 vjeç!

Quhet Amal Mavriqi, nga Kamenica e Kosovës. E thërrasin edhe Zemra e Vogël e organizatës Albanian Wildlife Photographers, me qendër në Kosovë!

Kur e shikon me aparat në dorë dhe objektivin tele, që për tani, është diku në të njëjtën gjatësi trupore me Amalin, nuk ta mbush syun!

Por kur dëgjon breshërinë e shkrepjeve të aparatit të vogëlushit, dhe sheh fotografitë që nxjerr ky shpirt i vogël, atëherë ndryshon detyrimisht mendim!

Amali, 7 vjeçar, është djali i vogël i fotografit të rrallë shqiptar, mjeshtrit, Arian Mavriqi!

Djali tjetër Kejsani, është diç më i madh, 11 vjeç.

Edhe ai ka të  njëjtin pasion e talent të jashtëzakonshëm. Talent, që vetëm në raste të rralla si ky, e shohim të trashëgohet nga babai tek fëmijët!

Ata thonë se pasioni i babait është frymëzimi i tyre në përkushtimin ndaj botës së egër dhe fotografimit të sajë.

Marrja me fotografinë e natyrës, vetëm iu ka rritë dëshirën për të mësuar. Në fakt në shkollën ku studiojnë janë ndër më të mirët e shkollës, e me rezultate të shkëlqyera në të gjitha lëndët.

Ajo çka të surprizon dhe të habitë, është jo vetëm talenti dhe teknikat profesionale të fotografimit por edhe njohuritë e rralla që kanë këta dy djem fotografë, kundrejt faunës së trojeve shqipfolëse.

Shpesh në orët e mbrëmjes Amali dhe Kejsan  ulen bashkë më babën e tyre Arianin dhe diskutojnë njohuritë e tyre për botën e kafshëve dhe shpendëve, habitatin ku jetojnë, periudhat e shfaqjes se tyre.

Kejsani thotë se kur kthehen në shtëpi pas çdo daljejet në natyrë, ulen pranë kompiuterit për të thelluar dijet e tyre rreth asaj që panë dhe fotografuan.

Ai ndërkohë iu bën thirrje edhe moshatarëve të vet të zhvillojnë pasionin për natyrën dhe ti përkushtohen këtij hobi që të jep kënaqësi të jashtëzakonshme.

Pupeza (Upupa Epops) credit by Kejsan Mavriqi

Vëllezërit Mavriqi me talentin e përkushtimin e tyre kanë fituar respektin, e zemrën e grupit Wildlife -Albanian Photographers, grup që aktualisht mledh mbi 14 mijë anëtarë në rrjetin social Facebook.Ata janë dy anëtarët në moshën më të re në këtë grup, dhe në organizatën me të njëjtin emër që mbledh anëtarësi fotografësh shqiptarë të natyrës së egër nga e gjithë bota, e në mënyrë specifike antarësi nga trojet shqiptare të Kosovës, Malit të Zi, Shqipërisë, e Maqedonisë së Veriut.

Unë dhe Wildlife Albanian Photographers!

Unë i besoj Natyrës -Pra i besoj Zotit, që bëri gjithçka të përsosun si Mjeshtri më i Madh dhe më i Paarritshëm!

Ndër pasionet e mija me kalimin e viteve, dy kanë mbetur të pandryshuara: poezia dhe fotografia! Kjo për arsyen e thjeshtë se të dyja janë, mbesin, të shkruara.

Letërsia, poezia, gazetaria, janë fjala. Dhe kanë kodin e tyre: Shkronjat.

Ndërsa fotografia është poezia, është letërsia e shkruar me Dritë.

Kjo i jep fotografisë një përparësi, një fushë tërheqëse të jashtëzakonshme! As nuk mundem me mendu se çfarë do të ishim pa dritën dhe kodin e sajë!

Pasioni për natyrën më ka shoqëruar gjithmonë! E veçanërisht ky pasion më ka marrë krejt për vete aty nga viti 2010 e këtej!

Aty zënë fill afrimet e mija të para me fotografinë e natyrës në përgjithësi, dhe të asaj të egër në veçanti. Në vijim të vitit 2010 zbulova fotografinë me zmadhim, nga afër ose në gjuhën e fotografëve: makro (mikro) fotografinë!

Kam përdorë në fillim një Sony alfa me objektiv normal. Një makinë fotografike shumë e mirë, por thellësisht e papërshtashme për fotografimin e natyrës dhe sidomos për makrofotografinë.

Pas rreth një viti ndërrova sony me Nikon!

Nikon 7000, për të mbetë një "nikonist" i bindur deri në fund! Thuajse në të njëjtën kohë, i shoqërova fotokamerës objektivin makro të markës Tokina, 105 mm, 2.8, manual. Një objektiv i përsosun por me një "defekt" të vockël, nuk kishte sistemin e stabilizimit VR!

Prapë iu drejtova Nikon! Nikkor 105 mm, 2.8 vr! Ndër objektivat që i ka rezistuar kohës! Për të mos thënë më i miri në fushën e makrofotografisë!

Ngjyrat, kjartësia, stabiliteti i tij të lejojnë me realizu makro në raportin 1.1 tepër të veçanta, dhe me dorë të lirë!

Kjo sa për fillimet e afrimit tim me natyrën dhe fotografimin e sajë në gjendje të egër!

...

Zakonisht grupet e rrjeteve sociale nuk më pëlqejnë dhe i kam shikuar gjithmonë me skepticizëm! Kjo për faktin e thjeshtë se këto grupe, shpesh kanë qëllimin e promovimit thjeshtë të punës së grupit që e krijoi në fillim. Ky është defekti i parë!

Me kalimin e kohës këto grupe shëndrrohen ngadalë -ngadalë në grupe thuajse pa aktivitet! Entuziazmi i tyre fillon të shuhet me kalimin e kohës! Diskutimet mbyllen me një "like" të thjeshtë ose "emotion" të gatshëm! Anëtarët e grupit nuk ndjekin, nuk publikojnë, nuk diskutojnë!

Ky është edhe hapi i dytë i defektit të këtyre grupeve në rrjetet sociale!

Defekti i tretë, në këndvështrimin tim, mbetet edhe publikimi sasior i fotografive apo postimeve, me qëllimin vetëm sa për me publiku diçka, çfarëdo qoftë! Kjo në grupet e fotografive është edhe defekti kryesor: Sasi dhe jo cilësi!

Prej këtyre arsyetimeve, aty nga fillimi i viti 2018, në mos gaboj, kur më bëri thirrje fotografi Jetmir Troshani, një njohje në rrjetet sociale, isha mjaft pesimist: Një grup fotografësh shqiptarë për natyrën e egër! Edhe kjo, thashë me vete, do të jetë një nismë e mirë por që ka me mbetë në gjysë të rrugës!

Për fatin tim  të mirë u gabova!

U gabova dhe është ndër gabimet për të cilin, ndjehem mirë!

Në këtë grup qysh në fillim gjeta mirëseardhjen tipike shqiptare!

Në këtë grup gjeta njerëz me talent dhe pasion të jashtëzakonshëm për jetën e egër dhe fotografimin e sajë!

Në këtë grup gjeta profesionistë të vërtetë të fotografisë, që me kalimin e kohës u shëndrruan në miq të vërtetë që kur shkojnë dy ditë pa publikuar diçka shqetësohesh dhe pyet: More si janë me shëndet?Ku janë? Kanë ndonjë problem?

Dhe kjo, ju siguroj nga përvoja ime në rrjetet sociale, kjo gjendje nuk është e zakonshme!

Është e jashtëzakonshme!

Është e jashtëzakonshme të njohësh njerëz të tillë si Arian Mavriqi, Granit Hyseni, Jetmir Troshani, Aurora Piroviq, Ruzhdi Ibrahimi, Lulzim Demaj, vëllezërit Jeton e Meriton Dajakaj, çifin Alketa e Altin Hila, e shumë e shumë të tjerë që për arsye vendi e kujtese momentale, nuk po i shkruaj e ju kërkoj ndjesë për këtë!

Emocione të pafundme duke ndjekë punën e jashtëzakonshme dhe rritjen profesionale të këtij grupi!

Nismat e ekspozitave, dokumentari mbi jetën e egër, mbrojtja e florës dhe e faunës brenda territoreve ku flitet shqip, kalendari, intervistat, ekspeditat e perbashkëta, sensiblizimi i opinionit mbarëshqiptar për jetën e egër, artikujt e shumtë në media... Të gjitha këto i kalojnë përmasat e një grupimi të thjeshtë në rrjetet sociale.

E me këtë grup miqsh të jashtëzakonshëm besoj jam rritë, e vijoj, edhe unë. Jam rritë si profesionalisht, emocionalisht, edhe në pasionin tim për natyrën!

Ballafaqimi me fotografitë e jashtëzakonshme të doktor Granitit, të Arianit, të Jetmirit, Ruzhdiut, e të gjithë të tjerëve më ka nxitë ti përkushtohem më fort këtij zhanri, jo për konkurencë në sensin negativ, ajo nuk ekzsiton në anëtarësinë e këtij grupi, por me ju afru sadopak cilësisë së jashtëzakonshme dhe pasionit të tyre!

Në fund deshta të shtoj diçka edhe për të parin dokumentar të jetës së egër të përgatitur nga shqiptarët e për faunën e trojeve shqiptare. Dokumentar që bëri histori në këtë fushë!

Duke shikuar këtë dokumentar dhe punën e jashtëzakonshme krejt me mjete e financime personale, krijova bindjen se trojet shqiptare nuk janë trojet e politikanëve dallkaukë, që luajnë e tallen me fatet e një kombi të quajtur: komb shqiptar!

Trojet ku jetojnë shqiptarët janë mbi të gjitha trojet e një pasurie të rrallë njerëzore si doktor Granit Hyseni, Arian Mavriqi, Meriton Dajakaj e Jeton Dajakaj,  Besnik Jakupi, Ruzhdi Brahimi, Taulant Bino, Alketa Hila e Altin Hila, Jetmir Troshani, Aurora Piroviq, Lulzim Demaj, Ardian Koci, Fatos Lajçi, Aleksander Golemaj, Lutfi Muharremi, dhe shumë të tjerëve.

Faleminderit për këtë dokumentar të mrekullueshëm!

Faleminderit për këtë grup të mrekullueshëm që na rrit dashninë e pasionin për  Natyrën në përgjithësi, për natyrën e trojeve shqiptare në mënyrë të veçantë!

Jam krenar dhe ndjehem i nderuar të jem pjesë i këtij grupimi të jashtëzakonshëm! Vetëm Mirënjohje për ju!

Edmond Kaçeli ITALI

Triskat -Fragment nga Lufta e III botërore

Foto dal web

Triska për erën e luleve

                    dhe të grave

                    dhe të fëmijëve

për bukën

për mishin

për zarzavatet.

Sistemin e triskëzimit një në tre ditë.

Triska për gjirin e familjes

                             dhe të gruas

                             dhe të fëmijës

për mikun

për shlodhjen

për dashurinë.

Sistemin e triskëzimit një në tre ditë.

Triska për këngën e zogjve

                              dhe të grave

                              dhe të fëmijëve

për qeshjet

për puthjet

për lindjet.

Sistemin e triskëzimit një në tre ditë.

Mos fol! Mos qesh! Mos këndo!

Mos ha! Mos qaj! Mos mendo!

Mos duaj! Mos lind! Mos jeto!

Mos lufto!

Për të fituar triskën ditore

mos! Mos! Mos!

Për vdekjen!

Për vdekjen!

Për vdekjen!

Nuk ka nevojë për triskë.

Post scriptum: Çdo herë që i rikthehem kësaj poezie, me shpresën për të ndryshuar diçka, më kap një ndjenjë e paktueshme, për një kohë, që çuditshëm më duket se e jetova dje! Poezia është shkruar ndërmjet viteve 1988 -89. Botuar pas 10 vitesh në variantin përfundimtar në librin tim të dytë me poezi "Kur u mbaruan përrallat për fëmijë", botim i entit botues "Gjergj Fishta" Lezhë. Edhe sot shpresova të ndryshoj diçka por krejt e pamundur!

Edmond Kaceli,  fillim prilli, Itali 2020

Në shtëpinë e Babës! nga E. Kaceli

Në shtëpinë e Babës zilja e portës nuk bie prej vitesh

dera e vjetër nuk troket, askush nuk bëzan prej së largu

A don miq! -o i Zoti i Shpisë!

Xhaketat në varësen e vjetër të rrobave janë rralluar

Rreshti i këpucëve shumëngjyrëshe nuk është më

Baba nuk e hedh xhaketën krahëve të lodhun...

Askush nuk thërret në portën e oborrit pa fëmijë

Në shtëpinë e babës rrjeshti i këpucëve është rralluar

zhurmë nuk dëgjohet nëpër korridoret e gjana

Fëmijët e rritun, as fëmijët e fëmijëve nuk hyjnë e nuk dalin

Në shtëpinë e Babës vetëm Ai dhe Nana

dhe dy qese plastike me ilaçe gjithëfarlloji

shtyjnë ditët e netët e gjata të pritjes

Në shtëpinë e vjetër të Babës, dy hije: Ai dhe Nana

dy hije që mbahen për njëri -tjetrin

dy hije që presin prej mëngjezit herët

deri në orët e vona të mbramjes

videothirrjen e radhës

e nëse ajo nuk vjen

Dy hijet ikin të shtrijnë kockat

me shpresën se nesër

dikush ka me i thirrë

patjetër!

Në shtëpinë e babës nuk hyjnë më njerëz

Vetëm trishtimi, dy pleq -hije malli

dy trasta ilaçesh gjith'farëlloj

                                            dhe shpresa

shpresa për videothirrjen e radhës!

Itali, mars 2020

Satirë: Don Kishoti i Mançës vs Don Kishoti i Surrelit nga E. Kaceli

Këtu prehet Don Kishoti

Ish i fortë e ish i zoti

botën mbrapç desh ta kthente

e me ushtëzë ta mbërthente!

Në kryeveprat e letërsisë botërore kam veçuar qysh prej kohësh "Don Kishotin e Mançës" të Miguel de Cervantes Saavedra. (Sa herë më ka shkuar ndërmend emri i tij i gjatë!) dhe "Ushtarin e mirë Shvjek" të Jaroslav Hašek. Është e kotë të thuri lëvdata të pafundme për këto dy kryevepra nëse nuk i keni lexuar të paktën dy herë!

Kësaj radhe po e lë Shvjekun në aventurat e tij si ushtar model i një Perandori që mizat i dhisnin portretin, për tu marrë për disa radhë me Hidalgon, Kalorësin e Fytyrës së Vrerosur Hirësinë tij Don Kishotin e Mançës!

Trim i çartur e fisnik në marrëzinë e tij, një ditë të bukur i hipi kalit më të famshëm në botë, Rosinantit, e i ndihur bujarisht e jo krejt marrëzisht, nga shqytari besnik, rondokop e kryetul Sanço Pança, u nis të luftonte kundër... Mullinjve të erës!

Pa e ditur se një ditë do të ringjallej e rimishërohej në një fshat në qoshe të Tiranës, që do të bëhej menjëherë i famshëm ndër mediat kombëtare e ndërkombëtare në Surrel, Shqipëri!

Mori për grua Dylqinjën e Tobozës, që e kishta fantazuar qysh në moshë të re, mori emrin e fshatit ku u rimishërua, dhe nga Don Kishoti i Mançës, u vetëshpall Don Kishoti i Surrelit.

E në vijim autovendosi titujt: Don Kishoti i Surrelit, Kalorës i Reformës në Drejtësi, Lider i Rilindjes, Kryelider i Ballkani Perendimor, Hero Kombëtar i 7 miljon Shqiptarëve, Mishërim dhe Udhërrëfyes i Besimeve Fetare, Parashikues i Fatit, Kryeinxhinier i Perandorisë së Arnautistanit...

E një mori titujsh që për arsye vendi dhe kohe po i lëmë pa i përmendë me shpresën e mirë se Heroit të Lizës nuk do na i mbesë hatëri! Se kur i mbet hatëri këtij farë burri, del nga hullitë e nuk ka Taulant Ballë ta kthejë në metrò!

Don Kishoti i Surrelit ndryshon në disa drejtime krejt të vogla nga ai i Mançës, gjëra krejt të parëndësishmë si:

-Surrelsi ka lexuar një numër zero librash kalorësie se përndryshe do të kishtë një gjuhë më të moderuar!

-Surrelsi në vend të Rosinantit përdor mjetet më luksoze e  më të shtrenjta për tu zhvendosur nga Surrel Selia në zyrat e Hyqymetit, ose nëpër rrugët e Vilajetit, kur takohet bythë më bythë me popullin që e don kaq shumë!

-Ka ndryshuar edhe Sanço Pança! Herë e thërrasin Taulant, herë Alfred, herë Ulsi, herë Elizë, herë Erion, herë Blendi, herë Pandi, herë me zhabë (barkalec) e herë pa zhabë, herë mashkull, e herë femër!

-Nuk po flasim për Dylqinjën! Surrelsi ka ndërruar disa, deri kur gjeti Dylqinjën e vërtetë jo të Tobozës, por Dylqinjën e Sistemit Bankar!

I ndan edhe një pikë e veçantë: Don Kishoti i Mançës, në të dyja volumet i shpall luftë të përjetshme Mullinjve të Erës.

Don Kishoti i Surrelit i ka shpallë luftën më të ashpër çdo lloj mediet vizuale, të shkruar, digitale, sociale e tërci -vërci! Me parimin: Blej të gjithë ata që shiten, gjobit, pusho nga puna apo arresto ata që nuk pranojnë çmim, vijon të vërtisë shpatën digitale të kërcënimit për të gjithë ata që nuk mendojnë si ai, dhe për të gjithë ata që e dinë se Don Kishoti një ditë do të ikë nga zyrat e Hyqymetit!

Çudia më e madhe qëndron në faktin se asnjë nga vasalët (meshkuj apo femra) e tij të stërshumtë e kryeulur, nuk marrin guximin të luajnë rolin e berberit të dhe doktorit të fshatit të Mançës, që me delikatesë ia vinin në dukjë marrëzinë gjeniut të Mançës kur luftonte më Mullinjtë e erës!

Askush nuk merre guximin ti thotë Don Kishotit të Surrelit: Dy beteja nuk mund ti fitosh kurrë: Betejën me Mullinjtë e Erës dhe Betejën me Shtypin e Lirë! Kush ka marrë guximin t'iu shpallë luftë ka humbur dhe do të humbase përherë! Tung!

Në fluturim...qiell i ndërmjemë Shqipëri- Itali

Përmbi një biletë avioni

shkruaj emrin, atësinë dhe mbiemrin tim:

Zog i Trembur i Dheut

Emri dhe Fati në një fluturim bosh

Toka shtrihet poshtë meje

Harruar...

Avioni ecën nëpër rrugën e reve

në udhëkryqin e rrugës së qiellit

me tokën...

Prindërit me dorën ngritë deri në qiell

duke përshëndetë:

Fluturo bir! -Zog i Dheut Tënd të Lashtë

Paç krahët e lehtë!

Flurim të mbarë! Mos u tremb!

-mos u tremb!

Nëse ajri të lëshon duart tona do të mbajnë...

Edmond Kaceli, qiell i ndërmjemë Shqipëri- Itali

Të gjithë në votime!

Satirë nga E. Kaceli

Të gjithë në votime! Të gjithë pa përjashtim! Kujdes mos ngatërroni kutinë e votimit!

Bëni shumë kujdes!

Kur ti drejtoheni kutisë së votimit, në mëngjez herët, mendoni se aty në kuti nuk është vetëm Lideri i Gjatë, por edhe ai i Shkurtri! Mendoni Bukuroshin që zbukuron përditë jetën e shqiptarëve! E çojeni mendjen tek Qytetari Digital!

Dhe Votoni!

Votoni me bollëkun e votës suaj që ju karakterizon si shqiptarë të lezetshëm!

Mos ju ndani kutisë me 30 qershor!

Të gjithë ata që për arsye të ndryshme, bindjejet politike, apo kapsllëku, nuk arrijnë të votojnë nesër, i Shkurtri ka caktuar 13 tetorin!

Është pak problem të duroni deri me 13 tetor, por për të mirën e Atdheut, bëni si të bëni deri atëhere.

E me 13 tetor mund te çliroheni krejtësisht me votën tuaj!

Votoni për të ardhmen!

Mung... poezi nga E. Kaceli

Gruaja e shendrruar ne
krypë (Ana Rozenweig
-Museu i Artit
Modern
Barcelonë)

Në ditën e pranverës mungojnë lulet

Lulet nuk mbijnë më në vendin tim

Lulet e shpresës janë zhdukë prej motesh

Në vend të luleve, në vend të shpresës

lotët e shiut krijojnë mijëra figura

në tokën e idhtë të vendit tim

pa pranverë.

Në ditën e verës mungojnë shpendët

mungojnë fluturat, zhurmat, gjarpërinjtë

qytetet dhe fshatrat janë tharë

Shkretia- e vetme ngre zhelet

-flamuj të një vere munguar vitesh

në tokën e etur të vendit tim

pa verë!

Në ditën e vjeshtës mungojnë gjethet

mungojnë ngjyrat e pemëve, shirat

mjegulla ka humbë pa gjurmë

shtegtimi i zogjve nuk ndodh më

Gjethet kanë harruar të rrëzohen,

gjethet mungojnë në vendin tim

pa vjeshtë!

Në vendin tim bora nuk zbardh më!

Nuk fryn më ajo era e tërbuar brisk

Ujqit e vetmuar nuk i ulërijnë kohës

nuk bën ftohtë e nuk ndizen më zjarre

nuk ka më as grimë akulli

mungon tmerrësisht i ftohti në vendin tim

pa dimër!

Në vendin tim dimri nuk është dimër!

Pranvera ka humbur prej kohësh që nuk dihen

vera gjithashtu , gjithashtu dhe vjeshta

mungon i fohti, mungojnë ngjyrat, mungon shiu,

zhurmat mungojnë bashkë me heshtjet

Mungojnë dhe njerëzit në vendin tim

pa njerëz!

Satirë: Vazhdojmë me arrestimet!

Satirë 

(Foto: Kjo punë është më radhë, si ajo kënga partizane: N'ato maja rryp- rrypa, një herë ma hype e një herë ta hypa!)

I dorëzuan mandatet! Pse bëheni merak?! Pse ia kjani hallin opozitës?! Në fund të fundit është zgjedhja e tyre!

Në kohën e Enverit, kokrrat që shkonin për opozitën përfundonin në koshin e kokrrave të pushtetit popullor! E meqënëse populli deshti fort Enverin, menjëherë opozitarët e parë, e në vijim, u vranë, u futën në burgje, u internuan!

Kështu populli ynë trim, heroik e partienever dashës votoi, për vite e vite, me rezultatin fantastik 99.99%.

Ishte votë e lirë dhe e drejtë! E ligjshme në bazë të ligjeve në fuqi! Bota habitej për popullin tonë të lumtur që votonte masivisht vetëm Partinë!

Ramiz Alia dhe Partia e Punës fituan kundër opozitës së parë shqiptare, në zgjedhjet e para pluraliste! A iu kujtohet ai që i thërriste Neritan Cekës: Dale, dale, e bëre dekllaratën, nashti rri të dëgjosh përgjigjen!

Opozita u hodh në protesta për votën e vjedhur e të manipuluar.

Të huajt bënin thirrje për tolerancë, protesta paqësore e dreqi e di se çfarë! (U vranë, e më pas u harruan, edhe katër djem në rrugët e qytetit më antikomunist në botë, në Shkodrën e dhunuar e të harruar nga të gjitha pushtetet!

Njaty në 1996 populli votoi bindshëm për partinë demokratike të Sali Berishës! Se populli ynë dashuron gjithmonë vetëm një Parti! Opozita u tkurr. Në fillim nuk pranoi ti merrte mandatet që ia fali bujarisht qeveria! Qeveria e Partisë që erdhi nga vota e lirë e popullit me një rezultat mbi 80%!

Rezultati: 1997! Protesta të dhunshme! Fundi i ushtrisë shqiptare. Armatosja e popullit! Të vrarë më shumicë nga të gjitha palët! Vetëm nga politikanët nuk u vra asnjë! Maksimumi, morën nga një presh në bythë! E ikën të lumtur që populli i don aq fort.

Të huajt gjithmonë na u gjendën pranë!

Ndërkombëtarët i bënin thirrje opozitës të hynte në parlament, të mos braktiste e parlamentin, të respektonte vullnetin e popullit!

(Pirdh dreq e bëj përpeq!)

Pas 1998, pati një përiudhë paqeje e kompromisesh politike që na kthyen për pak kohë qetësinë që nuk e duam ne shqiptarët. Se qetësia dhe prosperiteti (zhvillimi duke ecë përpara) nuk na bën mirë nga ana e shëndetit mendor!

I ndërruam me radhë e i ricikluam Majko, Nano, Nano- Meta, Berisha-Meta!

Derisa për një bllok të parëndësishëm të Metës opozita, thonë, i vuri flakën Tiranës!

E qeveria që e donte populli, krejt rastësisht, gati si padashje, vrau nja katër veta në mes të kryeqytetit! ( 21 janar 2011).

Të huajt prapë bënë thirrrje për protesta paqësore, tolerancë, e respektim të instuticioneve e tërci e vërci!

Të vrarët u harruan me ardhjen në pushtet të yllit të madh -vezullues liderit socialist Edi Rama, që ndriçon i vetëm, edhe sot e kësaj dite nga zyrat e kryeministrisë.

Mori votat në emër të 4 demonstruesve të vrarë në shesh, dhe e ruajti pushtetin me një miljon shuplakat që opozitës ia dha populli! Populli që kurrë nuk e do opozitën! Pasi gjithëherë sherri dhe burimi i të gjithë fatkeqësive është e mbetet opozita!

Në fakt opozita e udhëhequr nga Lulëzim Basha, dhe e mbështetur fuqimisht nga Sali Berisha, bëri një luftë të vërtetë parlamentare, e në sheshe! Por populli mbështet gjithmonë qeverinë! Për popullin nuk kanë rëndësi problemet dytësore si korrupsioni, droga, parlamenti me deputetë të akuzuar për krime! Populli don Partinë. Vetëm atë që është në pushtet!

Edhe të huajt mbështesin Qeverinë!

Turma e miqve ambasadorë, këshilltorë, europarlamentarë, sekretarë, e shoferë të të gjitha vendeve të Bashkimit Europian, USA gjithashtu, mbështesin qeverinë Rama dhe i bëjnë thirrje opozitës të respektojë institucionet!

Por opozita u pjerdh nga veshët!

Lulzim Basha i fut një të kënduar hymnit kombëtar, dhe bashkë me deputetët e opozitës, mu përballë parlamentit, të zgjedhur me votë të lirë e të ndershme, i bëjnë shurrën mandatit të deputetit!

Nuk pjerdhin as për komunitetin ndërkombëtar të shoferëve, pastruesve, e ambasadorëve të ambasadave!

Madje kryelartësia e Tij, dhe Shtatëgjatësia e tij, Skënderbeu Shalëgjatë, dekllaron se ne teknikisht qeverisim pa opozitën! (Të dhjefsha teknikalitetet!)

Por opozita kështu e ashtu!-Ai Lideri i historisë aktuale nuk denjon të zdrypë nga magjari, se kalin e vrau Saliu!

Kjo me justifikimin se e votoi populli, se e don populli!

(Dikush kujtohet të pyesë mos kanë ndonjë lidhje gjaku me Berishën që e don te populli aq fort!?)

Për ta bërë popullin më të kënaqur, meqënëse gjithmonë ka dashtë atë që është në karrigen e pushtetit, jemi që jemi, votat në parlament i kemi (teknikisht) a nuk nxjerrim një ligj?

Po, po, një ligj me anë të të cilit të nxjerrim të paligjshëm opozitën!

E pas këtij ligji e fusim në burg opozitën, krejt bllokun opozitar, përfshirë edhe bashkëjetuesen e Presidentit Aktual, Doktoreshën e Shkencave!

Kështu populli do të mbetet i kënaqur, komuniteti ndërkombëtar na përkrah se ligji kalon në parlament, opozita rri në burg duke mbledhë sapuna në dushet e burgjeve specialë, e Lideri Suprem në pushtet, e veshët na rrinë rehat!

Bacë u kry! Tung! Të fala ndërkombëtarëve!

Edmond Kaceli

Populli shqiptar e ka çarë rrugën e historisë... me brekë në dorë!