Qielli nuk është më problemi yt! -poezi nga E. Kaceli

Nëse qielli është gri, e shiu të mërzit

lërë shiun të bjerë pa pushim
por thellë
në brendinë tënde të pikëllueme
merr ngjyrat më të bukura që
mundë të prodhojë fantazia e coptueme
ndërroja ngjyrën qiellit...
 
Nëse qielli është i kuq
e zemra e qiellit fillon të pikojë gjak
bash aty ngjyeje fjalën! Fort
ngjyeje!
-derisa dhimbja çliruese të dalë prej shpirtit
si një brimë brimtarësh malsorë me zà të thekshëm!
në mortin e mbramë!
E qielli prej brimës ka me ndërru ngjyrë!
 
Nëse qielli bëhet blu
hapi krahët e hidhu prej shkrepit ma të naltë!
në vdeksh, (patjetër ke me vdekë)
të paktën mundesh me thanë: Po vdes në fluturim
drejt fundit të paanë!
(ose me vdekë duke u tërheqë rrëshqanë!)
 
Nëse qielli mbeti prapë gri...
Mos u merr me qiellin!
qielli nuk është më problemi yt!

Itali, dhjetor 2020

Fotografi: Ju prezantoj Delbrin Demaj! nga E. Kaceli

Arti i fotografisë në përgjithësi, dhe fotografia e natyrës së egër në mënyrë të veçantë, po merr një përhapje të pazakontë ndër shqiptarët kudo që jetojnë.

Kjo në sajë të teknologjive moderne të fotografisë që e kanë çuar këtë art të krijimit dhe fiksimit të imazhit, në majat më të larta!

Fotografia, në fakt, më shumë, është parë si pasion qysh prej krijimit! Ata më me fat arrijnë ta shëndrrojnë këtë në profesion apo edhe në nivele artistike që të befasojnë!

Ajo që më ka befasuar në këtë moment aktual të përhapjes masive të fotografisë ndër shqiptarët është numri, gjithmonë në rritje, i fotografëve të moshës më të vogël! Fotografët fëmijë janë fenomeni më i fundit i këtij procesi!

Janë këta fëmijë fotografë, si Joel Hila, Divjakë, vëllezërit Amal e Kejsan Mavriqi, Kamenicë etj. që po fillojnë të bëjnë diferencën qysh në hapat e para!

Një prej këtyre fëmijëve fotografë, është edhe vogëlushi nga Hajvalia, Prishtinë, Kosovë, Delbrin Demaj të cilin po kam dëshirë prej kohësh ta prezantoj!

11 vjeçari Demaj vijon klasën e gjashtë në shkollën "Shkëndia" Hajvali, komuna e Prishtinës. Pasionin për fotografinë në përgjithësi, dhe për fotografimin e jetës së egër  në mënyrë të posaçme, e ka marrë nga babai i vet fotografi i njohur shqiptar Lulzim Demaj.

Mësuesja e biologjisë, Sheribane Xheladini, thotë se Delbrini ka filluar të ketë një interesim dhe përparim jo të zakontë, për moshën, në lëndën e biologjisë. Veçanërisht kur spjegohet për faunën dhe gjallesat e egra! Në fokusin e Delbrin Demajt hyjnë portreti, peizazhi, e ma së shumti, pasioni kryesor, wildlife! Ku pas një konkurimi seleksionues ka arritë të marrë pjesë me një fotografi të këtij zhanri, në ekspozitën e përzgjedhur të shoqatës Wildlife Albanian Photographers të organizuar më së fundmi në qytetin e Prizrenit!

Delbrini thotë se i pëlqen të fotografojë martin peshkatarin, pupëzën, e më shumë shpendët grabitqarë. Këtyre të fundit iu ka mësuar edhe detajet e sjelljes që janë të domosdoshme për një fotograf të natyrës! Si hobby i dytë mbetet sporti i futbollit, ku shkon rregullisht në shkollën e futbollit pranë ekpit "FC Hajvalia 2020", duke shfaqë talentin e tij edhe në këtë fushë!

Babai i Delbrinit, fotografi sportiv dhe i natyrës së egër Lulzim Demaj, thotë se është shumë i kënaqur kur sheh që djali po kërkon të trashëgojë ketë profesion të bukur. Ai ndjehet i surprizuar nga përparimet e të birit në këtë hobby! Dhe është i lumtur kur shikon se pasioni e mban larg lojnave elektronike, që shpesh kthehen në mani për moshat e vogla!

Të surprizuar ndihemi edhe ne të tjerët kur shohim përditë realizimet dhe përparimet fotografike të vogëlushit nga Hajvalia,  Delbrin Demaj! Të surprizuar dhe me shpresën e urimin që të vijojë gjatë e me sukses këtë rrugë të bukur të trashëgimisë kulturore shqiptare!

Personaliteti më i fotografuar në Shqipëri! nga E. Kaceli

A e keni pyetë veten ndonjëherë se kush është aktualisht personaliteti më i fotografuar në Shqipëri?Për t'iu ndriçuar pak po ju them se nuk është presidenti Meta, nuk është as kryeministri Rama! E nuk mund të jetë as Lulëzim Basha! Madje nuk është asnjë nga personazhet e politikës, kulturës, spektatklit apo bisnesit shqiptar!

Credit Lulzim Demaj

Me mbi 50 mijë vizitorë në vit, (shifër zyrtare), thuajse të gjithë të pajisur me një mjet fotografik, personaliteti më i fotografuar në Shqipëri mbetet Pelikani me Kreshtë i Parkut kombëtar Divjakë -Karavasta, i quajtur ndryshe edhe Pelikani Xhoni Malko!Vizitorë të shumtë nga Shqipëria, Kosova e nga bota e kanë fotografuar e vijojnë ta fotografojnë,  Xhonin -Mbretin e padiskutueshëm të Divjakës!
 

Credit Arian Mavriqi

Mbreti i Divjakës fotografohet më së shumti, edhe nga fotografët profesioniste, apo amatorë të zhvilluar, me pasion të veçantë natyrën e egër.
Fotografët e Wildlife-it nga vend të ndryshme të botës, duket sikur janë në garë se kush e nxjerr më bukur portretin e Xhonit!

Credit Gresa Berisha

Kësaj "sëmundjejet" nuk i shpëtojnë as fotografët të natyrës së egër të Wildlife Albanian Photographers. Të gjithë në garë për të fotografuar Xhoni Malko-n. Njëra shkrepje më e bukur se tjetra! E nëse mundohesh të zgjedhësh më të bukurën e ke të pamundur!
Fotografja nga kosova Vali Dermaku Mavriqi shkruan: Fotografia është përshkrimi i Dritës! E Pelikani Xhoni eshtë përshkrimi i Bukurisë!
 

Credit Vali Dermaku Mavriqi

Xhoni Malko -kështu e ka pagëzuar drejtoria e Parkut Kombëtar të Divjakë Karavastasë.
Pagëzimi dhe historia e Xhonit ka, si çdo histori personazhesh të famshëm, disa versione, prej të cilave dy janë në " konkurencë" hershme!
Sipas Drejtorit të Parkut Ardian Koci, emri Xhoni Malko i është dhënë prej emrit të djalit të fshatarit të zonës që e ka gjetur dhe ka njoftuar drejtorinë e parkut.
Por nga një eksplorim në faqen e Guidës(guidë e specializuar për natyrën e egër) Divjakë Karavasta, "Prezantohej një situatë ndihme për një pelikani të vogël të rënë në afërsi të zonës. Pasi i dhamë ndihmën e parë, e lëshuam të fluturojë. Pas disa ditësh morëm vesh që drejtori parkut, Ardiani, ka gjetur një pelikan të rrëzuar në zonën e Fierit."
Ndoshta zogu i i ri në moshë nuk ka mundur të ruajë ritmin e tufës gjatë fluturimit migrator, dhe ka rënë përsëri në zonën e Roskovecit, ku është gjetur nga banorët e zonës.
Gjatë rënies kishte dëmtuar njërin krah dhe nuk ka mundësi fluturimi, për këtë arsye drejtoria e parkut i ka realizuar një pellg me ujë të ëmbël, dhe i ka dhënë strehim të përhershëm Xhonit.
 
Versioni i dytë i emrit Xhoni ka dhe një tjetër histori, jo zyrtare, që qarkullon në Divjakë. Në ditën që Xhoni i vogël është dorëzuar në park, një tjetër Xhon i famshëm (jo sa pelikani ynë) ka vizituar Divjakën dhe parkun e sajë. Ka qenë John L. Withers II, ish ambasadori amerikan në Tiranë, që ka vizitur perlën e Shqipërisë Divjakën. Sipas burimeve të pakonfirmuara zyrtarisht pelikanit i është dhënë emri Xhoni në nderim të vizitorit të famshëm.

Sipas specialistëve pelikanët jetojnë nga 15 deri në 25 vjet. Kjo mesa duket do ta shëndrrojë Xhonin në personazhin më të famshëm të fotografuar në Shqipëri e pse jo ndër individin shpend më të fotografuar në botë!

Kënga e mërgimtarit... Nga Alketa Dinaku (Hila)

 

Më vranë ëndrrat më vranë shpresën

Në më të bukurin vend mbi dhé

Ma vodhën dashurinë e zemrës

Ngela rrugëve pa një strehë!

Më degdisën të këqinjtë

Shërbëtor ngela në botë

S'mu nda çanta nga kurrizi

Dhe pakë dhé nga kjo tokë

Unë kurrë su vlersova

Dhe pse lash ëndrra dhe mund

Dheun, çantën, ku s'shëtita

Dashuri s'takova kund

Në ëndërr vetëm shtëpinë

Rrugicat ku luaja me shokë

U sfilita! Mbijetova!

Por atdhe nuk gjeta dot!

Foto credit Arian Mavriqi

Model: Amali

Kështu thyhen kufinjtë! -Wildlife Albanin Photographers

nga Edmond Kaceli

Fotografia në shërbim të thyerjes së kufinjve virtualë në mes Shqipërisë e Kosovës! Madje edhe më gjërë. Fotografët shqiptarë të natyrës së egër kanë organizuar, e nuk po ndalen të organizojnë,  një sërë ekspozitash fotografike në Shqipëri e Kosovë.

Ekspozita të ngjashme janë realizuar edhe në vende të ndryshme të botës, veçanërisht nën mbështetjen e përfaqësive diplomatikë të Kosovës. Fotografitë e florës dhe faunës janë bërë pjesë integrale e pasaportës prezantuese të pasurisë që ofrojnë trojet shqiptare. Përmendim në mënyrë të veçantë ekspozitat pranë përfaqësive diplomatike të Kosovës në USA, Mbretërinë Bashkuar, Tiranë etj.

Ekspozita në Ambasadën e Kosovës, Tiranë credit S. Aliqkaj

Këto ditë drejtuesit e organizatës  WAPH kanë marrë një ftesë të posaçme nga Bashkia e kryeqytetit të Shqipërisë për tu përfaqësuar me një ekspo -fotografike në Tiranë.

Agjencia e Parqeve dhe Rekreacionit pranë Bashkisë, në 5 vjetorin e krijimit të sajë, ka ftuar organizatën në hapjen e një ekspozitë me fotografitë më të mira të realizuara në Liqenin e Tiranës. Ftesa zyrtare është nënshkruar nga Drejtoresha e Agjencisë Eriada Fino.

Arian Mavriqi -kryetar i organizatës thotë: Ftesa nga Tirana është një tjetër surprizë e veçantë, siç është dhe Tirana e veçantë!

Për ne është kënaqësi, që në vazhdimësi, po marrim të tilla ftesa per ekspozita apo ekspedita! Kështu na jepet mundësia e takimit live ndërmjet miqve fotografë nga mbarë shqiptaria!

Përveç prezantimit te punës tonë, shkëmbejmë ide, dhe tregojme eksperiencat gjatë fotografimeve në terren. Ftesat dhe takimet e tilla japin frytet e tyre edhe te fotografët e rinj sepse promovohet dhe njihet puna e pasioni i tyre. Ky promovim ka shumë rëndësi për të ardhmen e tyre në lëminë e fotografisë së jetës së egër!

Liqeni i Tiranës  credit I.Sinani

Pas takimit-ekspeditë, dhe ekspozitës në Liqenin e Shkodrës, ekspozita e radhë e po organizohet në Parkun Kombëtar të Blinajës, Kosovë.

Fotografët kanë paraqitë së paku nga dy punime prej të cilave, nga një komision ekspertësh fotografë, zgjidhen ato më të mirat si pjesë e ekspozitës.

Ekspozita në Parkun e Blinajës, ka mbështetjen dhe bashkëpunimin e veçantë nga Presidenca e Kosovës, me pikësynim promovimin e turizmit dhe natyrës së egër shqiptare.

Liqeni i Blinajës credit L. Dragusha

Triptik... nga E. Kaceli

 

VJESHTË

Prej pemëve bien gjethet.

Prej zemrave bien dashuritë e thara.

NËSE TI VDES…

 … mbi varrin tënd

(atëherë)

do të mbij unë –Lulja e Pikëllimit.

 

ËNDËRR

Helmuar prej dashurisë.

Helmuar prej ëndërrave.

Helmuar prej çdo gjëje të mirë

që jeta ma dha me tepri.

U rrëzova. Rashë.Me shpresë

për t’më ngritur ti.

Takim emocionant me Ujkun e Zi, specie e rrallë!

 

nga Edmond Kaceli

Emocionant ka qenë takimi i dy fotografëve të natyrës së Egër, me specien e rrallë Ujku i Zi, konsideruar si një nga bukuritë e rralla të natyrës në botë.

Fotografët shqiptarë nga Kosova, Arian Mavriqi dhe Besnik Jakupi, arrijnë të fotografojnë dhe të filmojnë, Ujkun e Zi, në zonën e Kamenicës, Kosovë. Lokacioni i saktë mbahet sekret për arsye të mbrojtjes nga gjuetia e paligjshme. Pasi ky lloj ujku, për shkak të ngjyrës së zezë, e rrallë në botën e ujqërve, kërkohet shumë në tregun e zi. E për këtë arsye gjuetia e tij në vendet e botës ku është i përhapur mbrohet me ligje të posaçme.

Fotografi Besnik Jakupi tregon: Ishte herët , rreth orës gjashtë të mëngjezit, ora kur bashkë me mikun dhe kolegun, Arian Mavriqi, dalim zakonisht për të fotografuar jetën e egër.Papritmas pamë diçka që u fsheh në mes arave me misër. Fillimisht kujtuam se ishte një qen apo diçka e tillë. Duke kontrolluar në zonën ku ishte fshehur, dalluam se përmasat, ngjyra dhe mënyra si por reagonte kundrejt nesh, nuk ishin të zakonshme për një qen. Arritëm të afrohemi deri në distancën diçka rreth 30 -40 metër. Vetëm atëherë krijova bindjen se kishim të bëjmë me të ashtuquajturin Ujku i Zi, specie e mbrojtur në Botë. Bindje që u përforcua më pas, nëpërmjet fotografive dhe video-s që arritëm të realizonim në ato momente magjike!

Fotografi Arian Mavriqi, thotë: Ishte një ndër daljet tona fotografike rutinë në komunën e Kamenicës, Kosovë. Në momentin e parë emocionet ishin të papërshkruara! Ndërsa ai shikonte, si me dyshim, në drejtimin tonë arritëm të realizojmë disa shkrepje të njëpasnjëshme. Për fat të keq ky lloj ujku, i rrallë, kërkohet shumë nga gjuetarët e papërgjegjshëm dhe në tregun e zi. Do të ishte humbje e madhe për natyrën e trojeve shqiptare. Shpresojmë në vetëdijësimin e shoqërisë që të ruhen këto pasuri tonat sepse një bukuri të tillë në vendet e tjera munden vetëm ta ëndërrojnë.

Sipas studimeve të Stanford University, USA, dhe laboratorit të gjenetikës, Itali, ish Instituti Kombëtar për faunën e Egër, (sot Istituto superiore per la protezione e la ricerca ambientale, ISPRA) ngjyra e zezë e vjen si pasojë e një kryqëzimi të quajtur të kundërt (ujkonjës ngjyrë gri me qen me ngjyrë të zezë), rreth 10 mijë vjet ma parë.

Sipas shkencëtarëve gjenetistë italo -amerikanë, Ujku i Zi, lloj mjaft i rrallë, në mënyrë të veçantë në Europë, është variant melanik, i ujkut gri (Canis Lupus). Shkencëtarët spjegojnë se mutacioni melanik, është një mutacion i trashëguar që shfaqet me ndryshimin e ngjyrave në më të errëta, konkretisht të zeza në rastin tonë, në organizmat që normalisht kanë tjetër ngjyrë.

Evidentimi dhe fotografimi i Ujkut të Zi është një tjetër sukeses i jashtëzakonshëm, jo vetëm personal i fotografëve Jakupi e Mavriqi, por edhe i punës së palodhshme që organizata e Fotografëve Shqiptarë të Natyrës së Egër (Albanian Wildlife Photographers), me qendër në Kosovë, po bën në vijimësi për evidentimin e specieve të natyrës së egër që pasurojnë trojet shqiptare.

Krenat e Qeverisë diskutojnë situatën!

 

Photo of the week:

Krenat e qeverisë shqiptare diskutojnë gjendjen, dhe propozojnë variantet për zgjidhje në kufirin shqiptaro -grek!

Në rend:

• Shkëlqesia e Tij, Kryeministri, Edi Rama, i pari vetëm.
• Fort Shkurtësia e Tij, Nën Kryeminstri Erion Braçe
• Gjeneralësia e Vet, Ministri i Brendëshëm Sandër of Lleshaj
• Fort Lumturia e Tij, Minstri i Diasporës Pandeli Majko
• Gjithë Dituria e Vet, Minister of Foreign Affairs of Albania Gent Cakaj me katër Universitete!

nga E. Kaçeli, zëdhënës i posaçëm

Në Shkodër lind Wild Europe - Nga Jetmir Troshani, Shkodër, Shqipëri

Credit Granit Hysenaj

E gjitha kjo nismë e re e Wildlife Albanian Photographers gjen mbështetjen e Delegacionit të Bashkimit Evropian në Tirane, Europe House në Shqipëri, të cilëve iu shkon një falenderim i veçantë!

Ka qenë një sukses i pazakontë aktiviteti përshendetës, i datës 12 korrik në Shkodër i organizatës shqiptare të fotografëve të jetës së egër! Takim i ëndrruar dhe menduar prej kohësh, që më së fundi u bë realitet, pranë liqenit të Shkodrës.

Gjej rastin, së pari, të falenderoj Bashkinë e Shkodrës dhe gjithë stafin përfaqësues, për mbështetjen, gadishmërinë dhe entuziazmin që ka shprehur dhe praktikisht ka realizuar duke na mbështetur, dhe duke na premtuar për të na rimbështetur edhe në nismat tona të ardhme. Një vlerësim i veçantë shkon për kryetaren e bashkisë së qytetit të Shkodres, zonjën Voltana Ademi, jo vetëm për konsideratën, por edhe pasionin e vëmendjen e saj ndaj natyrës dhe nismës sonë. Aspirata jonë është që këtë takim ta kthejmë në një traditë të mirëfilltë të përvitshme.

Pikërisht kam gjithashtu kënaqësinë e shtuar t’ju informoj se grupi organizativ i Wildlife - Albanian Photographers ka kohë që punon për shtrirjen e bashkëpunimeve të mëtejshme me fotografë të jetës së egër nga vende të ndryshme të Europës.

Përfshimja në këtë projekt -risi të rradhës kërkon rritje, jo vetëm të përgjëgjësisë, por edhe të një cilësie më të mirë të fotografisë. Jam krejt i sigurtë se edhe kësaj here, do të ecim me hapa dinjitozë përpara duke paraqitur shqiptarinë në dritën më të mirë të mundur, ashtu siç e meriton.

Për të rritur cilësinë e punës duhen gjetur mënyra bashkëpunuese të cilat mundësojnë ngritjen e nivelit të fotografisë tonë si nga ana teknike, ashtu edhe nga ajo artistike. Një nga format më efikase dhe aktuale për këtë është realizimi i ekspeditave fotografike.

Shumë shpejt një e tillë do të realizohet në Rrjoll-Velipojë, e cila do të inaugurohet nga tre fisnikët tanë Ruzhdi Ibrahimi, Lutfi Muaremi dhe Vebi Sulejmani, të cilët pa dyshim do ta kurorëzojnë me sukses, duke na sjellë jo vetëm risi në lloje, por edhe në shkrepje cilësore.

Në këto ekspedita qëllimi gjithnjë është shkëmbimi i eksperiencave trajnuese dhe edukative me shpresën për të arritur lartësinë e një niveli të denjë ndërkombëtar e të barabartë me fotografët e evidentuar të natyrës së egër në Europë.

Kujtoj, ky takim, patjetër është fryti i një ëndrre që filloi në Kamenicë e Pejë, Kosovë, në Mars të vitit 2018 me Granit Hysenin, Besnik Jakupin dhe Arian Mavriqin, të cilëve më pas iu bashkova edhe unë, dhe shumë e shumë fotografë të tjerë të talentuar shqiptarë të natyrës së egër!

Ne së bashku, kemi vendosë të guxojmë përtej së tashmes, për t’i dhënë jetë një qëllimi edhe më të madh, pikërisht daljen përtej kufijve ekzistues, duke përfshirë edhe fotografë të jetës së egër nëpër Europë. Ky rrugëtim i ri dhe i përbashkët do të quhet “Wild Europe”.

Ndërkohë që një pjesë e ekipit organizator do të vazhdoj të udhëheqë nismat e Wildlife - Albanian Photographers, pjesa tjetër në lidhje të vazhdueshme do të punojë në kurimin e suksesit të këtij projekti të ri, i cili në kohë ka për qëllim të lidh të dy grupet në një entitet të vetëm.

Në tërësi, bashkëpunimet tona të ardhmen, pandryshueshmërisht vazhdojnë të synojnë mbrojtjen dhe promovimin e jetës së egër në trojet tona shqiptare dhe më gjërë, nëpërmjet syrit artistik të fotografëve tanë si brënda ashtu dhe jashtë kufijve të trevave shqipfolëse.

Shkoder, korrik 2020 Credit Raim Kurtaj

Shkodra në fokusin e fotografëve të jetës së egër!

Përgatiti: Edmond Kaceli, Itali

Për herë të dytë gjatë këtij viti qyteti i Shkodrës rimbledh fotografët e natyrës së egër nga trojet shqiptare, si dhe nga vende të ndryshme të botës ku ata ndodhen.

Ka qënë fotografi Jetmir Troshani organizatori i  këtij mitingu madhështor me pjesëmarrrjen maksimale të të gjithë fotografëve shqiptarë të natyrës së egër nga trojet shqiptare (Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Mali i Zi) e kudo që ndodhen nëpër botë për arsye të emigrimit! Aktiviteti realizohet me mbështetjen e Bashkisë Shkodër.

Nëpërmjet kësaj nisme -thotë Arian Mavriqi, kryetari i organizatës Wildlife Albanian Photographers (WAPH)  me qendër në Kosovë, duam të promovojmë Shkodrën dhe pasurinë e Liqenit të Shkodrës. Shkodra për ne është si një shtëpi e dytë! Liqeni dhe mikpritja shkodrane të ofrojnë mundësi të jashtëzakonshme për fotografimin e jetës së egër!

Ndërsa shkodrania Aurora Piroviq, anëtare e organizatës, thotë se ekspedita të tilla në Liqenin e Shkodrës promovojnë dhe janë vlera, jo vetëm për fotografët, por edhe për turizmin e kryeqendrës së Veriut të Shqipërisë, në mënyrë të veçantë. Gjithashtu rritet edhe sensibiliteti i qytetarëve ndaj Zonave të Mbrojtura të Natyrës siç është edhe Liqeni i Shkodrës.

Takimi përshëndetës dhe aktiviteti i fotografimit të natyrës së egër në Liqen dhe në zonat përreth tij, do të jetë përgjatë gjithë ditës së 12 korrikut. Në takim janë të ftuar të marrin pjesë jo vetëm anëtarët e organizatës por edhe kush është i pasionuar pas Wildlife-it apo natyrës!

Liqeni iu pret me krahe hapun! (credit J.Troshani)

Karabullaku, nje nder shpendet simbol te Liqenit. (credit Ruzhdi Ibrahimi)

Herën e parë, në muaji shkurt të këtij viti, ka qenë nisma e fotografit shqiptar me banim në Zvicër, Ruzhdi Ibrahimi, që në një ekspeditë të sukesshme në Liqenin e Shkodrës mblodhi fotografët e organizatës Wildlife Albanian Photographers duke vënë në pah bukuritë e faunës së këtij liqeni të njohur në të gjithë Ballkanin e më gjërë!

Peshkatari (credit J. Troshani)

Liqeni Shkodrës: Pasqyra e tij ujore gjendet në një lartësi 6 metra mbi nivelin e detit, dhe ka një sipërfaqe prej 368 km², nga të cilat 149 km² me një gjatësi brigjesh prej 57 km i përkasin Republikës së Shqipërisë; ndërsa 2/3 Malit të Zi, ku me 1983 e shpalli Park Kombëtar liqenin. Ka një breg shumë të larmishëm të tipit të ultë të "marsheve" në veri dhe shkëmbor në jug. Në bregun jugor shquhen plazhet në rrugën nga Shkodra për në Shirokë e Zogaj, ku më i madhi është Zalli i bardhë. Fauna e liqenit është e shumëllojshme dhe e pasur me 45 lloje peshiqsh e 270 lloje shpendësh. Këto shpendë përbëjnë 87% të gjithë Ornitofaunës të Shqipërisë. Një perlë e kësaj pasurie është padyshim pelikani, zogu më i madh në Europë . Pika më e thellë e liqenit është rreth 45 metra. Në skajin jug-lindor shtrihet Shkodra, nga ku merr edhe emrin. (cit.Wikipedia)

Ura e Mesit, Shkodër në syrin e fotografit Jetmir Troshani

-Përgatiti Edmond Kaceli, Itali

Këto dy foto, janë realizuar nga mjeshtri shkodran i fotografisë me banim në SHBA, Jetmir Troshani.

Tërheq vëmendje si prezantimi në versionin bardhë e zi ashtu edhe realizmi me ngjyra.

Teknika e realizimit është ajo me ekspozim të gjatë, teknikë të cilën autori e zotëron në shkallën më të lartë të mundshme.

Lidhur me teknikën me ekspozim të gjatë mjeshtër Troshani thotë: Fotografia me ekspozim të gjatë, asht nji nën-zhanër i fotografise artistike që realizohet me anë të shkrepjes të hapun t’aparatit për të paktën ma shume se 1 sekond. Në kët mënyrë gjithçka që lëviz përgjatë kësaj kohe të shkrepjes, shndërrohet në nji mjegullshkrimje artistike, ndërsa objekteve të palëvizshme i kristalizohen detajet, tue ofrue nji experiencë pamore unike, nji ndjesi perceptive mes reales dhe surreales.

Kjo lloj fotografie realizohet si gjatë ditës ashtu dhe natës, dhe në të dyja rastet për mendimin tem, fotografitë kane efektin e vet magjepës.

Dhe magjepsja vërehet kjartësisht në këtë realizim artistik të fotografisë së Urës së Mesit, ku Jetmiri ka shpalosë jo vetëm bukurinë e njërit prej simboleve të shumta të Shkodrës por edhe magjinë e artit të tij fotografik!

Ura e Mesit, ndodhet 8 km larg qytetit të Shkodrës mbi lumin Kir, është një monument kulture me vlera të mëdha dhe simbol i qytetërimit të lashtë. E ndërtuar në vitin 1768 nga Mehmet Pashë Bushati, ura me kurriz që ndodhet mbi lumin Kir shërbente për të lidhur Drishtin me Shkodrën. Duke qenë një monument me vlera të mëdha arkitektonike e teknike, kjo urë është një objekt që tërheq vizitorë të shumtë . Me gjatësi 108 metër, gjërësi 3.40 metër dhe me 13 harqe jo simetrike, për ndërtimin e saj janë përdorur gurë të latuar, ndërsa traseja është bërë me pllaka guri, Vlerat e kësaj ure shtohen dhe nga terreni piktoresk pranë saj me shkëmbinj dhe ujin e pastër.

Në bazë shikohet qartë se nuk është lineare. Por merr një anim prej 14° drejt anës së ulët rreth 5 m në të djathtë të harkut të madh. E detyruar nga shkëmbijt e shtratit të lumit. Mund të shohim prej teknikave të ndërtimit se Ura e Mesit ka dy faza ndërtimi. Faza e parë pau ndërtimin e harkut qëndror dhe 3 tjerëve pranë, dy në të majtë e një në të djathtë. Në fazën e dytë të ndërtimit, Kiri mbuloj urën dhe si pasojë u ndërtuan harqet e vogla si ndihmesë në secilin skaj. Sot ura ka 13 harqe. Më i madhi në qendër, ka një pasqyrë prej 21.5 m, i mbajtur nga brinjë dyfishe me gjërësi 1,08 m. Ura ka pësuar shumë dëme nga koha, moti dhe vërshimet e lumit, por në Maj 2010 u mundësua përfundimi i rinkonstriksionit të urës dhe përshtatja për këmbësorët. (cit. Wikipedia)

Shqiptari që jeton me gjarpërin! -shkruan Edmond Kaceli, Itali

Qëndrim Saqipi, Kamenicë, Kosovë: Kam jetuar me dy gjarpërinj helmues e tash jetoj me një piton!

Është vetëm 28 vjeç dhe i pëlqen të jetojë me kafshët e egra!

Ka lindur në Tripoli, Libi, djali i dy prindërve shqiptarë, nga Kamenica, Kosovë. Është larguar nga Libia në momentin kur atje filluan trazirat dhe revoltat kundër regjimit të kohës!

Atje jetonte në shtëpi me dy gjarpërinj të rrezikshëm helmues, duke i mbajtur brenda banesës. Ndërsa kohët e fundit, i kthyer në Kamenicë, ka preferuar të ndërrojë gjarpërinjtë helmues me një gjarpër piton që është ndër reptilët e preferuar të njeriut për tu mbajtur në kushte shtëpie.

Pasioni për natyrën, dhe jetën me gjallesat e egra e ka zhvilluar qysh kur ai dhe familja e tij jetonin në Libi. Një minzoo në shtëpi! Dy gjarpërinj helmues të llojit gjarpër me zile dhe nepërka dybrirëshe, (një gjarpër helmues tipik i shkretëtirës), një lloj hardhuce e madhe e njohur me emrin dhaab, dhe nje breshkë, i kanë bërë shoqëri gjatë viteve të fëminisë.

Në Libi ka studiuar, në vitet e shkollës, gjuhën arabe, dhe angleze. Ndërkohë flet, përveç gjuhës shqipe, edhe gjermanisht.

Me shaka thotë se "Në gjuhët e huaja më të vështirë kam shqipen!" Në fakt ka filluar të studjojë gramatikën e gjuhës shqipe, në të cilën ka mjaft vështirësi drejtshkrimore".

Nepërka me brirë credit Qendrim Saqipi

I pasionuar ndaj natyrës dhe jetës së egër, ka zhvilluar edhe pasionin fotografit të jetës së egër.

28 vjeçari nga Kamenica është ndër fotografët e spikatur të grupit Wildlife Albanian Photographers, që në rrjetin social FB numëron mbi 15 mijë anëtarë aktivë! Qëndrimi njihet si mjeshtër i detajeve në këtë zhanër fotografie.

Gjithashtu i pëlqen të udhëtojë në këmbë nëpër zonat malore të trojeve shqiptare, i vetëm ose në grup. Ecja nëpër male (hiking) është një ndër displinat që vitet e fundit ka afruar më shumë njeriun me natyrën.

Qëndrimi thotë: Trojet shqiptare për mua janë të shenjta! Nëse janë të shejta edhe për ju atëherë për çdo veprim që bëni ju lutem të mendoni dy herë! Ndjehem keq kur shoh mbeturina rrugës të hedhura pa pikën e turpit (derisa 3-4 hapa më larg gjendet nje kosh i mbeturinave). Ndjehem keq kur shikoj djegien e papërgjegjshme të pyjeve! Djegia e pyjeve është një krim kundër vetes!

I njëjti mendim shkon për pasurinë e pamasë që ofron natyra e egër shqiptare!Shoh shpesh shumë persona duke mbytur kafshë, pa asnjë arsye! Për shembull, pas asnjë arsye ka njerëz që mbysin gjarperinjtë të cilët nuk janë agresiv, edhe kur nuk janë as helmues! Për çfarë arsyeje i mbytni kur mund ti kapni dhe ti dërgoni në malet më të afërta duke marrë parasysh se edhe ata kanë dobi për natyrën. -vijon ai.

Dhelpra e kuqe  credit Qendrim Saqipi

Ndër momentet më të bukura të pasionit Saqipi, veçon fotografimin e nëpërkës (vipera amodytes) në vitin 2016, identifikuar e fotografuar në Karaqevë, Kosovë; fotografimin e ujkut në vitin 2017, në lartësinë mbi dy mijë metra në bjeshkët e Kosovës; si dhe fotografimi e filmimi i dhelprave në habitatin e tyre natyral në vitin 2019.

Qëndrim Saqipi, fotografi wildlife, dhe i dashuruar pas natyrës së trojeve shqiptare, thotë: Nuk dua të bëhem i famshëm përmes fotografisë, por nëpërmjet fotografisë thjeshtë kam zgjedhë rrugën për t'iu treguar njërëzve bukuritë e jashtëzakonshme që shfaq dhe fsheh natyra në përgjithësi, e natyra e egër e trojeve shqiptare në veçanti!

Gresa Berisha -fotografja e parë shqiptare kushtuar WILDLIFE nga Edmond Kaceli, Itali

-Kam vetëm një pasion: Fotografimin e natyrës së egër!

Të rralla janë femrat shqiptare që ndër vite i janë përkushtuar fotografisë! E besoj , të paktën nga informacionet që kam, se janë edhe më të pakta femrat shqiptare që i janë kushtuar fotografimit ekskluziv të fotografisë së jetës së egër.

Kjo për arsyen e thjeshtë të karakteristikave tepër të veçanta të kësaj fotografie.

Fotografimi i jetës së egër cilësohet i vështirësisë së lartë! Kërkon më shumë sakrificë e investim në mjetë e kohë, se zhanret e tjera të fotografisë!

Kur thua "wildlifephotographer" nënkupton: pajisje të kushtueshme, shumë kohë në dispozicion, mjete financiare për të lëvizur! Duhet të udhëtosh shumë, e shpesh në këmbë, e në kushte të vështira natyrore.

Pra ndër fotografitë me rreziqet dhe të papriturat e sajë në një shkallë vështirësie më të madhe se zhanret e tjera!

Duke veçuar edhe opinionin e njerëzve që jo rrallë e gjykon si jooportune, të paktën në opinionin e shqiptarit të mesëm, që një femër të merret me fotografinë e natyrës së egër!

Credit Gresa Berisha

Por asnjë nga këto vështirësi nuk e kanë penguar shqiptaren Gresa Berisha, nga Peja, Kosovë, e datëlindjes 1990! Një pasion që e ka zhvilluar, dhe vazhdon ta zhvillojë duke e ngritë nga shkrepja në shkrepje, në nivelet më të larta që kërkon konkurenca cilësorë në këtë fushë të dashur dhe të lëvruar shumë vitet e fundit! (Them vitet e fundit sepse njeriu, i ka kthyer sytë nga natyra pikërisht në kushtet kur ia ndjeu nevojën: Pandemia globale e vitit 2020!)

Hapa pas hapi, shkrepje pas shkrepjet, e përkrahur edhe nga familja e të afërmit e sajë, Gresa ka mbërritë të bëhet fotografja e parë shqiptare e përkushtuar në mënyrë të posaçme, zhanrit të fotografisë së jetës së egër!

Gresa Berisha u lind më 1990 në Pejë, Kosovë.

Ka përfunduar fakultetin e "Artit dhe Shkencave te Aplikuara" në "American University in Kosovo", me notë të lartë mesatare.

Pasioni për natyrën i ka filluar qysh në fëmijëri. Greta thotë se  " Gjatë fëmijërisë zhvilloi një magjepsje të fortë për natyrën dhe jetën e egër".

Në moshë 20 vjeçare, kur bleu aparatin e saj profesional të parë, vendosi ti kushtohet përfundimisht pasionit të fëmijërisë duke e bërë të vetmin pasion të vërtetë të jetës!

"Një ditë, pas një shëtitje në malet e bukura të Rugovës, fotografova zogun e parë 'Regulus Regulus' apo Mbretthi (në gjuhën shqipe), dhe aty vendosa ti kushtohem hulumtimit të  maleve, pyjeve dhe pasurisë së tyre në të gjithë botën. Atë ditë pashë se lindi një deshirë e re tek unë, pra më tërheqëse nga të gjitha -eksplorimi i jetës së egër".

Ajo thotë: -Ëndrra ime fillestare mbetet botimi i një libri mbi punën time dhe shpresoj që ky hobi intensiv i tanishëm, pse jo, edhe të zhvillohet gradualisht në një karrierë të lulëzuar si një fotografe e jetës së egër. Për mua, natyra është një ndër thesaret më të mëdha në tokë, Mendoj se është mahnitëse se si kemi filluar ta kuptojmë vlerën e saj të vërtetë."

Credit Gresa Berisha

Gresa Berisha, me fotografitë dhe talentin e veçantë, është shëndrruar në simbolin femëror të organizatës më të madhe të fotografëve wildlife shqiptarë të organizuar në shoqatën Wildlife Albanian Photographers, dhe në grupin me të njëjtin emër në rrjetin social Facebook, që mbledh fotografët e natyrës së egër dhe simpatizantët e kësaj fotografie kudo ku ndodhen shqiptarë!

Këtu -thotë Gresa, vlen te ceket ndikimi që organizata dhe grupi "Wildlife Albanian Photographers" ka pasur në mua, por besoj edhe në të gjithë pjesëtarët e tjerë, në ndërgjegjësimin për rëndësinë e ruajtjes së jetës së egër dhe habitateve natyrore dhe për të na kujtuar çdo ditë se planeti ku jetojmë është, asgjë tjetër, përveçse një mrekulli! Pra, faleminderit që jeni inspirim dhe që pasionit tim i keni dhënë edhe më shumë jetë!

Satirë: Kur gomari i Babatasit bëhet deputet! -nga Edmond Kaceli

Sa herë që një deputet i parlamentit shqiptar hap gojën në tre fjalë, pesë i ka budallëk! -po ç'dreqin lypni në parlament more budallë!
Siç thoshte Ismail Bej Qemali "Mësoni bre ta mbani gojën mbyllë kur nuk keni gjë për të thënë!"
Për Zotin e latë nam! Ngatërroni autorët e shquar me figurat e ç'quara të Kombit!
I keni thanë trunit "Hik Pirdhu!" -thoshte Gjergj Kastrioti (Skënderbeu) teksa ishte shtrirë në Lezhë në shtratin e vdekjes!

Të gjithë e dinë se "O moj Shqypni/kush të ka rrasë me krye n'hì?"  e ka shkruar" Naim Bej Frashëri në librin e tij të famshëm "Hip këtu e shih Stambollin!" -Mësojeni bre!
Pa shumicë votash, po iu them se Hymnin Kombëtar e ka shkruar Sali Berisha edhe pse vijon ta këndojë Lul Basha!

Skënderbeu i Elizës ka shkruar Dhjetë Urdhërimet e Shejnta! -teksa meditonte i qetë e fliste me perënditë, duke u vërdallosur lakuriq, nëpër Kodrat e Surrelit!
Ndërsa Ilir Meta, pasi ka folë me Zotin në malin e Tomorit, nga Teqeja e Baba Mondit, ka shkruar poezinë "Flori e shkuar floririt or Tunxh!"
Monika, si doktoreshë që është, i ka kënduar Hudhrës me vargjet e sajuara aty për aty "More gratë e Kurveleshit me palla lëftoni sheshit!"

Nga ana e tij doktor Taulant of Balla ka shkrojtur të famshmen "Xhixhile, moj xhixhile!" Për këtë nuk ka dyshim plagjiature! Po ku dini ju çështë plagjiatura!
Bëftë hajr, in'shallah, Pandeli Majko, që na la të shkrojtur kryeveprën prej dy vëllimesh "Njeriu që qesh!"
Se përndryshe pa Tetarin Kombëtar, e Gramoz Ruçin, kush do i qëndiste librat e famshëm "Garda e Kuqe" dhe "Si u kalit çeliku"!
Pa harruar vargjet e Lali Erit "Shi bie në Tiranë!" ndërsa meditonte përkrah Budës për të shëndrruar Urën e Tabakëve në stacion Spacial! (Hapësinor për budallat)

Ka një problem me Kamasutrën dhe një mijë e një pozicionet e sajë!
Në këtë kryevepër kanë marrë pjesë shumë deputete e deputetë, ministra e ministresha, drejtorë e drejtoresha, kur rregullonin Kodin Penal e shurrosnin Kushtetutën!
Por për shkak të njohurive të mëdhaja në këtë fushë po ia lëmë autorësinë popullit si juristi më i madh i të gjitha kohrave!
Populli ynë trim, liridashës, e paksa budallë, ka meritën e vet të padiskutueshme! Shtatë miljon poetë, juristë,shkencëtarë, nallbanë, etjerë, kanë dërguar në Parlament 140 burrat e gratë më të kënduar e më të çquar që ka pasë raca e shqiptarit!
Mos u habitni se kjo punë kështu është, kur Gomari i Babatasit, shkruar me mjeshtëri nga Faik Konica, pëllet "O moj Shqypni!" prej mëngjezit deri në darkë në Parlament!

Hajt more budallë mëso diçka se zgjedhjet bit se erdhën prapë!

Ëndërr bashkëkohore! nga E. Kaceli

 

Këmbanat nuk bien, dyert nuk hapen më

as besimtarë, as prift, as murgeshë

Lutje nuk dëgjohen mureve të rrudhuna moshës

Një Krisht gjysëm i kryqëzuar!

Një shèjt gjysëm i veshur, dhe gjysëm i zhveshur

Gota e venës, shishet e vajit dhe ujit të bekuar

mbushur pluhun historik!

 

Buka e kungimit nuk është më -boshllëk shpirtnor

 

Në Kishën e vjetër nuset nuk martohen prej shekujsh

Në Kishën e braktisur foshnjat nuk pagëzohen më

Në Kishën e ç'kishëruar, mungojnë të vdekurit

Në Kishën e vjetër sa mosha vetëm era hyn e del

krejt lirisht! Në lirinë e sajë të paçlirë!

 

Diku në mes të Altarit shoh veten gjysë të zhveshur!

 

Shoh veten gjysë të kryqëzuar -më duket krejt si kjo Kishë

Krejt kështu më duket vetja! -një Kishë e braktisun!

Një kishë e ç'kishëruar, pa prift, pa murgeshë

në kishën me dyer e dritare të rrudhuna

në Kishën time krejt njashtu nuk hyn më njeri...

E rrudhem e tkurrem më shumë, më fort

Unë Kisha e braktisun! Ç'kishëruar me vetmi!
 
 
Itali, maj 2020

Unë e kam fotografuar... nga Edmond Kaceli, Itali

Unë e kam fotografuar...

Qyqja (Cuculus Canorus) credit by Amal Mavriqi

Kur dëgjon këtë shprehje, dhe sheh një fotografi të një shpendi si Qyqja, të fotografuar me mjeshtëri të rrallë, thua me vete: Ky fotografi Amal Mavriqi do të jetë ndonjë profesionist, i kahershëm, shumë i Zoti!

I hyn kërkimeve për të gjetë disa njohuri më të mëdha për autorin dhe eksperiencën e tij personale, për të mësuar diçka më shumë mbi teknikat e vështira të fotografimit të jetës së egër... Kërkon... Dhe përballesh me një të papritur tepër të këndshme:

Ai mjeshtri i fotografisë që sapo shikove, është vetëm një vogëlush 7 vjeç!

Quhet Amal Mavriqi, nga Kamenica e Kosovës. E thërrasin edhe Zemra e Vogël e organizatës Albanian Wildlife Photographers, me qendër në Kosovë!

Kur e shikon me aparat në dorë dhe objektivin tele, që për tani, është diku në të njëjtën gjatësi trupore me Amalin, nuk ta mbush syun!

Por kur dëgjon breshërinë e shkrepjeve të aparatit të vogëlushit, dhe sheh fotografitë që nxjerr ky shpirt i vogël, atëherë ndryshon detyrimisht mendim!

Amali, 7 vjeçar, është djali i vogël i fotografit të rrallë shqiptar, mjeshtrit, Arian Mavriqi!

Djali tjetër Kejsani, është diç më i madh, 11 vjeç.

Edhe ai ka të  njëjtin pasion e talent të jashtëzakonshëm. Talent, që vetëm në raste të rralla si ky, e shohim të trashëgohet nga babai tek fëmijët!

Ata thonë se pasioni i babait është frymëzimi i tyre në përkushtimin ndaj botës së egër dhe fotografimit të sajë.

Marrja me fotografinë e natyrës, vetëm iu ka rritë dëshirën për të mësuar. Në fakt në shkollën ku studiojnë janë ndër më të mirët e shkollës, e me rezultate të shkëlqyera në të gjitha lëndët.

Ajo çka të surprizon dhe të habitë, është jo vetëm talenti dhe teknikat profesionale të fotografimit por edhe njohuritë e rralla që kanë këta dy djem fotografë, kundrejt faunës së trojeve shqipfolëse.

Shpesh në orët e mbrëmjes Amali dhe Kejsan  ulen bashkë më babën e tyre Arianin dhe diskutojnë njohuritë e tyre për botën e kafshëve dhe shpendëve, habitatin ku jetojnë, periudhat e shfaqjes se tyre.

Kejsani thotë se kur kthehen në shtëpi pas çdo daljejet në natyrë, ulen pranë kompiuterit për të thelluar dijet e tyre rreth asaj që panë dhe fotografuan.

Ai ndërkohë iu bën thirrje edhe moshatarëve të vet të zhvillojnë pasionin për natyrën dhe ti përkushtohen këtij hobi që të jep kënaqësi të jashtëzakonshme.

Pupeza (Upupa Epops) credit by Kejsan Mavriqi

Vëllezërit Mavriqi me talentin e përkushtimin e tyre kanë fituar respektin, e zemrën e grupit Wildlife -Albanian Photographers, grup që aktualisht mledh mbi 14 mijë anëtarë në rrjetin social Facebook.Ata janë dy anëtarët në moshën më të re në këtë grup, dhe në organizatën me të njëjtin emër që mbledh anëtarësi fotografësh shqiptarë të natyrës së egër nga e gjithë bota, e në mënyrë specifike antarësi nga trojet shqiptare të Kosovës, Malit të Zi, Shqipërisë, e Maqedonisë së Veriut.

Unë dhe Wildlife Albanian Photographers!

Unë i besoj Natyrës -Pra i besoj Zotit, që bëri gjithçka të përsosun si Mjeshtri më i Madh dhe më i Paarritshëm!

Ndër pasionet e mija me kalimin e viteve, dy kanë mbetur të pandryshuara: poezia dhe fotografia! Kjo për arsyen e thjeshtë se të dyja janë, mbesin, të shkruara.

Letërsia, poezia, gazetaria, janë fjala. Dhe kanë kodin e tyre: Shkronjat.

Ndërsa fotografia është poezia, është letërsia e shkruar me Dritë.

Kjo i jep fotografisë një përparësi, një fushë tërheqëse të jashtëzakonshme! As nuk mundem me mendu se çfarë do të ishim pa dritën dhe kodin e sajë!

Pasioni për natyrën më ka shoqëruar gjithmonë! E veçanërisht ky pasion më ka marrë krejt për vete aty nga viti 2010 e këtej!

Aty zënë fill afrimet e mija të para me fotografinë e natyrës në përgjithësi, dhe të asaj të egër në veçanti. Në vijim të vitit 2010 zbulova fotografinë me zmadhim, nga afër ose në gjuhën e fotografëve: makro (mikro) fotografinë!

Kam përdorë në fillim një Sony alfa me objektiv normal. Një makinë fotografike shumë e mirë, por thellësisht e papërshtashme për fotografimin e natyrës dhe sidomos për makrofotografinë.

Pas rreth një viti ndërrova sony me Nikon!

Nikon 7000, për të mbetë një "nikonist" i bindur deri në fund! Thuajse në të njëjtën kohë, i shoqërova fotokamerës objektivin makro të markës Tokina, 105 mm, 2.8, manual. Një objektiv i përsosun por me një "defekt" të vockël, nuk kishte sistemin e stabilizimit VR!

Prapë iu drejtova Nikon! Nikkor 105 mm, 2.8 vr! Ndër objektivat që i ka rezistuar kohës! Për të mos thënë më i miri në fushën e makrofotografisë!

Ngjyrat, kjartësia, stabiliteti i tij të lejojnë me realizu makro në raportin 1.1 tepër të veçanta, dhe me dorë të lirë!

Kjo sa për fillimet e afrimit tim me natyrën dhe fotografimin e sajë në gjendje të egër!

...

Zakonisht grupet e rrjeteve sociale nuk më pëlqejnë dhe i kam shikuar gjithmonë me skepticizëm! Kjo për faktin e thjeshtë se këto grupe, shpesh kanë qëllimin e promovimit thjeshtë të punës së grupit që e krijoi në fillim. Ky është defekti i parë!

Me kalimin e kohës këto grupe shëndrrohen ngadalë -ngadalë në grupe thuajse pa aktivitet! Entuziazmi i tyre fillon të shuhet me kalimin e kohës! Diskutimet mbyllen me një "like" të thjeshtë ose "emotion" të gatshëm! Anëtarët e grupit nuk ndjekin, nuk publikojnë, nuk diskutojnë!

Ky është edhe hapi i dytë i defektit të këtyre grupeve në rrjetet sociale!

Defekti i tretë, në këndvështrimin tim, mbetet edhe publikimi sasior i fotografive apo postimeve, me qëllimin vetëm sa për me publiku diçka, çfarëdo qoftë! Kjo në grupet e fotografive është edhe defekti kryesor: Sasi dhe jo cilësi!

Prej këtyre arsyetimeve, aty nga fillimi i viti 2018, në mos gaboj, kur më bëri thirrje fotografi Jetmir Troshani, një njohje në rrjetet sociale, isha mjaft pesimist: Një grup fotografësh shqiptarë për natyrën e egër! Edhe kjo, thashë me vete, do të jetë një nismë e mirë por që ka me mbetë në gjysë të rrugës!

Për fatin tim  të mirë u gabova!

U gabova dhe është ndër gabimet për të cilin, ndjehem mirë!

Në këtë grup qysh në fillim gjeta mirëseardhjen tipike shqiptare!

Në këtë grup gjeta njerëz me talent dhe pasion të jashtëzakonshëm për jetën e egër dhe fotografimin e sajë!

Në këtë grup gjeta profesionistë të vërtetë të fotografisë, që me kalimin e kohës u shëndrruan në miq të vërtetë që kur shkojnë dy ditë pa publikuar diçka shqetësohesh dhe pyet: More si janë me shëndet?Ku janë? Kanë ndonjë problem?

Dhe kjo, ju siguroj nga përvoja ime në rrjetet sociale, kjo gjendje nuk është e zakonshme!

Është e jashtëzakonshme!

Është e jashtëzakonshme të njohësh njerëz të tillë si Arian Mavriqi, Granit Hyseni, Jetmir Troshani, Aurora Piroviq, Ruzhdi Ibrahimi, Lulzim Demaj, vëllezërit Jeton e Meriton Dajakaj, çifin Alketa e Altin Hila, e shumë e shumë të tjerë që për arsye vendi e kujtese momentale, nuk po i shkruaj e ju kërkoj ndjesë për këtë!

Emocione të pafundme duke ndjekë punën e jashtëzakonshme dhe rritjen profesionale të këtij grupi!

Nismat e ekspozitave, dokumentari mbi jetën e egër, mbrojtja e florës dhe e faunës brenda territoreve ku flitet shqip, kalendari, intervistat, ekspeditat e perbashkëta, sensiblizimi i opinionit mbarëshqiptar për jetën e egër, artikujt e shumtë në media... Të gjitha këto i kalojnë përmasat e një grupimi të thjeshtë në rrjetet sociale.

E me këtë grup miqsh të jashtëzakonshëm besoj jam rritë, e vijoj, edhe unë. Jam rritë si profesionalisht, emocionalisht, edhe në pasionin tim për natyrën!

Ballafaqimi me fotografitë e jashtëzakonshme të doktor Granitit, të Arianit, të Jetmirit, Ruzhdiut, e të gjithë të tjerëve më ka nxitë ti përkushtohem më fort këtij zhanri, jo për konkurencë në sensin negativ, ajo nuk ekzsiton në anëtarësinë e këtij grupi, por me ju afru sadopak cilësisë së jashtëzakonshme dhe pasionit të tyre!

Në fund deshta të shtoj diçka edhe për të parin dokumentar të jetës së egër të përgatitur nga shqiptarët e për faunën e trojeve shqiptare. Dokumentar që bëri histori në këtë fushë!

Duke shikuar këtë dokumentar dhe punën e jashtëzakonshme krejt me mjete e financime personale, krijova bindjen se trojet shqiptare nuk janë trojet e politikanëve dallkaukë, që luajnë e tallen me fatet e një kombi të quajtur: komb shqiptar!

Trojet ku jetojnë shqiptarët janë mbi të gjitha trojet e një pasurie të rrallë njerëzore si doktor Granit Hyseni, Arian Mavriqi, Meriton Dajakaj e Jeton Dajakaj,  Besnik Jakupi, Ruzhdi Brahimi, Taulant Bino, Alketa Hila e Altin Hila, Jetmir Troshani, Aurora Piroviq, Lulzim Demaj, Ardian Koci, Fatos Lajçi, Aleksander Golemaj, Lutfi Muharremi, dhe shumë të tjerëve.

Faleminderit për këtë dokumentar të mrekullueshëm!

Faleminderit për këtë grup të mrekullueshëm që na rrit dashninë e pasionin për  Natyrën në përgjithësi, për natyrën e trojeve shqiptare në mënyrë të veçantë!

Jam krenar dhe ndjehem i nderuar të jem pjesë i këtij grupimi të jashtëzakonshëm! Vetëm Mirënjohje për ju!

Edmond Kaçeli ITALI

Triskat -Fragment nga Lufta e III botërore

Foto dal web

Triska për erën e luleve

                    dhe të grave

                    dhe të fëmijëve

për bukën

për mishin

për zarzavatet.

Sistemin e triskëzimit një në tre ditë.

Triska për gjirin e familjes

                             dhe të gruas

                             dhe të fëmijës

për mikun

për shlodhjen

për dashurinë.

Sistemin e triskëzimit një në tre ditë.

Triska për këngën e zogjve

                              dhe të grave

                              dhe të fëmijëve

për qeshjet

për puthjet

për lindjet.

Sistemin e triskëzimit një në tre ditë.

Mos fol! Mos qesh! Mos këndo!

Mos ha! Mos qaj! Mos mendo!

Mos duaj! Mos lind! Mos jeto!

Mos lufto!

Për të fituar triskën ditore

mos! Mos! Mos!

Për vdekjen!

Për vdekjen!

Për vdekjen!

Nuk ka nevojë për triskë.

Post scriptum: Çdo herë që i rikthehem kësaj poezie, me shpresën për të ndryshuar diçka, më kap një ndjenjë e paktueshme, për një kohë, që çuditshëm më duket se e jetova dje! Poezia është shkruar ndërmjet viteve 1988 -89. Botuar pas 10 vitesh në variantin përfundimtar në librin tim të dytë me poezi "Kur u mbaruan përrallat për fëmijë", botim i entit botues "Gjergj Fishta" Lezhë. Edhe sot shpresova të ndryshoj diçka por krejt e pamundur!

Edmond Kaceli,  fillim prilli, Itali 2020