Plagët e fjalëve poezi nga E. Kaceli

Poeti  (Krijuar me IA nga Kaceli)

 
Plagët e fjalëve, krejt si vrraga të hapuna
të fshehuna, ndër rrokje, të brishta, të forta
Shpirtin e bajnë gjak, pa shteg ikjet
E zemrës i peshojnë, gjith'herë ma shumë
 
Fjala të pret fort, si tehu i thikës së mbrehun
të hyn thellë n'asht, e len shêj t'pashlyem
netve t'pagjuma, a ditëve të heshtuna
plagët hapen, e dhimbja ushton britmash
 
Por fjalët e kujdesuna, helmi shëronjës janë
munden me t'qetsua, e mbështjellë ndjeshëm
me të mbyllë palgët, me t'bashkua copat
e me t'ba me çilë shpresa t'reja n'zemër!
 
Kështu, mes plagësh e kurash, vallzojmë n'gjuhën e folme
udhëtojmë ndër hije e dritë, ashpër e ambël
fjalët shpatë e fashë, na pjekin e na dajnë
e na poetët shëronjës, t'ua lypë (kot) kuptimin e plotë
 
Mes rreshtash thurim store, qetsie e kujtimesh
ku fjalë, si era e fortë, fryn larg çastin e fikjes
N'errsi, një ză pëshpërit, si drita n'hije belbëzon,
fjalët që përkëdhelin shpirtin e zemrën ndezin i'flakë
 
Fjalët, si piklat e shiut, rrëzohen fill n'tokë
mbi gjethet e mendjes, lagin o hapin plagë
me një forcë të fshehun, me i'prekje t'padukshme
hapin vrraga të thella, o lagin tokën e plasun
 
E na , kopshtarët e përjetimeve tona flù
zgjedhim farat me mbjellë -fjalët me shqiptua
kujdesshëm kultivojmë kopsht lulesh, o lamë shkretì
në dijen se çdo fjalë ka vlerë, çdo fjalë ka gjallni
 
E kështu, mes thaniesh, e mosthaniesh, gdhendsa të fatit
formësojmë realitetin me argjilën e zërave tanë
mes dhimbjesh së gjembave, e delikatesës së luleve
jena poetë të jetës, lypës harmonie n'kaosin pa fund!
 
 

Le piaghe... (Creata con IA da Kaceli)

Le piaghe delle parole
 
Le piaghe delle parole, come ferite aperte
Nascoste tra sillabe, sottili e forti
Sanguinano nell’anima, senza scampo
E il cuore ne porta il peso, sempre più.
 
La parola tagliente, come lama affilata
Incide profondo, lasciando tracce indelebili
Nelle notti d’insomnio, nei giorni di silenzio
Le piaghe si aprono, e il dolore si fa eco.
 
Ma le parole curative, come balsamo gentile,
Possono lenire, avvolgere con delicatezza,
Chiudere le ferite, ricucire i frammenti,
E far fiorire nuove speranze nel cuore.
 
Così, tra piaghe e cure, danziamo nel linguaggio
Navigando tra ombre e luce, tra durezza e dolcezza
Le parole, spade e bende, ci plasmano e ci definiscono
E noi, poeti e guaritori, cerchiamo il verso giusto.
 
Tra le righe tessiamo storie, di silenzi e di memorie,
dove le parole, come vento, soffiano via l'attimo spento.
Nel buio, una voce sussurra, come luce che nell'ombra mormora,
parole che carezzano l'anima, e nel cuore accendono una fiamma.
 
Le parole, come gocce di pioggia, cadono,
sulle foglie della mente, nutrendo o ferendo,
con la loro forza nascosta, con il loro tocco invisibile,
scavano solchi profondi o dissetano la terra arida.
 
E noi, giardinieri delle nostre esistenze,
scegliamo i semi da piantare, le parole da pronunciare
con cura coltiviamo giardini o lasciamo deserti
nella consapevolezza che ogni parola conta, ogni parola vive.
 
Così, tra il dire e il tacere, siamo scultori del destino,
modellando la realtà con l'argilla delle nostre voci,
tra il dolore delle spine e la dolcezza dei fiori,
siamo poeti della vita, cercando l'armonia nel caos.
 
E. Kaceli
Itali maj 2024