Lotët nuk po thahen...

nga E. Kaceli

Kyçur

mes akullit të murtë

hekurash dhe drynash të ndryshkur

qarkuar kokë,

trup,

e shpirtë,

vrraguar prej kujtimit se

ti je diku larg meje trupërisht

e dashur! Lotoj orë e çast

vetminë tënde dhe mbytem

në hidhërimin e lotit

të vetmisë time.

Larg dhe afër…

Rrokullohen lotët mbi dyshemenë

e palarë tash sa shekuj

(të paktën qysh në shekullin e shpikjes së qelive)

e mbesin mbi të –diamante të dhimbjes

në plehun ku ra shpirti njerëzor.

Kërcasin diamantet –të pakapshme

eter jetëdhënës –shoqërues të denjë

për shpirtin tim rrethuar

prej muresh, telash, drynash, minjsh, hekurash,

myqesh lloj –lloj, policësh verdhacukë, krimbash,

mizash,

britma zogjsh rreth e qark, pemë që nuk çelin kurrë,

kalbësinash gjithfarë,

si për të mos harruar se diku ti je gjallë.

E, unë, pa zë

mbytem orë e minut, në lotët helm

të vetmisë. Loti –lotin nuk e

len të thahet.

Orë e çast e brishtë

hija jote nuk po më ndahet.

Kujtesë? –a çfarë!

Sillet në ajrin e terrtë, fosforeshente

hija jote

Si për t’më kujtuar pse jam ende gjallë.

E dashur!

Po mbytem, brenda vetes,

po shembem,

                     po krisem,

                   po çahem,

po digjem nga malli.

Ah lotët! Lotët!

Lotët nuk po më thahen!

Lisburg ’95 –Alba, It, 2012

Ai iku te flejë

Ai iku te flejë...

Nëse don të kuptosh se çfarë është vdekja e një njeriu të dashur për ty, mjafton të lexosh këtë poezi...

Paç gjumë të qetë miku im!

Endërr

 -nga Daniel Gazùlli

Një krah dallëndysheje që rrëshqet në dritare.

Zëri i një miku që më thërret me emër.

Një puhizë e kaltër që përkëdhelë lulet në vazo.

Ju lutem, mos më zgjoni!

Kthimi i refugjatit -një përrallë moderne

tregim nga E. Kaceli

“Volkswagen”-i ecte thuajse duke takuar në të rrallë gomat mbi asfaltin gjysëm të lagur e gjysëm të tharë.

“Kohë gjysmash”- mendoi me vete n’sa dora i shtrëngonte ethshëm timonin e mbështjellë nga një shtresë e veçantë  kundër djersitjes.

-Manaccia! –këputi të sharën në italisht, pa e ditur as vetë arsyen pse e ngriti zërin. Para syve hapej rruga. Çuditërisht atë ditë nuk kishte shumë makina. E vetmuar në rrugë makina e tij. Amortizatorët tundeshin e shkundeshin në një troshitje gjumësjellëse. Bezdi. Si për dreq, nga çasti në çast priste të hapej rruga dhe të fluturonte diku, në përtej…

“Na ishte, seç na ishte. Na ishte një herë një djalosh që ra në humnerë në botën e përtejme dhe…”

Prej një jave ndodhej në Shqipëri. Prej një jave shëtiste paprerë nga njëri vend në tjetrin. Jo për të shuar mallin për gurët e vendlindjes. Marrëzi. Për tre vjet në mërgim  gurët qenë lënë pas. Shëtiste si i marrë, i shtyrë nga ato ndjenja që vetëm refugjatët provojnë. Nuk është as mall, nuk është as nostalgji, nuk është asgjë… ndoshta.

Për të kusheditësatin çast pyeti veten  ç’gjë ishte ajo qeshje ironike që e kapërthente ato ditë! Ecte në makinën luksoze. Ecte  si i marrë rrugëve. Rrugëve ku dikur i merrte hipur në ribaltabla zhavorri, apo në zetorë kinezë “T28”. Në rastin më të mirë në ato sajesat që thirreshin autobuzë.

Shau përsëri. Këtë radhë me zë jo shumë të lartë. E kush mund të dëgjonte tjetër përveç makinës luksoze!

-Rrugë muti! –Këtë radhë bërtiti më të madhe. Rruga qe me të vërtetë e tillë. E detyroi të bënte një “sterzo” të fortë me timon. Për pak makina shpëtoi pa kaluar nga asfalti jashtë rrugës. Për pak. Vetëm rripi i sigurimit u tendos fort.

 “Dhe Djaloshi vendosi një ditë të shkëputej nga ajo botë humnerë. Një ditë prej ditësh ai ..,”

Nuk po i ndërmendej siç duhej vazhdimi i mëtejshëm i përrallës. Asnjëherë në shkollë përrallat nuk i merrte seriozisht. Madje dhe jetën e quante serioze vetëm në momentin e vdekjes. Të gjitha të tjera i ngjanin me një shaka të mirëfilltë. Herë –herë të hidhur. Vetëm kështu… Këto pikëpamje i bënin mësuesit t’ua ndjenin frikën përgjigjeve apo pyetjeve të nxënësit rebel. Pikëpamjet…

Rigoi shi mbi xhamin e makinës. Si nëpër mjegull iu kujtua të vinte në punë fshirësen e xhamit. Rruga nuk ishte më gjysëm e lagur dhe gjysëm e thatë. Mund të quhej treçerek e lagur. Por mund të quhej dhe një e katërt e thatë!

“Ai mori një thes me mish. Hipi në shqiponjën krahë madhe që do ta nxirrte nga humnera…”

Aq befas iu kujtua vazhdimi i përrallës legjendë, sa nuk pati kohë ti shmangej një grope. Gropa e bëri makinën të fluturonte për një çast në ajër. Në mbarim të fluturimit, rrotat bënë sikur ndeshën rrugën e shtruar tmerrësisht keq.

“Humnera në ngjitje ishte plot me shkrepa. Shkrepat plot me të dala prerëse. Në fluturimin  e shqipes, krahëmadhe e hijerëndë, trupi i Djaloshit, ndeshej shpesh në tehun therës të shkrepave. Në të dalat e shkëmbinjve binin pikëla gjaku. Ndërsa shqiponja hapte gojën. Sa herë hapte gojën Djaloshi duhej ti hidhte në të një copë mishi. Të përgjakur…”

Vazhdonte të ecte me shpejtësi. Prodhimi gjerman e bënte makinën të sigurtë në atë ecje marramendës. Në atë mjet modern përzihej lashtësia  e përrallës, me kujtimet e një fëmijërie të largët. Realiteti ngjasonte me përrallat e shumta që iu tregonte dikur mësuesja e re e fshatit me shkollë të përzier. Në atë përzierje grup moshash, shpesh mbyllej në vetëvete, për një të menduar të veçantë, që nuk e zotëronte asnjë nga bashkëmoshatarët e tij. Mësuesja i tërhiqte vëmendjen me frikën e vetme se mendimet i thellonin dhe më tej brishtësinë e moshës, duke e bërë të dëmshëm. Të dëmshëm në radhë të parë për shoqërinë, dhe pastaj për veten.

-Mësuesja?- Nga dreqin iu kujtua?! Mësuesja që i fliste gjithmonë, duke tretur sytë e bukur, në anën e përtejme të shkollës. Në një cep të humbur ku fëmijët nuk pranonin të luanin asnjëherë. Sipas një përralle të treguar nga zysha, aty fshihej gogoli.

Përralla. Në ato çaste atij i vinin ndërmend vetëm përralla.

-O Zot! – sa shumë përralla pati mësuar në vitet e shkollës! Përralla për personazhet e hershme, të vonta; përralla për jetën e përditshme; përralla për idetë dhe për njerëzit bartës të ideve; përralla…

“Erdhi një çast që mishi u mbarua, kurse shqiponja hapi gojën për të gëlltitur racionin”

Kështu iu duk se vazhdonte përralla, me tërë enigmën që e priste në dalje të botës Djaloshin dhe shqipen e madhe…

Gjithçka nga e shkuara po i mjegullohej ngadalë në raport të zhdrejtë me shtimin e shpejtësisë së makinës ngjyrë blu të errët. Si një topth i vogël. Rruga, njerëzit, përrallat, idetë,…

Befas gomat fishkëllyen. Thuaj automatikisht makina u ndal. Anash asfaltit një rrugë e shkretë nga çdo gjë e gjallë.  Gati krejt si në përrallë! Liroi rripin e sigurimit. Hapi derën. Doli. Ajri i lagësht i asaj dite me treçerekun e lagur prej shiut, sikur donte ti merrte frymën. Për herë të parë gjatë ditës iu duk se këmbët po i takonin në tokë. Eci. Aty pranë shtrihej shkolla e fëmijërisë. Ose më mirë, aty pranë shtriheshin gërmadhat e fundit të shkollës ku pati njohur mësuesen e idealizmave të para që ndesh njeriu në jetë…

Përsëri shau. Këtë herë shau me një shqipe të qartë. Dhe sepse ndjeu nevojën të bënte shurrën .

–O zot! –si nuk i pat shkuar ndërmend më parë!

Kërkoj me sy, afërsisht, një vend të fshehtë. Në shkretinën e asaj dite 75 për qind të lagur e 25 përqind të tharë, sytë kuriozë nuk takoheshin kurkund.

Diku aty duhej të ndodhej vendi ku zysha simpatike dhe e lodhur nga rruga e gjatë deri në fshat, iua tregonte vazhdimisht. Shumë gjëra qënë fshehur në atë qoshk më të shkretë se kurrë. Shumë enigma fëmijërie.

… U afrua. Nxorri, me një mundim të vogël, bilbilin. Më i qetë se kurrë në ndonjë çast në jetën e tij, filloi të shurronte. Ndërsa piklat e amoniakta ngrinin avull, atij iu dukej se po çlirohej nga një mundim i imadh.

Po çlirohej nga përralla e Djalit dhe Shqiponjës.

Po çlirohej nga frika e qoshkut të fshehtë.

Po çlirohej nga mundimi i të kuptuarit filozofik të jetës…

Pikërisht në fundvitin e shekullit të njëzetë; në shekullin e letrës së dyfishtë higjenike.

Pikërisht në fillim vitet e shekullit njëzet e një; që ndoshta do të quhej shekulli i letrës së trefishtë higjenike.

 Shqipëri qershor 1994 –Itali shkurt 2010

Ëndërr e bardhë

Jeta? Jeta asht nje liber i mrekullueshem. Shfletoje ngadale! Shijoje duke e lexuar. Kuptoje. Dhe asnjehere mos u tundo te lexosh faqen e fundit...

Ecja nëpër një rrugë të gjatë, të pafund,

të pafund, sa jeta

Anës rrugës mjegull, asgjë nuk shihej

Ecja.

Ecja nëpër një rrugë të gjatë plot mjegull,

plot humnera rreth sajë

Ecja. Rrëzohesha.

Kacavirresha nëpër mjegullën e humnerave.

Ecja. Ecja. Ecja nëpër një rrugë të gjatë…

Të pafund sa jeta…

E.Kaceli

Ikja ime e parë nga jeta...

 nga E. Kaceli

Përbuzur. Nëpërkëmbur. Harruar. Ika e dashur.

Miqtë dhe armiqtë e mi u gëzuan shumë sepse

ikja ime u hoqi një barrë të rëndë.

Miqtë, që nuk e dija se i kam aq të paktë

u çliruan prej miqësisë time dhe

prej ndihmës që unë, pa kursim,

u dhashë. Kur unë pata nevojë ata

nuk patën më nevojë. Përkrahja ime

u plak tepër shpejt. Ata fituan ç’ka deshën.

Unë humba ç’ka pata krijuar me mund

e sakrificë. Mes dhimbjesh. Ika prej

miqve.

Ika e dashur. Prej ikjes time armiqtë vetëm

duhej të gëzoheshin. Dhe u gëzuan.

Megjithëse nuk prisja kaq shumë armiq, unë

u gëzova së shumti ngaqë arrita t’i njoh

të gjithë.

E dashur! Mos u shqetëso për mua. Unë ika

thjeshtë sepse kërkuan të më nëpërkëmbin.

Kurrësesi nuk mund të bija

dakord. Dhe ja! –askush nuk pyet për mua.

Kjo ndodhi sepse asnjëherë nuk fola marrëzi,

përkundrazi, marrëzitë i patën me tepri të tjerët,

të cilët edhe tash thonë: “Shyqyr që shpëtuam

prej tij!”. Për këtë jam shumë i sigurtë. Siç

kam qenë vazhdimisht në jetë. Siguria ime

buron në drejtësinë. Aty ku fillon pasiguria

e të tjerëve.

E dashur! Unë po largohem prej këtij llumi njerëzor

i fyer. Kjo më shton dhimbjen dhe më ngjall shpresën.

I papërlyer mbeta. Të tjerët, të lodhur, ranë të flejnë mbi të.

Së shpejti do të çohen. Tepër vonë, të zhytur, kanë për

ta kuptuar se unë kam patur të drejtë. E pra

ndodh që gaboj. Ikja ime në këtë çast nuk është

gabim. I detyruar nga rrethanat e mbrapshta, pasi

të gjitha rrugëqëndrimet m’u zunë, ç’të bëja? Pa lavd

momental, mora ikën. Që nuk përqaset me

asnjë ikje tjetër. Moisiu iku dhe u kthye

me lakun në fyt. Të tjerëve duhet që unë t’iua heq

lakun.

Tradhëtisht më lanë në mes të shumë

rrugëve, nën mëshirën e të pamëshirshmëve që,

për çudi, u shtuan shumë atëherë kur veten ndieva

ligsht. Ani! –tash mësova prapë, kur vjen

dita e rrëzimit, të gjenden pranë, pa i thirrur,

ndihmës vullnetarë për në theqafje. Sport i

vështirë, veçanërisht kur sehirxhinjtë shtohen. Nuk

kanë faj. –As’herë kërkova rrëzimin e tjetrit

nën ngritjen time. Gabova e dashur.

Mos u shqetëso! –Shumë vetë thanë: “I bën mirë

të pushojë!” –Dëgjo! Hipokrizinë mjerake të çifutëve

përpiqen të përdorin,

pa art.

Lotët nuk më tradhëtuan. Erdhën vetëm kur

ua pata nevojën. Tani jam çliruar. Edhe po

të dëshiroj krejt ditën nuk mundem kurrsi të

lotoj. Lotët më janë shterrur. Syve të tharë

lëvizin imazhet e protagonistëve të teatrit absurd

të jetës. Komploti doli me sukses. Makbethi lau duart

dhe fjeti i qetë, pasi bëri edhe njëherë dashuri me ledin

Makbeth. Gjumi i tyre është i patrazueshëm.

Asnjë Makbeth nuk i thotë ledit: -Ja fantazma e

atij që vramë! –Kjo ndodh falë detergjentëve të cilët

me gjithë krizat që kaloi njerëzimi, nuk harruan të

përkryhen.

E dashur! Unë i dëgjoj tek zgërdhihen dhe

më vjen shumë mirë. Unë i dëgjoj tek thonë: Edhe hijen

e kishte të thartë. –Dhe më vjen shumë mirë. Unë i dëgjoj

tek më fyejnë; tek më gjuajnë me gurë, pas shpine, dhe

më vjen shumë mirë. –Mos u shqetëso!

Qëllimi i tyre u arrit. Kësisoj mbërrimë në

pikën më delikate.

Unë po largohem edhe nga ju

e dashur. Faleminderit që më braktise e fundit!

Sakrifica jote ishte e tepërt. Kur një njeri

cilësohet “klinikisht i vdekur”, mjeku më i madh

kryqëzon duart i pari. Faleminderit! Dikush

duhej të më përbuzte i fundit. Fati zgjodhi ty. Në

memoriet e njëri –tjetrit do të regjistrohen silu-

etat përkatëse, të përmbysura.

E dashur! –Jeta qenka e pamëshirshme për të

mëshirshmit. Në shtëpi nuk më pritën dhe

aq keq. Një kalinë e larme lehu pak më

tepër se duhej. Nuk arrita ta marr vesh arsyen.

Dhe qesha marrëzisht me lehjen. Deri në fund.

Shumëkush do të përhapë lajmin e mirë se unë,

mbase, u çmenda. Ki durim! Marrëzitë

e fundit, dëgjomi deri në fund. Shfrytëzoje rastin

e dashur! –Unë pata guximin të dëgjoj deri në

fund kundërshtarët e mi, që më shanë aq gjatë,

prej frikës së natyrshme më shanë

marrëzisht. Duke kompromentuar

të drejtën legjitime të fjalës

së lirë…

E ndiej. U bëra së tepërmi i mërzitëshëm.

Po i jap fund. Me besimin e palëkundëshëm se

do të rikthehem një ditë.

Ki besim! Ashtu siç kam edhe unë besim

në ringjalljen e Krishtit.

E dashur!

Lamtumirë e dashur!

Përgjithmonë.

I harruari -nga E.Kaceli

Në trenin e harresës  mbetur

Në trenin e mbytur në rrugën pa krye

Përzier me udhëtarët e Botës së Humbur...

Xhamat e palarë thyejnë imazhe njerëzore

Trembur -pasqyrohen copa shpirtrash

thyer nën peshën e kohës…

I harruar në një qoshk të trenit të botës...

Tren Torino- Milano Centrale 31 janar 2006- Langhe 2012

Ajo erdhi... nga E. Kaceli

Ajo erdhi tek unë…

Erdhi me frikën e vdekjes, megjithëse,

unë ia kisha premtuar ndonjëherë vdekjen.

Ajo erdhi tek unë me frikën e vdekjes së

tmerrshme dhe

me të gjitha tmerret që vinin si pasojë e

sajë. Erdhi tek unë

duke sfiduar të gjitha, së bashku me atë

të tmerrshmen, vdekje,

duke sfiduar edhe të gjitha thashethemet e njerëzve

që përgojojnë vdekjen

megjithë viktimat…

Ajo erdhi tek unë e bindur.

Pas ardhjes do të vdiste njëherë e për-

gjithmonë.

Erdhi tek unë për të mos u ngjallur ku-

rrë pas takimit fatal

për atë vetë dhe për mua.

Ajo erdhi tek unë: I qe mërzitur jeta.

Ajo erdhi tek unë: Për të gjetur vetëm

vdekjen, e bindur

se do ta gjente vetëm tek unë, edhe

unë i bindur e prita…

Ajo erdhi.

Pabesisht, gjetëm, tek njëri –tjetri,

Jetën

dhe u zhgënjyem,

u zhgënjyem nga vdekja e pabesë…

Rruga ime nga E. Kaceli

-Asaj që duhet t’më dashurojë

Rruga ime

Rruga ime i ngjan rrezeve të diellit

ku drita të verbon, të qorron sytë

e bukur.

Rruga ime

Rruga ime i ngjan zjarrit përvëlues

ku digjesh, digjesh si prej flakëve

të ferrit.

Rruga ime

Rruga ime i ngjan natës pa yje, pa hënë

ku të sundon, të shtyp pesha

e territ.

Rruga ime

Rruga ime i ngjan shkretëtirës paanë

ku çmendesh, çmendesh për një

pikë ujë.

Rruga ime

Rruga ime i ngjan varrit të mjegullt

ku tretesh, tretesh, bëhesh

hiçgjë.

Rruga ime

Rruga ime i ngjan pyllit të virgjër

ku hyn për të mos dalë

kurrë më.

Rruga ime

Rruga ime i ngjan…

Kujt i ngjan kaq shumë jeta ime?

Pamflet i ripunuar

Si mund të hyjmë në Europë? -nga E.Kaceli

Meqënëse Bota është pak a shumë sferike, unë, pas konsultash me politikanë dhe shqiptarologë të shquar kam arritë në një zgjidhje interesante dhe unike për nga shkalla e rëndësisë për kombin tonë!

Zgjidhja konsiston sa më poshtë:

Globi thuajse sferik, thënë ndryshe: thuajse i rrumbulltë.

Bota ecën gjithherë përpara.

Europa ecën gjithherë përpara.

Ne ecim gjithherë pas Botës.

Ne ecim gjithherë pas Europës. Shumë, shumë mbrapa sajë.

Nuk e kapim. E thënë ndryshe: Nuk arrijmë të hyjmë në Europë.

Ne kërkojmë t’ia hedhim Europës?

Ne ia hedhim Europës!

Ne bëjmë një: Prapakthehu!

 Pra ecim mbrapa. Ose më mirë, sipas të gjitha fakteve: Ne ecim mbrapsht. (Si mbrapshtanë që jemi.)

Por në fakt këtu, në ecjen tonë mbrapsht, qëndron ndryshimi. Sipas konceptit të Ecjes Relative, ecja jonë mbrapsht është ecje përpara.

Dy palët: Europa dhe Shqipëria, tashmë, në globin e rrumbullakët, ecin përpara me hapat e tyre.

Dhe takohen në një pikë.

Kështu i japim fund stërmundimit tonë për të mbërritë Europën. Për të hyrë në Europë.

Shënim:

Leksioni është i vlefshëm,  jashtëzakonisht, aktual edhe për në Kosovë.

Personazhi i skajeve të errëta -nga E. Kaceli

Ballë gërmadhave qindra vjeçare ecën

veshur me errësirën e natës dimërore

të akullt

hedhur krahëve, nxitimthi, ca rreze të

të zbehta hëne

pak brymë,

mbi flokët e pakrehur

dhe mbi fytyrën e zbehtë sa terri.

Zvarritet personazhi i skajeve të errëta

të botës njerëzore. Nëpër errësirën e arsyes

hapat kërcasin, me ritmin e hekurt,

të një ushtari antik

si në përrallat -fantazëm

shtrihet ankthi

Nën gozhdën e akullt të personazhit mitik.

Gërmadhave të gurta të Lisit plak

Dritat elektrike ngjyrosin zbehtë

muret

Muret e nxirë nga pishtarët historikë.

Dritat elektrike iu ngjajnë pishtarëve

në shuarje

Topat grykëndryshkur,

gojëtharë,

po digjen etit

Por uji -viktimë e bretkocave ndodhet

Viktimë e zhabave gjithë dhjamë

Që tash dymijë vjet nuk e ndalin

këngën magjepëse

dhe shumimin.

Topat gojëtharë kanë etje.

Prej grykës sterrë të një topi,

në të çarën

e buzëve të qoshkut

Rrëshqet tinëzisht një gjarpër i përgjumur.

drejt pellgut. Është i uritur.

Shumë. Shumë i uritur gjarpëri që

rri fshehur në gjumin dimëror

gjarpëri që rri fshehur në ferrën

e shpirtit tim.

Helmues -eci

Helmues unë eci...

Unë: Personazhi i skajeve të errëta

të prejardhjes

fisnike…

Profesioni: Mos me bà asgjà!

Pamflet
nga Edmond Kaceli

Quando diventerò grande, vado in Albania a far’ niente. Perché cosi fanno tutti gli albanesi -mio figlio Erik, 7.
Kur te rritem do të shkoj në Shqipëri e të punoj asgjë. Sepse kështu bëjne të gjithë shqiptarët. - djali im Erik, 7 vjeç.

Dhe kur e pyesin: Në ç’vend i ke parë që shqiptarët nuk bëjnë asgjë?
Përgjigjet shpejt: Sa herë që shkojmë në Shqipëri i shoh të gjithë.

Ky gjykim i vogëlushit 7 vjeçar, më ka mahnitë jo vetëm mua, por gjithkënd prej miqve të mij që ia kam treguar.
Në fakt : Mos me bà asgja- ky është një profesion që ne Shqiptarët e dimë më së miri dhe e realizojmë në prefeksion.
Prej mëngjezit deri në darkë vonë në Shqipëri duken, në pamje të parë, sikur të gjithë janë të zënë me punë, dhe kushedi se sa shumë punojnë. Kështu duken në pamje të jashtme.

Por sa të hapësh derën e parë të një shtëpie shikon që është ditë pushimi.
Të gjithë familjarët, dhe ndonjë mik i familjes i zgjuar herët, janë mbledhë rreth filaxhanit të kafesë, shoqëruar gotën e rakisë. Të rrethuar flasin fjalë burrnie, histori (thashetheme) katundi që iu duket si qytet, e thashetheme qyteti që ju duket si katund.

Bëjnë politikën e kryeplakut, politikën e kryetarit të komunës, politikën e qeverisë, të presidentit shqiptar e më pas hidhen në arenën ndërkombëtare. Pikërisht aty të gjithë i ke kompetentë. Të gjithë bëhen analistë të mëdhenj. Të gjithë, pa përjashtim moshe, njohin me përgjegjësi të lartë çështjet ndërkombëtare, e udhëheqësit ndërkombëtarë që i përziejnë. I njohin me emra, mbiemra, gra, dashnore, fis e farë, më mirë se ç’njohin delet, dhitë lopët a derrin e vetëm që kanë në kasollen e tyre.
Bagëtitë e gjora, që ju ka ikë orari i mjeljes, apo iu është vonuar orari i tagjisë së mëngjezit, fillojnë të pëllasin, e burrat e familjes fillojnë të shtijnë tek a çift se kujt i takon ti ushqejë, aty nga ora 10.

Shqiptarin tipik “nuk bàj asgja” mos e gjetsh në divanin e shtëpisë, (në karrige nuk ulen kurrë se iu dhemb bytha) e gjen në kafenetë (baret) e shumta të fshatit a qytetit, duke ushtruar denjësisht profesionin.
Kafja shoqërohet me një klas tjetër pijesh. Qysh prej zbulimit të “Red Bull” “B52” e ndonjë pieje tjetër energjike, shqiptarët janë bërë me krahë dhe vetëm barku i zmadhuar tej maset nuk i lë të fluturojnë!
Baret e qytetit janë të mbushura aq shumë sa nuk gjen vend ku të ulesh.
Në lokale i gjen të gjithë. Njerëz të thjeshtë, hallexhinj profesionistë, pijanecë profesionistë, gra me burra, gra pa burra, burra pa gra, nxënës shkolle pa shkollë... Lista e gjatë mbyllet me zyrtarin tipik barkalec shqiptar. Zyrtarin që të gjitha çështjes e zyrës i zgjidh në kafene, e të gjitha çështjet e kafes i zgjidh më vonë në zyrë.
E njeriu normal kur shkon në Shqipëri pyet veten: Është ditë normale pune apo mbledhja e sindikatës së “asgjë bërësve”.

Por çështja është më e thellë. Nëse, larg qoftë e dashtë Qoftë Largu, ke nevojë për një asgjëbërës në Shqipëri, bëj kujdes! Bëj shumë kujdes! Asgjëbërësin e ke përgjithësisht të zënë me punën e tij të përhershme: Duke bërë asgjë.
Dhe duhet të jesh shumë i lumtur, e të mos guxosh ta pyesësh dy herë rresht, kur të thotë : Eh! Tash për tash jam i zënë. Hajde më vonë. Ose më mirë, më ço një zile telefoni se të marr vetë...

Dhe ti që vjen nga një botë tjetër ku njerëzit e shkretë rropaten në punë nga mëngjezi i parë deri në darkë vonë, gati të duket vetja i marrë e pyet veten: Përse? Përse të mos kthehem në Shqipëri dhe të filloj punë Asgjëbërës?
Është kohë krize ku i dihet...