Lotët nuk po thahen...

nga E. Kaceli

Kyçur

mes akullit të murtë

hekurash dhe drynash të ndryshkur

qarkuar kokë,

trup,

e shpirtë,

vrraguar prej kujtimit se

ti je diku larg meje trupërisht

e dashur! Lotoj orë e çast

vetminë tënde dhe mbytem

në hidhërimin e lotit

të vetmisë time.

Larg dhe afër…

Rrokullohen lotët mbi dyshemenë

e palarë tash sa shekuj

(të paktën qysh në shekullin e shpikjes së qelive)

e mbesin mbi të –diamante të dhimbjes

në plehun ku ra shpirti njerëzor.

Kërcasin diamantet –të pakapshme

eter jetëdhënës –shoqërues të denjë

për shpirtin tim rrethuar

prej muresh, telash, drynash, minjsh, hekurash,

myqesh lloj –lloj, policësh verdhacukë, krimbash,

mizash,

britma zogjsh rreth e qark, pemë që nuk çelin kurrë,

kalbësinash gjithfarë,

si për të mos harruar se diku ti je gjallë.

E, unë, pa zë

mbytem orë e minut, në lotët helm

të vetmisë. Loti –lotin nuk e

len të thahet.

Orë e çast e brishtë

hija jote nuk po më ndahet.

Kujtesë? –a çfarë!

Sillet në ajrin e terrtë, fosforeshente

hija jote

Si për t’më kujtuar pse jam ende gjallë.

E dashur!

Po mbytem, brenda vetes,

po shembem,

                     po krisem,

                   po çahem,

po digjem nga malli.

Ah lotët! Lotët!

Lotët nuk po më thahen!

Lisburg ’95 –Alba, It, 2012