Leter te dashurave...

Të dashura!
-siç e dini as’herë qeshë hipokrit
prandaj,
për këtë,
si dhe detyruar
nga mungesa e letrës së pastër
(Këtu është grumbulluar një grimë e pisllë
kut të kësaj Bote mrekullisht të
ndyrë)
Po ju shkruaj dy fije letër të përbashkët

 Me dhimbje prej mungesës tuaj
të gjatë,
të papërballueshme deri
në çmendje. Po ju shkruaj.

Jam... siç mund të jem pa frymën tuaj.
Jam... siç mund të jem pa trupin tuaj.
Jam... siç mund të jem pa çdo gjë tuajën

duke filluar nga seksi juaj
duke mbaruar te seksi juaj

Jam… siç mund të jetë poeti
i burguar.

Të dashurat e mija të bukura!
Të dashurat e mija të mira!
Eunukëve ruajuni! Vrastarë dashurishë
janë. Frymuar prej dreqit à,
prej engjëjve të palavdishëm
në luftën kundër Zotit.

Ruajuni! Ruajuni shumë!
Prej eunukëve larg. Larg. Larg.
Të tredhunit -armiq të dashurisë
janë. Armiqtë e mij
janë. Armiqtë tuaj
janë.

Të dashura!
N’sa ndiej mungesën tuaj të brishtë
ju lutem! N’emër të dashurisë
mos u vetëburgoni -unë nuk trishtohem

Veç
-n’krahët e të tjerëve, n’ekstazë
kur të mbyllni sytë
Lutuni për mua,
për fatin tim

Kaq mjafton të mos ndjehem i harruar
apo i braktisur fundimisht.

Morali?!
-shpikja më e pamoralshme e Njeriut
të mos ju shqetësojë
Bekimin tim!
-Mos i lini orët të ikin kot
se,
nuk kthehen!

Çastet fatlume (sado shumë) nuk mjaftojnë
për shijimin e Botës
që kalon 20 metër larg prej këtej
(Dhe unë e ndiej frymën -njësuar
me frymën tuaj)

Mos e lini të ikë!…

Të dashura!
Mirëupjekshim të dashurat e mija!
(i pafat larg jush)

Ju dua. Ju dua. Ju dua shumë...

Edmond.

Lisburg (përndryshe -Burg i Lezhës) Maj 1995

Lirikë pa ndjenjë - E. Kaçeli

-për vete

Në Bylis gjetën një statujë të ngrohtë
një statujë të ngrohtë të një djaloshi të ri.

Arkeologia e re e kundroi,

                                       e magjepsur,

statujën çudi!

Dridhshëm mermerin e lëmuar, lëmoi.

U drodh fort, mermer i ngrohtë.

Kërciti.

U shkërmoq nën rrezet e diellit.

Fryu fllad

-s’mbeti tjetër veç pak pluhur

i mermertë

nga statuja e ngrohtë e një djaloshi të ri.

Arkeologia atë natë linte vajzërinë.

Lindi kështu një legjendë.

Se thonë,
              statuja foli para pluhurosjes:

Nuk kisha kohë për dashurinë. –Mos qesh!

Nuk të thashë dot një fjalë…

Por vajza qeshi.

Dhe ndodhi ajo,
                        legjenda.

...Në gishtat e vajzës pak pluhur i mermertë