Shqiptari që jeton me gjarpërin! -shkruan Edmond Kaceli, Itali

Qëndrim Saqipi, Kamenicë, Kosovë: Kam jetuar me dy gjarpërinj helmues e tash jetoj me një piton!

Është vetëm 28 vjeç dhe i pëlqen të jetojë me kafshët e egra!

Ka lindur në Tripoli, Libi, djali i dy prindërve shqiptarë, nga Kamenica, Kosovë. Është larguar nga Libia në momentin kur atje filluan trazirat dhe revoltat kundër regjimit të kohës!

Atje jetonte në shtëpi me dy gjarpërinj të rrezikshëm helmues, duke i mbajtur brenda banesës. Ndërsa kohët e fundit, i kthyer në Kamenicë, ka preferuar të ndërrojë gjarpërinjtë helmues me një gjarpër piton që është ndër reptilët e preferuar të njeriut për tu mbajtur në kushte shtëpie.

Pasioni për natyrën, dhe jetën me gjallesat e egra e ka zhvilluar qysh kur ai dhe familja e tij jetonin në Libi. Një minzoo në shtëpi! Dy gjarpërinj helmues të llojit gjarpër me zile dhe nepërka dybrirëshe, (një gjarpër helmues tipik i shkretëtirës), një lloj hardhuce e madhe e njohur me emrin dhaab, dhe nje breshkë, i kanë bërë shoqëri gjatë viteve të fëminisë.

Në Libi ka studiuar, në vitet e shkollës, gjuhën arabe, dhe angleze. Ndërkohë flet, përveç gjuhës shqipe, edhe gjermanisht.

Me shaka thotë se "Në gjuhët e huaja më të vështirë kam shqipen!" Në fakt ka filluar të studjojë gramatikën e gjuhës shqipe, në të cilën ka mjaft vështirësi drejtshkrimore".

Nepërka me brirë credit Qendrim Saqipi

I pasionuar ndaj natyrës dhe jetës së egër, ka zhvilluar edhe pasionin fotografit të jetës së egër.

28 vjeçari nga Kamenica është ndër fotografët e spikatur të grupit Wildlife Albanian Photographers, që në rrjetin social FB numëron mbi 15 mijë anëtarë aktivë! Qëndrimi njihet si mjeshtër i detajeve në këtë zhanër fotografie.

Gjithashtu i pëlqen të udhëtojë në këmbë nëpër zonat malore të trojeve shqiptare, i vetëm ose në grup. Ecja nëpër male (hiking) është një ndër displinat që vitet e fundit ka afruar më shumë njeriun me natyrën.

Qëndrimi thotë: Trojet shqiptare për mua janë të shenjta! Nëse janë të shejta edhe për ju atëherë për çdo veprim që bëni ju lutem të mendoni dy herë! Ndjehem keq kur shoh mbeturina rrugës të hedhura pa pikën e turpit (derisa 3-4 hapa më larg gjendet nje kosh i mbeturinave). Ndjehem keq kur shikoj djegien e papërgjegjshme të pyjeve! Djegia e pyjeve është një krim kundër vetes!

I njëjti mendim shkon për pasurinë e pamasë që ofron natyra e egër shqiptare!Shoh shpesh shumë persona duke mbytur kafshë, pa asnjë arsye! Për shembull, pas asnjë arsye ka njerëz që mbysin gjarperinjtë të cilët nuk janë agresiv, edhe kur nuk janë as helmues! Për çfarë arsyeje i mbytni kur mund ti kapni dhe ti dërgoni në malet më të afërta duke marrë parasysh se edhe ata kanë dobi për natyrën. -vijon ai.

Dhelpra e kuqe  credit Qendrim Saqipi

Ndër momentet më të bukura të pasionit Saqipi, veçon fotografimin e nëpërkës (vipera amodytes) në vitin 2016, identifikuar e fotografuar në Karaqevë, Kosovë; fotografimin e ujkut në vitin 2017, në lartësinë mbi dy mijë metra në bjeshkët e Kosovës; si dhe fotografimi e filmimi i dhelprave në habitatin e tyre natyral në vitin 2019.

Qëndrim Saqipi, fotografi wildlife, dhe i dashuruar pas natyrës së trojeve shqiptare, thotë: Nuk dua të bëhem i famshëm përmes fotografisë, por nëpërmjet fotografisë thjeshtë kam zgjedhë rrugën për t'iu treguar njërëzve bukuritë e jashtëzakonshme që shfaq dhe fsheh natyra në përgjithësi, e natyra e egër e trojeve shqiptare në veçanti!

Gresa Berisha -fotografja e parë shqiptare kushtuar WILDLIFE nga Edmond Kaceli, Itali

-Kam vetëm një pasion: Fotografimin e natyrës së egër!

Të rralla janë femrat shqiptare që ndër vite i janë përkushtuar fotografisë! E besoj , të paktën nga informacionet që kam, se janë edhe më të pakta femrat shqiptare që i janë kushtuar fotografimit ekskluziv të fotografisë së jetës së egër.

Kjo për arsyen e thjeshtë të karakteristikave tepër të veçanta të kësaj fotografie.

Fotografimi i jetës së egër cilësohet i vështirësisë së lartë! Kërkon më shumë sakrificë e investim në mjetë e kohë, se zhanret e tjera të fotografisë!

Kur thua "wildlifephotographer" nënkupton: pajisje të kushtueshme, shumë kohë në dispozicion, mjete financiare për të lëvizur! Duhet të udhëtosh shumë, e shpesh në këmbë, e në kushte të vështira natyrore.

Pra ndër fotografitë me rreziqet dhe të papriturat e sajë në një shkallë vështirësie më të madhe se zhanret e tjera!

Duke veçuar edhe opinionin e njerëzve që jo rrallë e gjykon si jooportune, të paktën në opinionin e shqiptarit të mesëm, që një femër të merret me fotografinë e natyrës së egër!

Credit Gresa Berisha

Por asnjë nga këto vështirësi nuk e kanë penguar shqiptaren Gresa Berisha, nga Peja, Kosovë, e datëlindjes 1990! Një pasion që e ka zhvilluar, dhe vazhdon ta zhvillojë duke e ngritë nga shkrepja në shkrepje, në nivelet më të larta që kërkon konkurenca cilësorë në këtë fushë të dashur dhe të lëvruar shumë vitet e fundit! (Them vitet e fundit sepse njeriu, i ka kthyer sytë nga natyra pikërisht në kushtet kur ia ndjeu nevojën: Pandemia globale e vitit 2020!)

Hapa pas hapi, shkrepje pas shkrepjet, e përkrahur edhe nga familja e të afërmit e sajë, Gresa ka mbërritë të bëhet fotografja e parë shqiptare e përkushtuar në mënyrë të posaçme, zhanrit të fotografisë së jetës së egër!

Gresa Berisha u lind më 1990 në Pejë, Kosovë.

Ka përfunduar fakultetin e "Artit dhe Shkencave te Aplikuara" në "American University in Kosovo", me notë të lartë mesatare.

Pasioni për natyrën i ka filluar qysh në fëmijëri. Greta thotë se  " Gjatë fëmijërisë zhvilloi një magjepsje të fortë për natyrën dhe jetën e egër".

Në moshë 20 vjeçare, kur bleu aparatin e saj profesional të parë, vendosi ti kushtohet përfundimisht pasionit të fëmijërisë duke e bërë të vetmin pasion të vërtetë të jetës!

"Një ditë, pas një shëtitje në malet e bukura të Rugovës, fotografova zogun e parë 'Regulus Regulus' apo Mbretthi (në gjuhën shqipe), dhe aty vendosa ti kushtohem hulumtimit të  maleve, pyjeve dhe pasurisë së tyre në të gjithë botën. Atë ditë pashë se lindi një deshirë e re tek unë, pra më tërheqëse nga të gjitha -eksplorimi i jetës së egër".

Ajo thotë: -Ëndrra ime fillestare mbetet botimi i një libri mbi punën time dhe shpresoj që ky hobi intensiv i tanishëm, pse jo, edhe të zhvillohet gradualisht në një karrierë të lulëzuar si një fotografe e jetës së egër. Për mua, natyra është një ndër thesaret më të mëdha në tokë, Mendoj se është mahnitëse se si kemi filluar ta kuptojmë vlerën e saj të vërtetë."

Credit Gresa Berisha

Gresa Berisha, me fotografitë dhe talentin e veçantë, është shëndrruar në simbolin femëror të organizatës më të madhe të fotografëve wildlife shqiptarë të organizuar në shoqatën Wildlife Albanian Photographers, dhe në grupin me të njëjtin emër në rrjetin social Facebook, që mbledh fotografët e natyrës së egër dhe simpatizantët e kësaj fotografie kudo ku ndodhen shqiptarë!

Këtu -thotë Gresa, vlen te ceket ndikimi që organizata dhe grupi "Wildlife Albanian Photographers" ka pasur në mua, por besoj edhe në të gjithë pjesëtarët e tjerë, në ndërgjegjësimin për rëndësinë e ruajtjes së jetës së egër dhe habitateve natyrore dhe për të na kujtuar çdo ditë se planeti ku jetojmë është, asgjë tjetër, përveçse një mrekulli! Pra, faleminderit që jeni inspirim dhe që pasionit tim i keni dhënë edhe më shumë jetë!

Satirë: Kur gomari i Babatasit bëhet deputet! -nga Edmond Kaceli

Sa herë që një deputet i parlamentit shqiptar hap gojën në tre fjalë, pesë i ka budallëk! -po ç'dreqin lypni në parlament more budallë!
Siç thoshte Ismail Bej Qemali "Mësoni bre ta mbani gojën mbyllë kur nuk keni gjë për të thënë!"
Për Zotin e latë nam! Ngatërroni autorët e shquar me figurat e ç'quara të Kombit!
I keni thanë trunit "Hik Pirdhu!" -thoshte Gjergj Kastrioti (Skënderbeu) teksa ishte shtrirë në Lezhë në shtratin e vdekjes!

Të gjithë e dinë se "O moj Shqypni/kush të ka rrasë me krye n'hì?"  e ka shkruar" Naim Bej Frashëri në librin e tij të famshëm "Hip këtu e shih Stambollin!" -Mësojeni bre!
Pa shumicë votash, po iu them se Hymnin Kombëtar e ka shkruar Sali Berisha edhe pse vijon ta këndojë Lul Basha!

Skënderbeu i Elizës ka shkruar Dhjetë Urdhërimet e Shejnta! -teksa meditonte i qetë e fliste me perënditë, duke u vërdallosur lakuriq, nëpër Kodrat e Surrelit!
Ndërsa Ilir Meta, pasi ka folë me Zotin në malin e Tomorit, nga Teqeja e Baba Mondit, ka shkruar poezinë "Flori e shkuar floririt or Tunxh!"
Monika, si doktoreshë që është, i ka kënduar Hudhrës me vargjet e sajuara aty për aty "More gratë e Kurveleshit me palla lëftoni sheshit!"

Nga ana e tij doktor Taulant of Balla ka shkrojtur të famshmen "Xhixhile, moj xhixhile!" Për këtë nuk ka dyshim plagjiature! Po ku dini ju çështë plagjiatura!
Bëftë hajr, in'shallah, Pandeli Majko, që na la të shkrojtur kryeveprën prej dy vëllimesh "Njeriu që qesh!"
Se përndryshe pa Tetarin Kombëtar, e Gramoz Ruçin, kush do i qëndiste librat e famshëm "Garda e Kuqe" dhe "Si u kalit çeliku"!
Pa harruar vargjet e Lali Erit "Shi bie në Tiranë!" ndërsa meditonte përkrah Budës për të shëndrruar Urën e Tabakëve në stacion Spacial! (Hapësinor për budallat)

Ka një problem me Kamasutrën dhe një mijë e një pozicionet e sajë!
Në këtë kryevepër kanë marrë pjesë shumë deputete e deputetë, ministra e ministresha, drejtorë e drejtoresha, kur rregullonin Kodin Penal e shurrosnin Kushtetutën!
Por për shkak të njohurive të mëdhaja në këtë fushë po ia lëmë autorësinë popullit si juristi më i madh i të gjitha kohrave!
Populli ynë trim, liridashës, e paksa budallë, ka meritën e vet të padiskutueshme! Shtatë miljon poetë, juristë,shkencëtarë, nallbanë, etjerë, kanë dërguar në Parlament 140 burrat e gratë më të kënduar e më të çquar që ka pasë raca e shqiptarit!
Mos u habitni se kjo punë kështu është, kur Gomari i Babatasit, shkruar me mjeshtëri nga Faik Konica, pëllet "O moj Shqypni!" prej mëngjezit deri në darkë në Parlament!

Hajt more budallë mëso diçka se zgjedhjet bit se erdhën prapë!

Ëndërr bashkëkohore! nga E. Kaceli

 

Këmbanat nuk bien, dyert nuk hapen më

as besimtarë, as prift, as murgeshë

Lutje nuk dëgjohen mureve të rrudhuna moshës

Një Krisht gjysëm i kryqëzuar!

Një shèjt gjysëm i veshur, dhe gjysëm i zhveshur

Gota e venës, shishet e vajit dhe ujit të bekuar

mbushur pluhun historik!

 

Buka e kungimit nuk është më -boshllëk shpirtnor

 

Në Kishën e vjetër nuset nuk martohen prej shekujsh

Në Kishën e braktisur foshnjat nuk pagëzohen më

Në Kishën e ç'kishëruar, mungojnë të vdekurit

Në Kishën e vjetër sa mosha vetëm era hyn e del

krejt lirisht! Në lirinë e sajë të paçlirë!

 

Diku në mes të Altarit shoh veten gjysë të zhveshur!

 

Shoh veten gjysë të kryqëzuar -më duket krejt si kjo Kishë

Krejt kështu më duket vetja! -një Kishë e braktisun!

Një kishë e ç'kishëruar, pa prift, pa murgeshë

në kishën me dyer e dritare të rrudhuna

në Kishën time krejt njashtu nuk hyn më njeri...

E rrudhem e tkurrem më shumë, më fort

Unë Kisha e braktisun! Ç'kishëruar me vetmi!
 
 
Itali, maj 2020

Unë e kam fotografuar... nga Edmond Kaceli, Itali

Unë e kam fotografuar...

Qyqja (Cuculus Canorus) credit by Amal Mavriqi

Kur dëgjon këtë shprehje, dhe sheh një fotografi të një shpendi si Qyqja, të fotografuar me mjeshtëri të rrallë, thua me vete: Ky fotografi Amal Mavriqi do të jetë ndonjë profesionist, i kahershëm, shumë i Zoti!

I hyn kërkimeve për të gjetë disa njohuri më të mëdha për autorin dhe eksperiencën e tij personale, për të mësuar diçka më shumë mbi teknikat e vështira të fotografimit të jetës së egër... Kërkon... Dhe përballesh me një të papritur tepër të këndshme:

Ai mjeshtri i fotografisë që sapo shikove, është vetëm një vogëlush 7 vjeç!

Quhet Amal Mavriqi, nga Kamenica e Kosovës. E thërrasin edhe Zemra e Vogël e organizatës Albanian Wildlife Photographers, me qendër në Kosovë!

Kur e shikon me aparat në dorë dhe objektivin tele, që për tani, është diku në të njëjtën gjatësi trupore me Amalin, nuk ta mbush syun!

Por kur dëgjon breshërinë e shkrepjeve të aparatit të vogëlushit, dhe sheh fotografitë që nxjerr ky shpirt i vogël, atëherë ndryshon detyrimisht mendim!

Amali, 7 vjeçar, është djali i vogël i fotografit të rrallë shqiptar, mjeshtrit, Arian Mavriqi!

Djali tjetër Kejsani, është diç më i madh, 11 vjeç.

Edhe ai ka të  njëjtin pasion e talent të jashtëzakonshëm. Talent, që vetëm në raste të rralla si ky, e shohim të trashëgohet nga babai tek fëmijët!

Ata thonë se pasioni i babait është frymëzimi i tyre në përkushtimin ndaj botës së egër dhe fotografimit të sajë.

Marrja me fotografinë e natyrës, vetëm iu ka rritë dëshirën për të mësuar. Në fakt në shkollën ku studiojnë janë ndër më të mirët e shkollës, e me rezultate të shkëlqyera në të gjitha lëndët.

Ajo çka të surprizon dhe të habitë, është jo vetëm talenti dhe teknikat profesionale të fotografimit por edhe njohuritë e rralla që kanë këta dy djem fotografë, kundrejt faunës së trojeve shqipfolëse.

Shpesh në orët e mbrëmjes Amali dhe Kejsan  ulen bashkë më babën e tyre Arianin dhe diskutojnë njohuritë e tyre për botën e kafshëve dhe shpendëve, habitatin ku jetojnë, periudhat e shfaqjes se tyre.

Kejsani thotë se kur kthehen në shtëpi pas çdo daljejet në natyrë, ulen pranë kompiuterit për të thelluar dijet e tyre rreth asaj që panë dhe fotografuan.

Ai ndërkohë iu bën thirrje edhe moshatarëve të vet të zhvillojnë pasionin për natyrën dhe ti përkushtohen këtij hobi që të jep kënaqësi të jashtëzakonshme.

Pupeza (Upupa Epops) credit by Kejsan Mavriqi

Vëllezërit Mavriqi me talentin e përkushtimin e tyre kanë fituar respektin, e zemrën e grupit Wildlife -Albanian Photographers, grup që aktualisht mledh mbi 14 mijë anëtarë në rrjetin social Facebook.Ata janë dy anëtarët në moshën më të re në këtë grup, dhe në organizatën me të njëjtin emër që mbledh anëtarësi fotografësh shqiptarë të natyrës së egër nga e gjithë bota, e në mënyrë specifike antarësi nga trojet shqiptare të Kosovës, Malit të Zi, Shqipërisë, e Maqedonisë së Veriut.