Ikja ime e parë nga jeta...

 nga E. Kaceli

Përbuzur. Nëpërkëmbur. Harruar. Ika e dashur.

Miqtë dhe armiqtë e mi u gëzuan shumë sepse

ikja ime u hoqi një barrë të rëndë.

Miqtë, që nuk e dija se i kam aq të paktë

u çliruan prej miqësisë time dhe

prej ndihmës që unë, pa kursim,

u dhashë. Kur unë pata nevojë ata

nuk patën më nevojë. Përkrahja ime

u plak tepër shpejt. Ata fituan ç’ka deshën.

Unë humba ç’ka pata krijuar me mund

e sakrificë. Mes dhimbjesh. Ika prej

miqve.

Ika e dashur. Prej ikjes time armiqtë vetëm

duhej të gëzoheshin. Dhe u gëzuan.

Megjithëse nuk prisja kaq shumë armiq, unë

u gëzova së shumti ngaqë arrita t’i njoh

të gjithë.

E dashur! Mos u shqetëso për mua. Unë ika

thjeshtë sepse kërkuan të më nëpërkëmbin.

Kurrësesi nuk mund të bija

dakord. Dhe ja! –askush nuk pyet për mua.

Kjo ndodhi sepse asnjëherë nuk fola marrëzi,

përkundrazi, marrëzitë i patën me tepri të tjerët,

të cilët edhe tash thonë: “Shyqyr që shpëtuam

prej tij!”. Për këtë jam shumë i sigurtë. Siç

kam qenë vazhdimisht në jetë. Siguria ime

buron në drejtësinë. Aty ku fillon pasiguria

e të tjerëve.

E dashur! Unë po largohem prej këtij llumi njerëzor

i fyer. Kjo më shton dhimbjen dhe më ngjall shpresën.

I papërlyer mbeta. Të tjerët, të lodhur, ranë të flejnë mbi të.

Së shpejti do të çohen. Tepër vonë, të zhytur, kanë për

ta kuptuar se unë kam patur të drejtë. E pra

ndodh që gaboj. Ikja ime në këtë çast nuk është

gabim. I detyruar nga rrethanat e mbrapshta, pasi

të gjitha rrugëqëndrimet m’u zunë, ç’të bëja? Pa lavd

momental, mora ikën. Që nuk përqaset me

asnjë ikje tjetër. Moisiu iku dhe u kthye

me lakun në fyt. Të tjerëve duhet që unë t’iua heq

lakun.

Tradhëtisht më lanë në mes të shumë

rrugëve, nën mëshirën e të pamëshirshmëve që,

për çudi, u shtuan shumë atëherë kur veten ndieva

ligsht. Ani! –tash mësova prapë, kur vjen

dita e rrëzimit, të gjenden pranë, pa i thirrur,

ndihmës vullnetarë për në theqafje. Sport i

vështirë, veçanërisht kur sehirxhinjtë shtohen. Nuk

kanë faj. –As’herë kërkova rrëzimin e tjetrit

nën ngritjen time. Gabova e dashur.

Mos u shqetëso! –Shumë vetë thanë: “I bën mirë

të pushojë!” –Dëgjo! Hipokrizinë mjerake të çifutëve

përpiqen të përdorin,

pa art.

Lotët nuk më tradhëtuan. Erdhën vetëm kur

ua pata nevojën. Tani jam çliruar. Edhe po

të dëshiroj krejt ditën nuk mundem kurrsi të

lotoj. Lotët më janë shterrur. Syve të tharë

lëvizin imazhet e protagonistëve të teatrit absurd

të jetës. Komploti doli me sukses. Makbethi lau duart

dhe fjeti i qetë, pasi bëri edhe njëherë dashuri me ledin

Makbeth. Gjumi i tyre është i patrazueshëm.

Asnjë Makbeth nuk i thotë ledit: -Ja fantazma e

atij që vramë! –Kjo ndodh falë detergjentëve të cilët

me gjithë krizat që kaloi njerëzimi, nuk harruan të

përkryhen.

E dashur! Unë i dëgjoj tek zgërdhihen dhe

më vjen shumë mirë. Unë i dëgjoj tek thonë: Edhe hijen

e kishte të thartë. –Dhe më vjen shumë mirë. Unë i dëgjoj

tek më fyejnë; tek më gjuajnë me gurë, pas shpine, dhe

më vjen shumë mirë. –Mos u shqetëso!

Qëllimi i tyre u arrit. Kësisoj mbërrimë në

pikën më delikate.

Unë po largohem edhe nga ju

e dashur. Faleminderit që më braktise e fundit!

Sakrifica jote ishte e tepërt. Kur një njeri

cilësohet “klinikisht i vdekur”, mjeku më i madh

kryqëzon duart i pari. Faleminderit! Dikush

duhej të më përbuzte i fundit. Fati zgjodhi ty. Në

memoriet e njëri –tjetrit do të regjistrohen silu-

etat përkatëse, të përmbysura.

E dashur! –Jeta qenka e pamëshirshme për të

mëshirshmit. Në shtëpi nuk më pritën dhe

aq keq. Një kalinë e larme lehu pak më

tepër se duhej. Nuk arrita ta marr vesh arsyen.

Dhe qesha marrëzisht me lehjen. Deri në fund.

Shumëkush do të përhapë lajmin e mirë se unë,

mbase, u çmenda. Ki durim! Marrëzitë

e fundit, dëgjomi deri në fund. Shfrytëzoje rastin

e dashur! –Unë pata guximin të dëgjoj deri në

fund kundërshtarët e mi, që më shanë aq gjatë,

prej frikës së natyrshme më shanë

marrëzisht. Duke kompromentuar

të drejtën legjitime të fjalës

së lirë…

E ndiej. U bëra së tepërmi i mërzitëshëm.

Po i jap fund. Me besimin e palëkundëshëm se

do të rikthehem një ditë.

Ki besim! Ashtu siç kam edhe unë besim

në ringjalljen e Krishtit.

E dashur!

Lamtumirë e dashur!

Përgjithmonë.