Në qetësinë e përjetshme të varreve
mbijnë lypësit e vegjël, vrasin heshtjen,
me dorën dhe zërin shtrirë:
mbijnë lypësit e vegjël, vrasin heshtjen,
me dorën dhe zërin shtrirë:
Më fal noj lekë... Zot-ri!
E ti gjithçka ndihesh!- Veç Zot jo!
Se të ishe Zot, në varreza nuk do të kishte të vdekur!
As lypësa me zà të zvarritun që lypin
bukën e përditshme të dhimbjes!
Në varreza ndoshta të vdekurit do të ishin prapë
po të ishe Zot! -lypësarët e vegjël nuk do të ishin aty!
E Zot nuk je! Kruan xhepat e fal!
Krejt si në Altarin e Kishës, atij fëmije Krisht me sy blu,
lëkurë të nxime prej diellit, që shndrit trishtueshëm mbi varre...
po të ishe Zot! -lypësarët e vegjël nuk do të ishin aty!
E Zot nuk je! Kruan xhepat e fal!
Krejt si në Altarin e Kishës, atij fëmije Krisht me sy blu,
lëkurë të nxime prej diellit, që shndrit trishtueshëm mbi varre...
E ikën dyfish i trishtuem!
O Zot! Sikur të isha Zot!
O Zot! Sikur të isha Zot!
Shqipëri, korrik 2022
Nessun commento:
Posta un commento