Ajo e kishte mbërthyer nga mjekrra dhe sapo ia shkulte me forcë duke e tërhequr drejt vetes, neveritej menjëherë prej fytyrës së tij të flashkët, të enjtur nga kotësia, zbrazëtia, mosha, droga, dhe e flakte tutje. Pastaj mblidhte prapë fuqitë dhe e mbushte dorën me leshin e përhimë të mjekrrës elitare. Ahhh kjo shtëllungë leshi, simboli i përsosur i sundimit të tij prej leshi, i patriotizmit të tij prej leshi, i majtizmit të tij prej leshi.
Sa shterp, sa i leshtë duhet të ketë qenë homosapiensi i parë mashkull që e themeloi “burrërinë”, “mençurinë”, “karizmën” e tij mbi një tufë leshi? Mirë ai, po syleshët e tjerë pas tij xhanëm? Po evolucioni atëherë? Ku shkoi? Ahh po, edhe ai u koklavit rrugës me mjekrrën e Darvin-it e doli pak si lesh e li. I largonte sakaq hallakatjet nga mendja dhe i sulej akoma më e tërbuar. Përveç mjekrrës së tij, e tërhiqnin shumë sytë e tij. Sy tinëzarë, fshehur mes qeskash të rënda e të fryra mu si xhepat e tij. Sy të pagabueshëm për të piketuar se çfarë mund të shiste, të blinte, të plaçkiste, të shpërfillte, të tallte, të damkoste, të burgoste. I vinte t’ia shkulte ato lapsat tre-ngjyrësh nga xhepi i xhaketës dhe tia ngulte mu në sy.
E pastaj ta dëbonte ashtu të verbër si Edipi. Vetëm se Edipi para këtij ishte burrë zotni. Kur kuptoi se kishte palluar të jëmën, i gjori ia nxori vetë sytë vetes. Kurse ky zuzar, që nga dita kur hoqi zhelet shumëngjyrëshe dhe veshi kostumin zyrtar disa mijëra napolonash, e palloi me vetëdije, me plan e program, me kënaqësinë më të madhe një popull të tërë. Pastaj, sipas rastit herë fuste lapsa me ngjyra në xhep, herë mbathte opinga të bardha, e herë brekushe allasoj për tu skërmitur me buzëqeshjen arrogante të budallit nëpër takime të rëndësishme, me përfaqësues të qytetërimit.
Ohhhh, urrejtja qenka një perpetum mobile i vërtetë. Sapo lodhej pak, i mjaftonte të kujtohej se si ky, një klloun i çuditshëm dikur, që nuk ngjallte as frikë as respekt, vetëm njëfarë kureshtje, premtonte nga mëngjesi në darkë se do i binte bretku për hallexhinjtë, në qoftë se hallexhinjtë do i zinin besë. Por hallexhinjtë e këtij vendi, të djegur e të përvëluar nga lloj-lloj qullrash nuk guxonin të ndërronin skllavërinë e vjetër me një të re.
Vetëm kur ky malukat doli lakuriq siç e kishte bërë nëna me banim te mëhalla e tangërllikut, hallexhinjve sikur u lëvizi diçka në zemër. Është ende mister se çfarë ndodhi: u bindën që kllouni ishte i guximshëm? Se, në një vend ku çdo gjë e virtytshme nderohet duke e mbuluar, në mos me gjë tjetër, të paktën me lesh, duhet guxim i madh të dalësh lakuriq. Apo, u bindën se ishte i sinqertë? Sepse, për hir të së vërtetës, asnjë udhëheqës i mëparshëm nuk ua kishte bërë të qartë që në fillim sesa thellë do ua ngulte. Nuk u mor vesh asnjëherë. Sepse mendja e hallexhinjve nuk parashikohet lehtë. Ti pret nga ata që të vendosin për katër vitet e ardhshme, ndërsa ata të pagdhendur gëzohen po nxorën muajin. Sigurisht edhe të fortët e lagjeve kontribuan fuqishëm në iluminimin e varfanjakëve të dreqit. E gjithë bota e di që e majta është për fukaranë. Çfarë donin të kuptonin më shumë këta zhelanër? Duhet ta jepnin atë votë të qelbur në qoftë se donin të rilindnin. Ehhh, rilindja! Llaf i madh, jo shaka. Nuk mjaftonte më “Ndryshimi”. E djathta e kishte djallosur aq shumë saqë duhej një rilindje me themel. Ashtu siç mund ta dinte vetëm një klloun pa brekë.
Kërkëllima e derës prej hekuri e zgjoi nga ëndrra që po shijonte me sy mbyllur dhe cepat e buzëve paksa hapur.
Polic Sytiu, me vetullat e ngrysura dhe gojën e kyçur e sheh vëngër. Ajo e largon tutje shikimin e saj me shpërfillje.
- Na moj, gazetarkë. Kam lajme të mira. – bërtet ai me një zë çuditërisht të hareshëm. Edhe fytyrën ia mbuloi papritur një dritë gëzimi. – Nuk tallem. Kam tre lajme të mira.
Ajo e shikon me bisht të syrit. Ngurron ta kthejë plotësisht kokën drejt tij nga frika se mos është ndonjë rreng.
- Bëhu gati ti dëgjosh. – vazhdon ai, pa u qederosur shumë për mosbesimin e tjetrës. – 1. Ai kolera virusi më në fund erdhi edhe këtu tek ne. Pra lajmi yt, ishte shpifje para katër ditësh, por sot është i vërtetë. Kështu që ti nuk quhesh më fajtore. Tani, udhëheqësi ynë, po ia hedh fajin Zotit.
Asaj i shpëton menjëherë një ngërdheshje.
- Për kokën time. Kur të dalësh që këtu shikoje vetë në të gjitha televizionet. “Janë punë të Zotit” – është duke thënë. Sapo u takua edhe me njerëzit e Zotit qëparë. Ata me mjekrrat naaa gjer në brez, i ke parasysh. 2. Edhe të huajt po vijnë. Yyyyyy, plot, tufa-tufa. Më shumë se ne madje. Kështu që edhe për këtë kishe të drejtë. Domethënë nuk kishe të drejtë atëherë kur e shkruajte, por ke të drejtë sot që na kanë ardhur aty në kufi dhe ne po i presim me krahë hapur. Kështu që nuk je më fajtore as për këtë lajm. Për këtë çështje në fakt, gjetja e fajtorit është bërë lesh arapi. – kruan kokën ai duke thirrur në ndihmë gjithë zbrazëtinë brenda saj. - Ca thonë Turqia, ca Rusia, Amerika, Irani, dreqi me të birin. Por pak rëndësi ka kush është fajtori. Rëndësi ka kush është shpëtimtari. E kush tjetër veç vendit tonë “fanar ndriçues” me në krye udhëheqësin tonë dy metra të gjatë, që e ngroh dielli dhe e puth shiu para gjithë ne të tjerëve. Kështu, kemi mbërritur te lajmi i tretë i mirë: je e lirë. Mund të dalësh!
- Të dal? – pyet ajo e lemerisur. – Vendi përjashta gëlon nga kolera dhe dyndjet e huaja! Dhe ti e quan lajm të mirë se do dal?!
- Të urdhëroj të dalësh! – bërtetë ai për të mbuluar budallallikun me autoritet.
- S’du! – kthen kokën mënjanë ajo.
- Dëgjo këtu ti kazanxhije! Qeveria jonë e pastër, e kulluar, e bardhë si …. hmmmm – shkund kokën për të ardhur në vete nga dalldia ku hyri për pak, - nuk mban njerëz në burg padrejtësisht. Megjithëse shpifëse, megjithëse kazanxhije, sot rastësisht na dole e pafajshme. Kështu që dil! Dil edhe shijo jetën e bukur, të begatë, që të pret përjashta. Njerëz që punojnë të gëzuar për dy kacidhe, kolegët e mi policë sesi mbysin me gaz ca protestues halabakër që prishin qetësinë tuaj, fytyrat e lumtura të vogëlushëve që lodrojnë nëpër klasat e gjera, bëjnë qejf të madh kopilat e vegjël; nga pesë banka bosh i takojnë secilit. Ehhhh. – rënkon ai gati i përlotur nga kënaqësia. Soji i tij arrijnë një kënaqësi orgazmike në çastin kur i besojnë edhe vetë ato që thonë.
- Qërohu! – e ndërpret me inat ajo.
- Mos e fyej shtetin! Se për të gjithë zotat ku beson udhëheqësi ynë i dashur sa herë ia lyp puna, do të ta shtoj një ditë burg për këtë që sapo the.
- Vetëm një ditë?
- Pse, sa do zotrote?
- Çfarë duhet të them që të rri brenda të paktën tre muaj?
- Hmmmm. – kruan kokën mendueshëm Sytiu. – ndoshta, po të na shash borëbardhat e shëndetësisë.
- Bluzat e bardha mo? - e korrigjon ajo duke rrotulluar sytë me tallje.
- Po, fiks. Sidomos atë borëbardhën në krye. Aty nuk duron hiç udhëheqësi ynë. Po i shave atë, i ha direkt 3 muaj.
- Ajo ka vjedhur mijëra napolona! Hë pra, quhet?
- Pfffff. Kjo është shumë e lodhur si shpifje. Kjo një javë burg të siguron. Diçka tjetër, më origjinale.
- Shëndetësia e Gjermanisë është më e mirë se shëndetësia jonë pra!
- Bravo! Ja kjo shpifje po që mund ta tërbojë si duhet udhëheqësin tonë. Edhe ka të drejtë tek e fundit. U ngeli goja ju kazanxhinjve të poshtër “Gjermania, Gjermania”. Po shëndetësia gjermane plot me doktorat dhe infermierat tanë është mbushur, si mund të jetë më e mirë se e jona?
- Domethënë i sigurova tre muaj këtu brenda? Kështu.
- Them se po. Të shoh se ç’mund të bëj për ty. – tani Sytiu ka marrë pozën e bamirësit.
Teksa ajo sheh papritur një re tymi që mbështjell një lukuni njerëzish të nxirosur e inatosur përjashta, i bërtet me sa ka fuqi, përpara se ai të mbylli derën e hekurt.
- Priiiiit!
- Hë moj?
- Nuk kam paguar dritat një muaj.
Nessun commento:
Posta un commento