Qysh se u nisa drejt Shqipërisë i kisha vënë vetes një detyrë: Të shkoja në varrezat e qytetit tim, Lezhës, për të parë vendin ku prehet poeti Ndoc Gjetja, për të nderuar kujtimin e një miku të vjetër të ndarë nga jeta disa kohë më parë.
Bashkë me Pashk Vathin, të pasionuarin e përjetshëm pas letërsisë dhe pas vargjeve të pavdekshme të Ndoc Gjetës, thamë një “Ati ynë” lutjen themel të besimit katolik.
Qëndruam në heshtje. Prekëm varrin. Prekëm vargjet e poetit, në poezinë e mëposhtme:
Epitaf për veten
Këtu prehet ai që quhej Ndoc Gjetja
i cili pati ardhur gabimisht në botë
nga vetja e tepruar nxirrte vjersha
dhe gjithë njerëzit i quante shokë.
Kur pa që ëndërra kalkulohej me kompiuter
Kur pa që ëndërra kalkulohej me kompiuterkur pa që idealet rrëzoheshin në kolltuqe
kur jepte buzëqeshje e merrte skërmitje
zuri sytë me dorë dhe vendosi të ikte.
Dhe shkoi e hyri në Manastirin e Unit
të shpëtonte shpirtin nga gjuhëligat e Lehjes
...Pastaj e përcollën te banesa e fundit
me shpenzimet gratis nga Bashkia e Lezhës.
Në çastin e mbramë një hënë e përgjakur
e puthi në ballë dhe thirri: "Nënë"
Mos kërkoni të dini për të më tepër
se iku sikur të mos kishte qenë.
Ndoc Gjetja vëllimi poetik "Dhjata ime"
