Nga Edmond Kaceli
edmond.kaceli@gmail.com
FORLI' - "Chiedo al Paese uno scatto di orgoglio, di coraggio, di solidarietà"
-Këto fjalë të thëna nga kryeministri italian Romano Prodi tingëllojnë shumë mirë të shqipëruara në shprehjen: “Një për të gjithë, të gjithë për një!”
Në shqip tëngëllojnë më mirë dhe pas dorëheqjes së ministrit Mastella, që për hir të interesave familjare (personale) mbylli kapitullin e solidaritetit me qeverinë e majtë të qendrës së majtë, që anon më shumë nga e majta.
Orgoglio -Krenari, Coraggio -Kurajë, Solidarieta –Solidaritet.
Për studiuesit e shqipes, si një gjuhë me prejardhje indeuropiane, kjo nuk është një çudi. Gjuha italiane ka kopjuar shumë nga shqipja e vjetër për shkak të kushteve historike që kanë kaluar dy vendet tona të dashura, nëpër të cilat hyhet më shumë në mënyrë ilegale se sa me vizë të rregullt.
Ilegalisht, pa pyetur për të drejtën e autorit, Kryeministri italian kopjon një seri parullash nga ato të vjetrat dhe të rejat e krijuara me mund, djersë e sakrificë, nga populli shqiptar, nga ish –krijuesit apo pasardhësit e diktaturës së proletariatit, sot në shkallët më të larta të pushtetit qeveritar në vendin e Shqiponjave.
Është Vendi i Shqiponjave shpesh herë i udhëhequr prej Bijve të Gomerëve, me një popull të madh në vogëlsinë e tij, dhe të vogël në madhësinë e tij, prej të cilit kohët e fundit, Qeveria italiane e udhëhequr nga profesor Mortadela, po kërkon të marrë jo vetëm energji elektrike bërthamore. Përvoja e përndritur e parullave, (sloganeve), të qeveritarëve shqiptarë, po fillon të gjejë vend edhe në Italinë fqinjë.
Por jo vetëm importimi i sloganeve. Një tjetër bisnes i leverdisshëm në marrëdhëniet dypalëshe Shqipëri –Itali, është importimi i sukseseve të mëdha në qeverisjen e vendit fqinj.
Sukseset e arritura nga Qeveria Berisha, po i shiten medias italiane si sukesese të qeverisë së udhëhequr nga Prodi. Por jo në mënyrë të anasjelltë. Qeveritarët shqiptarë janë në gjendje të shesin krenari (tipike shqiptare); të shesin kurajo (tipike në rrjepjen e popullit); të shesin solidaritet (me njëri –tjetrin kur ju cënohen interesat); të shesin mend, (edhe pse të prodhuara me pakicë); të shesin po…rdhë (të prodhuara me shumicë nga fabrikat e pozitës e opozitës); të shesin Nënën Shqipëri (madje dhe nënën që ju ka bërë kryet).
Nga ana tjetër qeveritarët e Shqipërisë nuk mundohen të blejnë asgjë që të ndikonte sado pak në përmirësimin e gjendjes në vend.
Nëse pala shqiptare shet, pala italiane blen. Kështu kalohet nga pabariza në barazi e më pas në një pabarazi tjetër. Momentet që po kalojnë politikat e dy vendeve, apo dhe jeta ekonomike (kriza natyrisht ndjehet më e fortë në Shqipëri, por shqiptarët i durojnë më shumë krizat e forta) flasin qartë për këtë.
Mungesa e debatit mes pozitës dhe opozitës, intoleranca ndaj ideve të tjetrit, niveli i varfërisë (90 % e shqiptarëve dhe 17 % e italianëve poshtë këtij niveli me standarte, për fatin e të varfërve italianë, të ndryshme), reformat në ligjet elektorale, emergjencat për refomat në drejtësi, marrëdhënit tipike pozitë –opozitë etjerë, ngjajnë si dy pika uji në madhësi të ndryshme por me të njëtin efekt.
Kjo ngjashmëri shpesh ngatërron dhe analistët e paguar për analizimin e situatave. Edhe pse të aftë në profesionin e tyre, analistët me pagesë ngatërrohen përditë e më tepër në interpretimin e situatës: Shesin politikanët shqiptarë dhe blejnë politikanët italianë? Apo shesin politikanët italianë dhe blejnë, larg qoftë, ata shqiptarë?
Apo “Të gjithë për një, e një për të gjithë!”
E popujve të këtyre dy vendeve, në fund të fundit, ju kërkohet vetëm pak: Orgoglio -Krenari, Coraggio -Kurajë, Solidarieta –Solidaritet.
Vetëm pak… Për kusurin mendojnë politikanët.
Këta të fundit nuk pyesin për krizat politike. Sot është njëri. Bëhet krizë. Ikën. Vjen tjetri. Bëhet krizë. E fillon riciklimi sipas parimit shqiptaro- kinez: Një për të gjithë, të gjithë për një.
Nessun commento:
Posta un commento