Tragjedi moderne poezi nga E. Kaceli

Realizuar me intelegjence artificiale @E. Kaceli

Në Vendin tim, në tokën e ikjes, në truallin e dhimbjes

Ikën të gjithë, bashkë me dhimbjen ngarkuar në shpinë

ngadalë, si një pendim gjigand gjatë një meshe kolektive!

në Kishën e Shpresës së Mbytur në heshtjen sublime!

Të parët u larguan njerëzit e zakonshëm, të pabujshmit,

të heshturit e përjetshëm nuk bënë lajm në edicionet pa lajme

Mëmëdheu s'kishte nevojë për shërbimin e tyre pa vlerë!

Statistikat zyrtare heshtën për numrat e panevojshëm.

Në Dheun tënd, të dytët ikën mjekët, përditë nga pak!

I fundit mori rrugën dje me një çantë mjeku në shpinë

të vetmen pasuri ngarkuar në avionin e parë të linjës

në shtetin pa pacientë, nuk kishin nevojë për mjekë!

Në Atdheun tonë, në vendin e heronjve, nuk ka më heronj!

I Mbrami Hero ngarkoi heroizmin në shpinën gjithë plagë

(plagët rridhnin diçka si punë gjaku, pa ngjyrë heroizmi)

ikën në kërkim të atyre që duhej t'iu shëronin dhimbjen!

Në Viset e atyre nuk ka më poetë që ti këndojnë gjithë kësaj!

I fundmi poet, mbetur aksidentalisht, ngarkoi poezinë në shpinë

Në shënjë proteste hodhi përtokë një grusht shpirt përzier gjak

mori ikën drejt Boshit Universal! Me avionin e linjës, u tret në qiell!

Në qiellin gri avioni hante bijtë e një vendi t'çuditshëm!

(pa njerëz të zakonshëm, pa mjekë, pa heronj, pa poetë)

Rrugëtonte avioni si një kanibal i plagosun teksa ushqehej

me bijtë (pasagjerë -viktima) të një hiç-vendi pa qiell...

Lajmet zyrtare thonë se avioni nuk është ulë ende!

Itali, tetor 2023