Fatkeqësi e përgjithshme

nga E. Kaceli

Kemi humbë në lidhje pa kuptim

në lidhje që kurrë nuk janë lidhje

që kurrë nuk ishin lidhje... As në të ardhmen!

Kemi humbë, kemi tretë...

Kemi harruar një lule, një erë,një pikë lagësht në mëngjez,

shijen e borës, akullin dhe diellin e bregdetit, frymëmarrjen,

fjalën, shijen e gjuhës, puthjen, përkëdheljen...

Në gjumë kompiuterash biem të flejmë,

çohemi, hamë, dhjesim, flejmë prapë!

Në ëndrra elektronike jetojmë

përditësohemi, shkëmbejmë lumturi, shumohemi...

Shumohemi krejt si nëpër gjendjet (status) boshe...

 

Rrugës kthejmë sytë kur ndeshim veten!

Mbërthejmë veten në befasi!-O zot!

Të trembur kthejmë kryet në anën tjetër!

Arratisemi prej gjithçkaje njerëzore

Prej vetes ikim, njësoj si të çmendurit e pashpresë!

Harrojmë tingullin e një zëri, një kënge,

shurdhuar në zhurma njoftimesh, gjendjesh,

heliogrifesh pa kuptim, shenjash, fytyrash,

krijuar në zyra të mbyllura prej qënieve të mirëpaguara

Nëpër zyra -kasafortash virtuale, aty

ku fatkeqë si ti, si unë, si ne të gjithë,

krijojnë Hiçin e Madh

Në qendër të Hiçit jemi ulë këmbëkryq!

Skllevër të Hiçit harrojmë gjithçka që ka vlerë

Fatkeqë, presim të nesërmen...

Nesër...

E nesërmja harron të vijë!

Itali, shkurt 2018