NJË FUND TRAGJIK

-Tregim

“Ndihem mirë në rrëzë të pemëve.”
Në luginën e fshatit Lisoe, Sinio, Piemonte, kështu mendonte një bretkockë disa vjeçare. E mësuar me lagështirën e rrëzëve të pemëve, asnjëherë nuk pati shkapërcyer në anën tjetër të rrugës gjysëm të asfaltuar dhe njëkalimëshe. Në folezën e mbushur lagështi dhe myk gdhinte dhe ngryste ditët e nentët e pranverës e verës piemonteze. Kur afrohej i ftohti, mbyllej në thellësinë e nëntokës dhe binte në gjumin e rëndë të vjeshtës dhe të dimrit.

Në fillim pranverën e vitit në vazhdim, bretkocka disa vjeçare, doli nga thellësia e nëntokës ku ishte fshehur prej borës dhe akullit dimëror. Shkrythi gjymtyrët e spërdredhura. Tundi kokën e ngjitur me trupin. Rrotulloi sytë e dalë përjashta. Hapi gojën, dhe hodhi disa hapa të kujdesshëm në afërsi të rrënjës së pemës ku ishte fshehur për netë dhe ditë të tëra. Gjumi dimëror nuk po i largohej menjëherë.
“Ndihesha më mirë në strofull. Ndoshta! Në mes të lagështisë dhe të ngrohtit. Gjumë. Asnjë shqetësim. Gjumë. Asnjë ëndërr. Gjumë. Asnjë nevojë për tu ushqyer. Ndërsa tani që u zgjova ndiej të nevojshme të lëvizi, të ushqehem.”

Sa e habitshme është jeta e botës së bretkockave! Mund të rrinë për vite me radhë në rrëzë të një peme. Të ushqehen aty me çfarë t’iu kalojë përafër. Për vite rrjesht të flejnë gjumin e gjatë të dimrit pa u shqetësuar se vetëm një hap më përtej kalon rruga. Rruga në të cilën jeta rrjedh pa u ndaluar asnjë çast. Krejt afër rrjedh rruga e përditshme. Nëpër rrugë jeta derdhet me tërë ngjyrat e saja. Edhe në Lisoe jeta rrjedh. Pak më ngadalë se në Sinio. Në Sinio pak më ngadalë se në Piemonte. Rregulli i jetës: sa më larg rrënjëve të pemës aq më shpejt rrjedh. Ose të paktën ajo që emërtojnë jetë…

Bretkocka shkrythi për të disatën herë gjymtyrët e mpita nga gjumi i stërgjatur. Barku i vockël filloi të gërryente nga uria. Zgurdulloi sytë e dalë përjashta. Nxorri gjuhëzën dhe ndjeti në pritje të insektit të parë që do ti kalonte pranë. Pranvera kishte sjellë me bollëk insekte budallaqe që përfundonin njëri pas tjetrit në barkun e uritur të Bretkockës.

Këtu nisi dhe momenti fatal për jetën e personazhit tonë. Me barkun plot filloi për herë të parë të ëndërronte një jetë ndryshe. Ndryshe nga gjumi dhe zgjimi i përditshëm. Ndryshe nga ushqimi me insekte. Ndryshe nga vetmia e përjetshme në rrëzën e pemëve, pa një bretkockë tjetër për ti bërë shoqëri. “Aty afër është jeta. Mjaftojnë vetëm disa hapa. Aty afër është ndryshimi. Rrjedha. Vetëm disa kërcime larg!”

U nis. Bëri kërcimet e para nga rrënjëza e pemës në afërsi të asfaltit. Filloi të ndjehej më mirë. Një frymë krejt tjetër e përfshiu ndërsa fërkonte barkun e mbushur plot… Bëri dhe dy kërcime të tjera. Dy kërcime fatale. Një nga makinat e rralla, një makinë pa emër, që kalonte në rrjedhën e rrugës njëkalimëshe të fshatit Lisoe, e përfshiu nën rrotat e saja. Rastësi fatale. Nga Bretkocka jonë e ndjerë, në asfaltin dhe zhavorrin e rrugës mbeti vetëm pak lëkurë, pak gjak bretkocke dhe një turrëz e vogël insektesh të sapo gëlltitura pas një dreke të bollshme. Në gomën e makinës mbetën të mbërthyera ëndërrat e vetme dhe të fundit të personazhit tonë tragjik.
2005 -2008

Koment per tregimin
I dashur Kaceli !
E lexova tregimin tuaj. Me pelqeu vertete imagjinata dhe krahasimi i heshtur i jetes se bretkoces me fatin e shume kombeve, kete ndryshim ne historine e tyra ( ndoshta edhe me perpara e pergjithmone)
Bretkoca ngjane me shume, pa thene mijra emigrant shqiptar, qe enden rrugeve te botes dhe me shume se askund ketu ne SHBA qe nuk dine se kur lind dhe perendon dielli dhe nuk e kuptojne ekzistencen e stineve.
Eshte gjithandej njelloj i dashur mik, por ketu eshte me teper rresht, dhe ka me shume "gjume bretkoce" se tek ju e ne pergjithesi ne Europe.
Rush Dragu, botues i www.albdreams.com