Trupi im është një këmbanë... poezi nga E. Kaceli

Trupi im dikur ishte një këmbanë
me tingull të kjartë, të thektë
ngritë në hyrje të Kishës pa Ëngjëj, pa Zot
Unë isha Këmbana, unë isha Ëngjëlli, unë isha Zoti
Unë Kisha! -mure rrëzuar, mot mbas moti!
Unë isha Dreqi...

Kisha shkri eshtnat për me derdhë këmbanën
që sot asht krisë, braktisë, lënë mënjanë...
N'heshtje nxjerr zanin e fundit prej asht' bronxit
të zemrës së ngrime!

Trupi im është një këmbanë e krisun
Krisun dikund në anën e majtë
Tingulli i del i mbytun, fort i thartë!
Trupi im këmbanë e përmbysun
Rrëzuar, ngulun ndanë rrugës në baltë
makina të zhurmshme, këmbësorë të lodhun
kalojnë pa prà!
Gjithkush, i jep një të goditun
me gur, me shqelm, a mjete rrethanore gjithfarë
provojnë ç'tingull nxjerr këmbana e braktisun
e trupit tim, sot!

Këmbana, trupi im, shpirti im, zemra ime
E Zoti, që m'ikë rrugëve moderne
si t'isha Dreqi!
N'atë qoshk të rrugës i përmbysun
Trupi im këmbanë e heshtjes...
Zâ don me nxjerrë
E hiç s'po mundet!

Itali, janar 2025