Haluçinacionet e të veshurit me rrobën e ushtarit poemë nga E. Kaceli

Kushtim: Brezit tim, lindur, rritur dhe jetuar në një kohë fatkeqe

1.
Tela.
Tela.
Tela.
Tela me gjemba
Tela të akullt, të ngrirë
Përsëri, ngado, gjithkund
Vetëm Tela!

2.
Këpuca është tepër e fortë
Nën të shtrihet një konservë
e ndryshkur (si koha)
Mbuluar myshk
Një këmishë gjithë zhul:
Urdhëron këpucën
Shtypën konservën
Këmisha
Nëpër tokën e plasun
përplasen sporet

3.
Të gjithë kanë rënë të flejnë
Askush nuk sheh më, asnjë ëndërr.
Vetëm helmeta. Helmeta
Helmeta -koka të prera
Helmeta -në radhë për dy
me hap rreshtor lëvizin
Lëvzin,
           lëvizin....
Lëvrijnë...
Grubullohen një një pirg
të madh, sa nuk përshkruhet
Një pirg me koka të prera
O Zot! Ç'llahtarë!

4.
Pak ujë!
Pak ujë!
Pak ujë!
O njerëz të mirë! Ushtarit pak ujë!
Vetëm një pikë! Të njomë
buzën e çarë...
Ujë nuk gjendet
Njerëzit e mirë janë shterrë
buzët lëvizin nëpër mjegull
duke trembur ç'gjejnë përpara
Në ujë, ushtari, mbytet
E nuk ngopet.

5.
Çanga.
Ah! -çanga
Çanga prej pesë minutash kreu
detyrën e fijezimit të muskujve
gazrat e natës -rëndojnë
mbi supet e varuna
Dritaret!
Të hapën ato! -e pamundur!
Pa urdhër, asnjë veprim!
Ndëshkimi rrëzohet si Shkop i Damokleut
mbi kryet e urdhërthyesit
Koka çahet.
Trutë, krimba të përgjakun
përbaltin dyshemenë e larë
me ujë të ftohtë
me zhele të grisura

6.
Sallë gjashtë me pesë
njëzet e katër veta tymtojnë
Cigare thithin. Helm
Djegin vetëveten. Helm.
Helmojnë vetëveten. Helm.
Flejnë ditë e natë vetëveten
Një vetëvet'e  barabartë me
njëqind cigare e gjysëm
një mbi një
Pa filtër.

7.
Zeronjeriu shtrin hapin zerogradë
Zerograda shtrin hapin zeronjeri
Zeroshpirti merr frymë vështirshëm
Një, dy, tre... zeroherë
Në zeroditë
hapen zeroplagë
kullon zerogjak
vriten zeroshpirtë
Zerograda, Zeronjeriu, Zeroshpirti
marrshojnë krah për krah
Zeroherë.

8.
Mjegull jeshile
trupa të mjegulluar
mjegullime trush
Fytyra të mjegullta
mjegullnajë zërash
urdhëra mjegulle
Shpirtna të zhytur në mjegulli
9

.
Po kruhemi
Shpina kruhet
Jo nga morrat
morrëzimi i shtatit tash
nuk ngjall dëshirën minimale
                              për kruajtje
As krevati me tel gabian
as dyshekët e çimkëzuar
në menynë e kruajtjes
                     nuk hyjnë
Kruhemi.

10.
Prej orëve të hershme të mëngjezit
në të vontat orë të darkës
tre -katër radio ulërijnë
dy mangnetofonë i çirren TVSH-së
(Ekran ngushtuar prej mugësës së 220 voltëve
si një kafshë historike jashtëmode)
Tërë gjuhët e botës në kapanon përzihen
Një gjuhë e vdekur fle gjumë,
marrëzisht në komodinën time
Shqipja me varrë të zëna kore!

11.
Vajzat po kalojnë!
Vajzat?! -Ha, ha, ha!
Ç'janë vajzat?!
Prej ç'planeti ushtarak vijnë?!
Nervat nuk ndijojnë
poshtë blindazhit jeshil
flejnë të vyshkura
organet ndijore
Gjenitalet e thata, varen
në vendin që u përcaktoi, marrëzisht,
                                          evolucioni
-Ushtarë marshoni!

12.
Në djathin e darkës
Një tufë krimbash lozonjarë
paskan ngrehur çadrat e ushtrisë krimbërore
Të majmur, dyllë të verdhë,
lëvrijnë në rregullsi krimbike
pa u shqetësuar për ndërhyrjen kirurgjikale
të dhëmbëve tanë njerëzorë
për protestë
-a nuk di për ç'dreq!
mospërfillës
Krenarë 
Akuzave tona u përgjigjen
me brejtje...

13.
Këmbët kanë ftohtë
Duart mërdhijnë
lëngjet e stomakut dhe trurit
ulin aktivitetin
nën minimumin e lejueshëm
Barometri shoqeror: Zero gradë
                                     nën zero
Thellë
në mbytje
rropatet zemra
Përpiqet të vdesë...
Nuk mundet.

14.
Gjërë e gjatë shtrirë
në krevatin e përnatshëm
Sipër meje
telat e fortë të krevatit të shokut
paralele dhe meridiane
I shtrirë në një pjesë të Globit
Shpina dhemb prej thikash
I shtrirë
Prehje nuk gjej...

15.
Çohem i trembur
Mesnatë
Zëra të largët
Të qarat kumbojnë në veshë
Prej gjumit në  ç'gjumë
prej ç'ëndërrës në ç'ëndërr
Me ndonjë zgjim të rrallë,
të dobësuar të arsyes
44 djaj ëndërrvrarë
flejnë gjumin e shkretuar

16.
Një bollë zvarret në rrugë
në rrugën ngjyrosur me baltë
me njollat e baltës në trup
zvarret bolla
A ne të përbaltur
zvarremi para vetes
Se ku?
Se për ku?

17.
Në një top futbolli
kam hyrë. Jam kërrusur
Të gjithë qëllojnë gjashtëkëndëshat
                                            e topit
Gjymtyrët e mija godasin pa mëshirë
Përplasem nga një këmbë në tjetrën
Pa mëshirë
Pa ndjenjë
Hakmerren ndaj meje
Lodër e pafajshme futbolli

18.
Majë reve
Kaluar
Dridhem emocionesh
                                   të pakuptimta
Pluskojnë në qiellin e blutë
mrragla -njerëzit poshtë reve zvarriten
Unë dhe retë të gjithëpushtetshmit
Shpirti i qiellit
Pluskojmë
Ndjellim shi.

19.
...Viti 2500
Epoka e Pushtimeve Ndërgalaktikore
arkeologët e tokës studjojnë
në mes të tjerave
Banjot e Shkollës Ushtarake Pukë
Fosilet shpalosin historinë
Copa gazetash
letra të bardha dhe letra bixhozi
faqe rregulloresh ushtarake
në përbërjen kimike të mutit fosil
strukturën ushqimore përcaktojnë
kompiuterat

"Në këtë shekull mund të kenë jetuar
disa qenie, të cilat, sipas të gjitha
probabiliteteve, kanë pretenduar
të vetëquhen, në mënyrën më të paskrupullt
Njerëz!
Materiali fosil, datuar,
sipas metodës radiokative, i përket
viteve nëntëdhjetë, që përkojnë me fundin
e shekullit të 20-të."

Pukë, shtator 1990 -Lezhë, dhjetor 1992

I lumtun që nuk u shita! poezi nga E.Kaceli

Imazh krijuar me IA nga Kaceli

-Përgjigje për mikun tim poetin dhe shkrimtarin Marash Mirashi
 
I lumtun që nuk e fala vetin
Ma i lumtun që nuk u shita kurrë
Më ofruan shumë, fort m'dhanë
E prapë shtuan ofertën
Prapë s'mun u shita
 
Bana gabim thue?!
Nuk di! -dikush u shit lirë
dikush shtrenjtë
Banë pasuni,
                    frynë xhepat
frynë barkun
U trashën fort kah barku
Iu trash edhe kryet prej pasunisë
Më kqyrnin, si prej Olimpit
Ironikisht tu m'thanë: Budallë!
Budallë! -Na fituem! Ti humbe ritmin!
 
Unë, dobsuem ujêt rri,
                            jetoj,
                            nuk po shitem
Edhe pesëqind jetë me i pasë!
Thjeshtë se nuk du me dekë me kry të trashë!
Ma mirë thî i egër, i dobsuem ujêt
Se Sokrat i dhjamun ma fort se derri
i zhgrryem gjithmonë në baltë!

Shënim: Përpara do ditësh në qytetin e Lezhës u hap një konkurs me foto për Lezhën! Miku im i vyer, rebel, shkrimtari i mirënjohur Marash Mirashi, iu propozoi, publikisht, organizatorëve të isha "gjykues" i këtij konkursi, nisë prej përvojës e pasionit në fushën e fotografisë! -Asnjë reagim! I dashtun Marash duke të falenderuar publikisht po të kallxoj arsyen...

Armiqtë

Imazh krijuar me IA nga ©Kaceli

Në mëngjez u zunë
Në mesditë u rrahën
Natën u vranë me njëri -tjetrin
Vdiqën...
 
Të nesërmen i varrosën
N'dy varre të ndryshme
N'të njëjtën parcelë                                                                                                                                         
N'të njëjtën varrezë publike
 
Legjenda thotë se të njëtët krimba
korrierë të pabindur, lëvrinin
nga njëri varr tek tjetri...

Nikollë Njeçi -Fisniku i vargut nga E. Kaceli, Itali

 Parajsë e ferr do i bëj bashkë
T’i kaloj dua, mespërmes
Sido që të jetë fundi, ndashtë
O të ringjallem, o të vdes!
 
-nga Libri "Lulet e Vona" botimi më i mbramë i N.Njeçit.
 

Të shkruash për miqtë poetë është e vështirë të mos biesh në provokacionin e fjalëve të mira, shpesh të pameritueme, por që detyrohesh me i thanë për hir të miqësisë dhe njohjes së kahershme me autorin!
Në momentin që kurthi i miqësisë duket se të ka mbërthyer në qerthullin e vet, atëherë i kthehesh e rilexon edhe një herë librin, e kupton se këtu miqësia nuk hyn aspak!
Kështu më ndodhi teksa rilexova librin e mikut tim të kahershëm, poetit nga Pllana e vogël, por historike, e fisnikut Nikollë Njeçi!
Niko është jo veç një mik i mirë, e fisnik deri në skaj të zemrës por mbetet një ndër poetët më të veçantë që Lezha ka nxjerrë, e vijon të nxjerrë prej poreve të saja artistike!
Poezia e Nikollës rrjedh krejt si uji i qetë! Delikate në figura, e shtruar, por që më kalimin e kohës len gjurmët e veta të përhershme!
Krejt si gjurmët e ujit në memorien e gurëve!
N'sa lexon librin, duket se je duke ba një bashkëbisedim të vyeshëm, në një tavolinë kafeneje me autorin, edhe pse ai ndodhet qindra kilometra larg tejet!
Bashkëbisedimi rrjedh, ndër vargjet e Nikos, duke zbulua prej vargut të parë e deri në të fundit, mirësinë e artistit, shpirtin e rrallë e fisnik të poetit!
Nikolla Njeçi është kroi i fshatit, është Pllana, është Burrnesha, është Heroi, është Puthja e Poetit është kënga e Nënave të braktisura, është fjala e urtë e një miku të rrallë!
Udhëtim të mbarë poeti im fisnik!
 
Edmond Kaceli, Itali

Kitarë e harruar poezi nga E. Kaceli

 

O kitarë e heshtun,
në prehrin e pluhurit mbetë,
të prek me gishta t'dridhun,
por tingujt e tu janë të tretë.
 
O kitarë e moçme
harruar në një qoshk të memories
mbuluar pluhur
me telat çakorduar
Më dukesh si ajo vajza
që pata dashtë fort, diku, dikur
e n'epshin rinor bërtitshim
pa zâ:
Ajo: Më ban të ndjehem grua!
Unë: Më ban të ndjehem burrë!

prill 2025

Ti mund ti fitosh zgjedhjet! -pamflet nga E. Kaceli

 

Ti mund ti fitosh edhe këto zgjedhje, madje edhe ato që do të vijnë pas këtyre!
Por një gjë është e pashmangshme dhe krejt e sigurtë:
Mbetesh një Pleh!
S'ka rëndësi lloji dhe ngjyra e Plehut! Prapë Pleh mbetesh!
Nëse përkrahi alternativën tjetër, ndryshe nga e jotja dhe më thërret: Çyryk!
Unë kam të gjitha të drejtat të votoj kundër teje, e ndërsa të jap votën kundër, të thërras para kutisë së votimit: Pleh!
Nëse unë dhe familja ime, apo farë e fisi im, votojnë për alternativat e tjera e ti na quan: Kënetë dhe bij të Kënetës!
Ne prapë kemi të drejtën legjitime të shkojmë tek kutia e votimit, dhe në kor, ndërsa votojmë kundër teje, dhe kundër hajdutëve të kotillës tënde, të thërrasim, përpara kutisë së votimit: Pleh!
Nëse ne votojmë kundër teje, dhe ti me Nafijet e Partisë që të thurin këngë, ditirambe, e spiropal'llëqe, na quan Bufa!
Ne Bufat, përpara kutisë së votimit, ndërsa votojmë kundërshtarët e tu politikë, kemi të drejtë të themi: Pleh!
Nëse Ti, Plehu ynë i dashtur, që s'ka incenerator që të djegë plehllëkun dhe pisllëkun tënd të dhjerë nga pushteti i gjatë, na quan AUTIKE, secili prej nesh, ka të drejtë të shkojë përpara kutisë së votimit, (madje edhe besnikët e tu që ta japin votës për hir të dashurisë që kanë për Partinë),  e ndërsa votojnë kundër, apo pro, të bërtasin çlirueshëm: PLEH!
Pra ti mund të fitosh edhe këto zgjedhje, nuk habitem me çka ndodh në atë vend të marrë peng, por prapë do të mbetesh PLEH!
(Shënim: Çdo përpjekje për ta lidhur këtë pamflet, me persona të veçantë, dhe pozicione të veçanta politike, fetare, etjerë, etjerë,  është krejt e kotë, e rastësishme dhe e pakuptim, dhe joligjore, për arsyen e thjeshtë se unë zakonisht unë nuk merrem me Plehrat!)
 
P.s
Sipas intelegjencës artificiale të lidhur me SAT Albania 1, 2 sigla PLEH, ka disa kuptime:
PLEH 1: Partito per la Libertà, l'Eguaglianza e l'Harmonia!
PLEH 2: Platforma për Liri dhe Edukim Humanitar!
PLEH 3: Pashaporta e Lirisë Europiane dhe Humusore!

Perlat e lotit nga E. Kaceli

 

Foto E. Kaceli

Merri lotët e dhimbjes

sa herë të kullojnë pikë -pikë
n'truall të zemrës
venì me kujdes njàr'anë
ruaji fort, për kohë të giatë
der' kur të bahen perla
thur me to gjerdanin e dashnisë
E m'len me u lutë n'tâ
krejt si n'rruzaren e vjetër
                          të gjyshes
kur i lutej Zotit pa prâ
me i falë mëkatet
që kurrë si kishte bâ!
 
Itali, fundmarsi 2025
 

Qyteti im është Itaka ku s'do mbërrij kurrë!

Imazh krijuar me IA nga Kaceli E

Lëshoj hapat e lagun në qytetin tim
dikur më njihnin gjethet e pemëve, gropat e rrugës
qentë endacakë...
Njerëzit nuk më njohin më!
Pemët janë ndërruar
Shitësit e gazetave kanë heshtur
S'ka aromë shtypshkronje në Lis
As gazetat me lajme të reja!
Lajmet e fundit: Njoftime vdekjesh nëpër shtylla betoni!
Pallate betoni mbysin frymën e qytetit...

N’sa eci, harruar në harresë,
mbyllur në nostalgji pakuptim...
një qen rrugësh më afrohet me shpresën e një kafshate
Më sheh drejt në sy! Argo endacak
ndjen trishtimin, melankoninë, dhe vetminë e harresës time
ua shton halleve të veta! Largohet duke hungëruar lehtë
Më bëhet vetja Odise kthyer në Itakën e braktisur
Ku s'ka Penelopë që thur e shthur pëlhurën me motive zadrimore...
Mëtonjësit e fronit i vrau koha, ose hëngrën njëri -tjetrin!
Shpejtoj hapat...
Largohem drejt anijes -makinë
I huaj… Nuk jam Odiseu...Kush e di!
Qyteti im është Itaka ku s'do mbërrij kurrë!

Lezhë -Itali 2025

Muzg në Lagunë poezi nga E. Kaceli

Perëndon dielli
atje larg në lagunë
pulëbardhat ngjyejnë krahët
                                   në qiell
varkat e krrusuna, kthehen në mol
Është muzg
Një peshkatar i lodhun
i buzëqesh diellit
që mbytet në ujë.
Lëshon rrjetin. Largohet.
Nesër në mëngjez, herët
rrjeta ka me nxjerrë diellin
prej lagunës...
E peshkatari ka me nisë ditën e lume

Trupi im është një këmbanë... poezi nga E. Kaceli

Trupi im dikur ishte një këmbanë
me tingull të kjartë, të thektë
ngritë në hyrje të Kishës pa Ëngjëj, pa Zot
Unë isha Këmbana, unë isha Ëngjëlli, unë isha Zoti
Unë Kisha! -mure rrëzuar, mot mbas moti!
Unë isha Dreqi...

Kisha shkri eshtnat për me derdhë këmbanën
që sot asht krisë, braktisë, lënë mënjanë...
N'heshtje nxjerr zanin e fundit prej asht' bronxit
të zemrës së ngrime!

Trupi im është një këmbanë e krisun
Krisun dikund në anën e majtë
Tingulli i del i mbytun, fort i thartë!
Trupi im këmbanë e përmbysun
Rrëzuar, ngulun ndanë rrugës në baltë
makina të zhurmshme, këmbësorë të lodhun
kalojnë pa prà!
Gjithkush, i jep një të goditun
me gur, me shqelm, a mjete rrethanore gjithfarë
provojnë ç'tingull nxjerr këmbana e braktisun
e trupit tim, sot!

Këmbana, trupi im, shpirti im, zemra ime
E Zoti, që m'ikë rrugëve moderne
si t'isha Dreqi!
N'atë qoshk të rrugës i përmbysun
Trupi im këmbanë e heshtjes...
Zâ don me nxjerrë
E hiç s'po mundet!

Itali, janar 2025