Orët e botës... poezi nga E. Kaceli

Orët  botës, orët e vjetra të botës
kanë mbetë vendnumëro
akrepat nuk ecin
mbërthyer në kurthin magjik të kohës
në atë magjinë e zezë
ku zakonisht shtrigat digjen në zjarr
(pa dallim shtrigat shpirtmira dhe shtrigat shpirtzeza)
 
Tiktaku i zvarritun i orëve të botës
dhe zilja e telefonave të zinj
ngjajnë me orgazmat bërthamore
të njerëzimit të çmendur!
Telefonat e zinj, zilja e fundit,
ku të gjithë do të mbesim të ngrirë
në kurthin e çmendur të dashurisë për luftën!
 
Në hirin e dhimbjes
fill mas orgazmës bërthamore,
do të ringjallen vetëm shtrigat
(shtrigat shpirtmira e shpirtzeza)
në vallëzimin e lumturisë pa njerëz!
 
Orët e vjetra krejt ndryshk të zi
telefonat e zinj të botës, si orët,
unë që shëtis në 800 shkretinat e shpirtit tem
apo në tetë miliard shkretinat e shpirtit të botës?
Njerëzimi,  nuk e meriton jetën! Ndoshta.
 
Itali, pranverë, 2023