 |
| Poeti (Krijuar me IA nga Kaceli) |
Plagët e fjalëve, krejt si vrraga të hapuna
të fshehuna, ndër rrokje, të brishta, të forta
Shpirtin e bajnë gjak, pa shteg ikjet
E zemrës i peshojnë, gjith'herë ma shumë
Fjala të pret fort, si tehu i thikës së mbrehun
të hyn thellë n'asht, e len shêj t'pashlyem
netve t'pagjuma, a ditëve të heshtuna
plagët hapen, e dhimbja ushton britmash
Por fjalët e kujdesuna, helmi shëronjës janë
munden me t'qetsua, e mbështjellë ndjeshëm
me të mbyllë palgët, me t'bashkua copat
e me t'ba me çilë shpresa t'reja n'zemër!
Kështu, mes plagësh e kurash, vallzojmë n'gjuhën e folme
udhëtojmë ndër hije e dritë, ashpër e ambël
fjalët shpatë e fashë, na pjekin e na dajnë
e na poetët shëronjës, t'ua lypë (kot) kuptimin e plotë
Mes rreshtash thurim store, qetsie e kujtimesh
ku fjalë, si era e fortë, fryn larg çastin e fikjes
N'errsi, një ză pëshpërit, si drita n'hije belbëzon,
fjalët që përkëdhelin shpirtin e zemrën ndezin i'flakë
Fjalët, si piklat e shiut, rrëzohen fill n'tokë
mbi gjethet e mendjes, lagin o hapin plagë
me një forcë të fshehun, me i'prekje t'padukshme
hapin vrraga të thella, o lagin tokën e plasun
E na , kopshtarët e përjetimeve tona flù
zgjedhim farat me mbjellë -fjalët me shqiptua
kujdesshëm kultivojmë kopsht lulesh, o lamë shkretì
në dijen se çdo fjalë ka vlerë, çdo fjalë ka gjallni
E kështu, mes thaniesh, e mosthaniesh, gdhendsa të fatit
formësojmë realitetin me argjilën e zërave tanë
mes dhimbjesh së gjembave, e delikatesës së luleve
jena poetë të jetës, lypës harmonie n'kaosin pa fund!
 |
| Le piaghe... (Creata con IA da Kaceli) |
Le piaghe delle
parole
Le piaghe delle parole, come ferite aperte
Nascoste tra sillabe, sottili e forti
Sanguinano nell’anima, senza scampo
E il cuore ne porta il peso, sempre più.
La parola tagliente, come lama affilata
Incide profondo, lasciando tracce indelebili
Nelle notti d’insomnio, nei giorni di silenzio
Le piaghe si aprono, e il dolore si fa eco.
Ma le parole curative, come balsamo gentile,
Possono lenire, avvolgere con delicatezza,
Chiudere le ferite, ricucire i frammenti,
E far fiorire nuove speranze nel cuore.
Così, tra piaghe e cure, danziamo nel linguaggio
Navigando tra ombre e luce, tra durezza e dolcezza
Le parole, spade e bende, ci plasmano e ci definiscono
E noi, poeti e guaritori, cerchiamo il verso giusto.
Tra le righe tessiamo storie, di silenzi e di memorie,
dove le parole, come vento, soffiano via l'attimo spento.
Nel buio, una voce sussurra, come luce che nell'ombra
mormora,
parole che carezzano l'anima, e nel cuore accendono una
fiamma.
Le parole, come gocce di pioggia, cadono,
sulle foglie della mente, nutrendo o ferendo,
con la loro forza nascosta, con il loro tocco invisibile,
scavano solchi profondi o dissetano la terra arida.
E noi, giardinieri delle nostre esistenze,
scegliamo i semi da piantare, le parole da pronunciare
con cura coltiviamo giardini o lasciamo deserti
nella consapevolezza che ogni parola conta, ogni parola
vive.
Così, tra il dire e il tacere, siamo scultori del
destino,
modellando la realtà con l'argilla delle nostre voci,
tra il dolore delle spine e la dolcezza dei fiori,
siamo poeti della vita, cercando l'armonia nel caos.
E. Kaceli
Itali maj 2024
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
