Perlat e lotit nga E. Kaceli

 

Foto E. Kaceli

Merri lotët e dhimbjes

sa herë të kullojnë pikë -pikë
n'truall të zemrës
venì me kujdes njàr'anë
ruaji fort, për kohë të giatë
der' kur të bahen perla
thur me to gjerdanin e dashnisë
E m'len me u lutë n'tâ
krejt si n'rruzaren e vjetër
                          të gjyshes
kur i lutej Zotit pa prâ
me i falë mëkatet
që kurrë si kishte bâ!
 
Itali, fundmarsi 2025
 

Qyteti im është Itaka ku s'do mbërrij kurrë!

Imazh krijuar me IA nga Kaceli E

Lëshoj hapat e lagun në qytetin tim
dikur më njihnin gjethet e pemëve, gropat e rrugës
qentë endacakë...
Njerëzit nuk më njohin më!
Pemët janë ndërruar
Shitësit e gazetave kanë heshtur
S'ka aromë shtypshkronje në Lis
As gazetat me lajme të reja!
Lajmet e fundit: Njoftime vdekjesh nëpër shtylla betoni!
Pallate betoni mbysin frymën e qytetit...

N’sa eci, harruar në harresë,
mbyllur në nostalgji pakuptim...
një qen rrugësh më afrohet me shpresën e një kafshate
Më sheh drejt në sy! Argo endacak
ndjen trishtimin, melankoninë, dhe vetminë e harresës time
ua shton halleve të veta! Largohet duke hungëruar lehtë
Më bëhet vetja Odise kthyer në Itakën e braktisur
Ku s'ka Penelopë që thur e shthur pëlhurën me motive zadrimore...
Mëtonjësit e fronit i vrau koha, ose hëngrën njëri -tjetrin!
Shpejtoj hapat...
Largohem drejt anijes -makinë
I huaj… Nuk jam Odiseu...Kush e di!
Qyteti im është Itaka ku s'do mbërrij kurrë!

Lezhë -Itali 2025

Muzg në Lagunë poezi nga E. Kaceli

Perëndon dielli
atje larg në lagunë
pulëbardhat ngjyejnë krahët
                                   në qiell
varkat e krrusuna, kthehen në mol
Është muzg
Një peshkatar i lodhun
i buzëqesh diellit
që mbytet në ujë.
Lëshon rrjetin. Largohet.
Nesër në mëngjez, herët
rrjeta ka me nxjerrë diellin
prej lagunës...
E peshkatari ka me nisë ditën e lume

Trupi im është një këmbanë... poezi nga E. Kaceli

Trupi im dikur ishte një këmbanë
me tingull të kjartë, të thektë
ngritë në hyrje të Kishës pa Ëngjëj, pa Zot
Unë isha Këmbana, unë isha Ëngjëlli, unë isha Zoti
Unë Kisha! -mure rrëzuar, mot mbas moti!
Unë isha Dreqi...

Kisha shkri eshtnat për me derdhë këmbanën
që sot asht krisë, braktisë, lënë mënjanë...
N'heshtje nxjerr zanin e fundit prej asht' bronxit
të zemrës së ngrime!

Trupi im është një këmbanë e krisun
Krisun dikund në anën e majtë
Tingulli i del i mbytun, fort i thartë!
Trupi im këmbanë e përmbysun
Rrëzuar, ngulun ndanë rrugës në baltë
makina të zhurmshme, këmbësorë të lodhun
kalojnë pa prà!
Gjithkush, i jep një të goditun
me gur, me shqelm, a mjete rrethanore gjithfarë
provojnë ç'tingull nxjerr këmbana e braktisun
e trupit tim, sot!

Këmbana, trupi im, shpirti im, zemra ime
E Zoti, që m'ikë rrugëve moderne
si t'isha Dreqi!
N'atë qoshk të rrugës i përmbysun
Trupi im këmbanë e heshtjes...
Zâ don me nxjerrë
E hiç s'po mundet!

Itali, janar 2025